Ze heeft een tas vol
kadootjes mee
en geeft me er elke dag een.

Weet jij of elke vlieg een eigen gezichtje heeft?
Ze lijken allemaal gewoon zo op elkaar
alsof elke vlieg gewoon Vlieg is.

van het één 
komt het ander
en zo gaat het door

 

Het onderzoek der Liefde
Het blijft doorgaan
En ik neig harde metten te slaan
Zus of Zo
De fragiele gevoelens voorbij te lopen
die de traagheid bij haar draagt.
-
Rust maar
Neem de tijd
De traagheid wil je kennen
laat je kennen
te kennen dat jij de zachtheid ook in je draagt
Ze vraagt je naar voren te komen
Verdedigingsloos
Broos

Schommelen in de tijd

De tijd van het niet-weten

wat te willen
wat te doen
waar te bewegen

Geïsoleerd van de wereld
En tegelijk, in de wereld

Eenzaam in gedachten
Eenzaam in het zoeken
Het idee van iets moeten bereiken
Iemand moeten zijn
De fakkel moeten dragen

Bang om achter te blijven
Alleen, achter te blijven
Dat de rest alles al op orde heeft
Floreert.
Dat de uitrekking van frisse ochtenden verleden tijd is.
-
De tijd van overgave

De inspanning van het lichaam
brengt haar naar de aarde
verzwaart haar spieren
laat haar neerdalen
De geest volgt
gaat vanzelf liggen
Hier ligt de aandacht
Van stil gewaarzijn
Stil laten zijn
Hier ligt de voedingsbodem
van het Fijne Zijn.

Tis dat je helemaal niets moet
Tis dat het allemaal vanzelf gaat
Werk samen, leef je uit, beweeg voorts
en de volgende beweging valt je tegemoet.

De grenzen van liefde
de openheid en geslotenheid van een relatie

De wereld is groots
en we kijken de grootsheid aan

We lopen door de wereld van saaie woonwijken, onontgonnen gebieden, woestenijen en romantische wateren.

De wereld van saaie woonwijken steken we in vrolijke passen over.
Dat het grijs buiten is, doet er niet toe
Gemakkelijk in elkaar opgaand, genieten we van de ondergaande zon die door de ramen van de stenen gebouwen neer valt..

De onontgonnen gebieden bieden plaats de ruimte te verkennen
wat er is en wat er niet is,
wat er niet is, dat zullen we nog wel tegen komen
in de woestenijen
De leegte prikt soms in de ogen
of nodigt uit tot een gulle lach

In de woestenijen kijk ik om mij heen
wat woest lijkt dat!
maar wat stil kán het zijn
als ik de liefde in mij draag

Als ik de woestheid geloof hoor ik de schreeuwende kraaien over vliegen
probeer ik ze achterna te gaan en te vangen
Ik wil niet opgegeten worden
Ik wil mij niet laten onderwerpen
Ik zal mij groot houden
In woord en daad

Als ik de woestenij geloof zal de schoonheid zich hier ook schuilhouden
mijn oog valt op zijner glinstering
ik dans met de zon
en ik wil het licht niet stoppen
ik voel het door mij heen stralen
en ik kan aan niets anders denken

Het licht draait alle kanten uit
En ook hij raakt betoverd
door háár glinstering

We kijken beiden een andere kant uit
de liefde vergroot
en verkleint hetzelfde ogenblik
Verderop zien we de wateren stromen
Het lijkt zo ver weg van hier
De woestenij houdt zijn verwarring op ons na

De Romantische Wateren fluisterden altijd al
dat de liefde geen grenzen kent
Maar, waar lopen we dan op?

De onzekerheid kijkt me aan
vraagt of ik ook buiten wil komen spelen
Ze nodigt me uit
de kraaien te verlichten
de glinstering te zijn.



Hard verdriet

Verdriet verandert de huid in een harde muur
De frisse lucht kan haar niet meer strelen
en de zoete geur van de bloemen is totaal vervlogen

Boosheid en frustratie wervelt rondom
kilheid doet het vuur vergeten
Het wordt koud.
De mensen om mij heen rillen
en ik wil gillen

De stem blijft rationeel door ratelen
Het verdriet is verhard
En, ik weet het.
Ik weet het.

Het kleine meisje wil huilen
maar de muur laat het niet toe
Ze doet zo haar best
de muur blijft roerloos staan.

Ze vraagt om de sloopkogel
om haar muur zo te kwetsen dat het wel in moet storten

Zijn ogen zoeken
Mijn ogen doorboren
Zíjn ogen breken

Hij geeft het op
Ik moet de muur zelf maar afbreken
Ik zie het ook in
Het is goed

Dan spreekt hij plots het kleine meisje aan
die hij achter de muur ziet staan
In tranen loopt ze dankbaar naar hem toe
Eindelijk, ze is gezien
en daarmee, de muur verdwenen.

Rust wedergekeerd

Wervelwind voltrokken
De rivieren volgelopen
Armen om elkaar heen geslagen
Terug op de voeten geland
Waar waren we toch ooit beland?

Intuïtief

Zacht

Stil

Mens

Ik Wil

Vrij

Totaal

Kracht

Straal

 

Zij wilde een monkey zijn
Ze begon te klimmen
Vroeger altijd op haar vader
Nu in touwen en trapezen
In zachte doeken
Hoog boven wateren
Beneden stroomt het langzaam
In de hoogte vindt zij haar evenwicht

Zij wil een vlinder zijn
Dit is de ontluiking van haar vleugels
In vrij helderblauw
zo licht zo leerzaam

dit lichaam thuis
een vlinder met aardse voeten
een zachte bries van eenvoud
hier staat ze
één en al
energie
geest van de wind
geest van het begin