De
wind waait alom
De vlag buiten wappert fier
De regendruppels op het raam laten mijn uitzicht dwaas worden
Bij elke druppel die plaatsneemt, wordt mijn wereld een beetje kleiner
Zit ik hier in deze kamer.
Zit ik op deze stoel met dit lichaam.
In mijn maag klinkt het hol
Mijn smaak zegt dat het niks lekker vindt vandaag
toch de holheid vraagt om wat eten
En ook het vuurtje wil het liefst spelen in het licht
en denkt dat voeding die energie kan geven
De moeheid bracht me naar de bodem gisteren
Op kussens nam ik plaats in de blauwe zee
die het hoofd deed wegdrijven en deed opwarmen tot een rode boei
Dat er van alles gaande is
Het is de wind die rond huist in mijn wereld
En ik verwelkom haar
Zijn het de golven van de digitale detox?
Waar mijn mobiel normaliter in de straal van 1 à 2m rondom mij is
ligt hij sinds twee dagen ver van mij vandaan (lees: in de keuken)
Het checken van berichtjes, mailtjes, belletjes, betalingen en de tijd:
’t was mij volledig ontgaan hoezeer het aan energie vreet.
Ik dacht eerder dat het mij juist energie bracht..
Het in contact zijn; -met een wereld vol mensen, ideeën en mogelijkheden
Wel ook een andere kant leer ik nu kennen
De angst denkt dat wrede starre monsters op de loer liggen – indien als:
de ogen het laten afweten te kijken naar de rode knop
of wanneer Controle bootje gaat varen
De zee is woest!!
‘T zal zo zijn dat ze mij oppakken en neerzetten in een zuurstofarm hok waar ik de wind niet kan zien waaien
omdat ik niet oplette,
omdat ik niet luisterde
- naar wat de wereld van mij wilde
De wereld moet maar in zijn levende lijve bij mij aankloppen!
Tis de confrontatie van de geleefde illusie die mij nu ontdaan en kwetsbaar doet voelen
Zo’n kleine verandering: dat ik nu niet onmiddellijk overal van op de hoogte ben.
Angst doet patronen herhalen
Denkend dat het de liefde was
Kijk het starre monster aan
en weet dat niks werkelijks geschaad kan worden
Liefs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten