lugt en berg

Bijna alle mensen, in wiens huis ik schoonmaak, maken kruiswoordpuzzels.

De een omdat ze anders in slaap valt
en de ander om de tijd uit te zitten; of komt dit op hetzelfde neer?
‘je moet toch wát?!’

--------------------------------------------
Wat is de zin van het leven?
Hoe geeft de organisatiestructuur van de maatschappij ruimte aan de zin van het leven?

De maatschappij: het klinkt als- de maat der dingen.
De maat van het leven, de gemiddelde schappelijke pas.  
Als een gemiddeld wezen vindt het zijn weg door het oerwoud dat levendig bruist.

----
Ik ben er één.
en ik kom bij velen over de vloer.
De vloer die ik eerst stofzuig en waar ik daarna met de dweilstok overheen dans.
Het doet het gemiddelde klinken:

Ik zie oude mensen alleen of met z’n twee
in hun huisje zitten.
Ze komen bijna niet tussen de paar muren meer vandaan.
De rug doet het niet meer, de heup kraakt of de oren laten het afweten.
Het is te gevaarlijk om voet buiten de deur te zetten vertellen ze mij.
De rit naar het ziekenhuis doet de wereld even bewegen.

De huisjes lijken veelal op elkaar qua indeling en inrichting:
gemakkelijk schoon te houden vloeren, brede deuropeningen, een keukentafel met vier stoelen eromheen, een slaapkamer met tissues en medicijnen op het nachtkastje en fotolijstjes van de kinderen en kleinkinderen in de woonkamer.

‘Gemak dient de mens’
Wel, is het zo?
Het lijkt soms het tegenovergestelde:
gemak bevriest de mens.

--

De bevroren tijd

Menigeen kijkt uit naar zijn pensioen.
Je kan eindelijk zélf je tijd indelen:
rustig aan doen, de buurt verkennen, bij mensen op visite die je al lang niet meer gesproken hebt, etc.
De rust doet je goed, zo goed dat je lichaam ineens begint te ontspannen, te ontdooien: je begint weer te voelen.
Te voelen dat tijdens die tientallen jaren werk, het lichaam een hoop spanning heeft zitten te verduren.
Je lichaam begint uitvalverschijnselen te vertonen.
Daar zit je dan.
Aan de keukentafel en ineens voel je je oud.
Is dit waar je met al dat harde werken bent beland?

De tijd denderde altijd maar lawaaierig voort.
Nu is de stilte te stil.
Je kinderen en kleinkinderen zie je zo nu en dan.
De stilte is het vaakst op bezoek.
Je loopt van het aanrecht naar de magnetron.
Je maaltijden worden een keer in de week bezorgt.
De radio laat je de hele dag maar aan.
In de ochtend worden je steunkousen aan gedaan
en in de avond neem je zelf je portie medicijnen.

Je wordt bijna volledig ontzorgd door verschillende instanties
en daarmee blijft er weinig spannends over..

Wat is de zin van het leven voor een volledig ontzorgde alleenstaande?

Het gaat hier om de bevroren tijd.
De mens die al is gestorven voordat hij fysiek gestorven is.
De mens heeft zijn levendigheid links gelegd.
Hij kon niet anders?!
Het denken in mogelijkheden is verschoven naar het denken in tekorten.
De secondes tikken de klok rond.
Het omringd zijn met leven is veranderd naar de vier muren met bevroren gezichtjes in fotolijstjes.

Niemand valt iets kwalijk te nemen.
Nooit niet.

De schappelijke maat is omgevallen.
Niemand bouwt de vuurtoren weer op.
Hij ligt daar gewoon, in stukjes, zielsverloren.
Iedereen kan het zien.
Het licht is uit.
Maar niemand heeft echt tijd. 
In plaats van de grote vuurtoren op te bouwen, 
worden er kleine torentjes in de plaats gesteld. 
De torentjes reiken niet tot de zee.
Het licht blijft uit en het land droogt op. 
Ouderen leggen zich erbij neer, ze kunnen niet anders.
Ze vertellen vanuit een liefdevolle warmte over hun hoogopgeleide drukbezette kinderen.

De volgende dag zitten de kinderen zielsverloren alleen aan tafel.
De dag dat hun oude uur klinkt.

---

De somberheid straalt door de muffe gordijnen die de verhalen al zo vaak hebben aangehoord.
Het is tijd de ramen open te gooien.
De vogels vliegen naar het zuiden en de kinderen laten hun laatste kreten horen voordat de zon helemaal onder is.
Laten we een toren bouwen!
Samen met tante Lea, Greetje en Peter die daar zo goed in is.

 
Verweven tijd doet nooit bevriezen.


Hoe ziet het leven eruit als we alle bekende structuren en organisatievormen vergeten?
Wat voor een mooie toren zullen we bouwen?