Waarnemingen
Overdenkingen

een kleine hond in een kerstjasje voor het raam
een jongen die vanuit de bus naar mij in de andere bus zwaait
een kip die opschrikt als ik langs fiets

‘Goedzo’
‘De zon gaat niet voor niks op hé’
zegt hij als ze vertelt dat ze gister heeft gewerkt
Oh, is het zo?

De mensen praten honderduit
hun lipjes getuit
wimpers gekruld
twee jongeren op het busstation in zwart gehuld

ik kijk mijn ogen uit
ze praten en ze praten
en ik wil het wel horen
totdat het genoeg is
heb ik mij al afgesloten..
de bekende verhalen
trekken geen volle zalen
als het leven niet wordt gekieteld

Op het station
lijkt het een ongelukkige wereld te zijn.
De mensen steken peukjes op
Sjokken vooruit
het plezier lijkt er volledig uit
Vrolijke kleuren ver weg

 

Ik zie alles en ik laat alles
Ik sta toe te kijken
en ik zie de onzekerheden ronddwalen
De twee jongens zoeken zich een houding in deze wereld
met hun moeder naast hun zij
De jonge vrouw met hoge zwarte leren laarzen loopt ferm vooruit
De oude vrouw zit met haar gezicht bont & blauw

Ik zie alles en ik voel de stilte in de beweging
ben ik alleen
gaat de stilte soms met mij aan de haal
daar begint de beweging
blijf ik een wachtend schip
die zegt ooit te moeten gaan varen
tot ik juist dat laat varen

----------------
De stilte het goddelijke
ik proef ervan
en in het geluid kan ik soms even mijn weg niet vinden
tussen de mensen die praten in de warme kamer

passie – ik voel liefde vol stromen
een rivier vormt zich in mijn ogen
hoe lief ik de vormen van de bomen heb
hoe veilig ik mij voel aan hun zij
hoe vertrouwelijk de groeven van de bast voelen
de takken zwaaien
het mos een zacht dekentje

in deze wereld
er moet ergens geld vandaan komen
ik wil mijn liefde niet verkopen
ik wil er niks vóór hebben
ik wil alle liefde geven
en al het leven ontvangen
---

waar komt dit menselijk handelen vandaan?
het lijkt soms een chaotische shithole
Van weet ik niet wat
trauma’s, angsten, illusies
van waaruit we onbewust handelen
hebben we onze ogen wat gesloten
niemand uitgesloten
---

Ik wil
dat wat er Al Is
: het Al dat al heel is
eenvoudig het leven
waar ik ben daar ik ben
verhalen voorbij
de aarde onder mij
de lucht boven mij
---

De vraagt teistert als de wind zo hard waait
Wat wil ik met dit leven?
Wel.. Wat wil dit leven met mij?
Ik heb de tijd ik ben de tijd
ik leef de tijd
en daarmee voort, weg die geit!

 de vogel gevlogen

de bomen zeggen wel te blijven

alle lijven leven zolang de wereld strekt

strek je uit zo ver je reiken kan

je haren zullen overeind gaan staan

de takken gespreid

tenen krom je niet

de veerkacht is teder

het bos gevleugeld

ik heb je lief

Bijna alle mensen, in wiens huis ik schoonmaak, maken kruiswoordpuzzels.

De een omdat ze anders in slaap valt
en de ander om de tijd uit te zitten; of komt dit op hetzelfde neer?
‘je moet toch wát?!’

--------------------------------------------
Wat is de zin van het leven?
Hoe geeft de organisatiestructuur van de maatschappij ruimte aan de zin van het leven?

De maatschappij: het klinkt als- de maat der dingen.
De maat van het leven, de gemiddelde schappelijke pas.  
Als een gemiddeld wezen vindt het zijn weg door het oerwoud dat levendig bruist.

----
Ik ben er één.
en ik kom bij velen over de vloer.
De vloer die ik eerst stofzuig en waar ik daarna met de dweilstok overheen dans.
Het doet het gemiddelde klinken:

Ik zie oude mensen alleen of met z’n twee
in hun huisje zitten.
Ze komen bijna niet tussen de paar muren meer vandaan.
De rug doet het niet meer, de heup kraakt of de oren laten het afweten.
Het is te gevaarlijk om voet buiten de deur te zetten vertellen ze mij.
De rit naar het ziekenhuis doet de wereld even bewegen.

De huisjes lijken veelal op elkaar qua indeling en inrichting:
gemakkelijk schoon te houden vloeren, brede deuropeningen, een keukentafel met vier stoelen eromheen, een slaapkamer met tissues en medicijnen op het nachtkastje en fotolijstjes van de kinderen en kleinkinderen in de woonkamer.

‘Gemak dient de mens’
Wel, is het zo?
Het lijkt soms het tegenovergestelde:
gemak bevriest de mens.

--

De bevroren tijd

Menigeen kijkt uit naar zijn pensioen.
Je kan eindelijk zélf je tijd indelen:
rustig aan doen, de buurt verkennen, bij mensen op visite die je al lang niet meer gesproken hebt, etc.
De rust doet je goed, zo goed dat je lichaam ineens begint te ontspannen, te ontdooien: je begint weer te voelen.
Te voelen dat tijdens die tientallen jaren werk, het lichaam een hoop spanning heeft zitten te verduren.
Je lichaam begint uitvalverschijnselen te vertonen.
Daar zit je dan.
Aan de keukentafel en ineens voel je je oud.
Is dit waar je met al dat harde werken bent beland?

De tijd denderde altijd maar lawaaierig voort.
Nu is de stilte te stil.
Je kinderen en kleinkinderen zie je zo nu en dan.
De stilte is het vaakst op bezoek.
Je loopt van het aanrecht naar de magnetron.
Je maaltijden worden een keer in de week bezorgt.
De radio laat je de hele dag maar aan.
In de ochtend worden je steunkousen aan gedaan
en in de avond neem je zelf je portie medicijnen.

Je wordt bijna volledig ontzorgd door verschillende instanties
en daarmee blijft er weinig spannends over..

Wat is de zin van het leven voor een volledig ontzorgde alleenstaande?

Het gaat hier om de bevroren tijd.
De mens die al is gestorven voordat hij fysiek gestorven is.
De mens heeft zijn levendigheid links gelegd.
Hij kon niet anders?!
Het denken in mogelijkheden is verschoven naar het denken in tekorten.
De secondes tikken de klok rond.
Het omringd zijn met leven is veranderd naar de vier muren met bevroren gezichtjes in fotolijstjes.

Niemand valt iets kwalijk te nemen.
Nooit niet.

De schappelijke maat is omgevallen.
Niemand bouwt de vuurtoren weer op.
Hij ligt daar gewoon, in stukjes, zielsverloren.
Iedereen kan het zien.
Het licht is uit.
Maar niemand heeft echt tijd. 
In plaats van de grote vuurtoren op te bouwen, 
worden er kleine torentjes in de plaats gesteld. 
De torentjes reiken niet tot de zee.
Het licht blijft uit en het land droogt op. 
Ouderen leggen zich erbij neer, ze kunnen niet anders.
Ze vertellen vanuit een liefdevolle warmte over hun hoogopgeleide drukbezette kinderen.

De volgende dag zitten de kinderen zielsverloren alleen aan tafel.
De dag dat hun oude uur klinkt.

---

De somberheid straalt door de muffe gordijnen die de verhalen al zo vaak hebben aangehoord.
Het is tijd de ramen open te gooien.
De vogels vliegen naar het zuiden en de kinderen laten hun laatste kreten horen voordat de zon helemaal onder is.
Laten we een toren bouwen!
Samen met tante Lea, Greetje en Peter die daar zo goed in is.

 
Verweven tijd doet nooit bevriezen.


Hoe ziet het leven eruit als we alle bekende structuren en organisatievormen vergeten?
Wat voor een mooie toren zullen we bouwen?

De verheven kunstenaar

Waarom ben je omhoog getild en waar sta je nu?


-Wat is kunst?
-Wat is de waarde van kunst?


Musea zijn herbergen voor kunst
Kunst kijkt de mensen aan overdag en doet zijn ogen dicht in de nacht
Welnee, kunst doet nooit slapen
Misschien wel gemaakt in het waken van de nevel vol kracht.


Er hangen schilderijen,
er staan beelden en er worden soms filmpjes getoond.

Mensen komen er kijken.

Voor sommige kunst wordt veel geld betaald.

De ogen weten soms niet waarom
het een één tientje waard is en de ander het honderdvoudige van het tientje.

Kunst is van alle tijden.
Vroeger enkel voor de hogere klassen beschikbaar.
Nu nog steeds: voor zij die een museumkaartje kunnen betalen.
Toch, stoot je hoofd niet, te denken dat je het elders niet vinden kan..

Wat heeft de kunstenaar omhoog getild?

De gewaardeerde kunstenaar

Je denkt hem te vinden in musea
maar, let op: hij loopt overal

Het is de mens die zich volledig weet te uiten
De mens die zijn innerlijke wereld kent
De mens die het moment in zichzelf helemaal doorleeft
en daarmee de dingen klaar weet te spelen.

De gewaardeerde kunstenaar is die
die zichzelf bevrijdt.

Wie omhoog wordt getild denkt de enige daar te zijn?
Woorden versmoorden
En wijzen doet krijsen
De liefde kent geen trappen

Kijk, als kijker heb je er eigenlijk weinig mee te maken.
Behalve, dat jij met jezelf te maken hebt:
in het kijken kan je je eigen kunstenaar zijn.
Het kan gebeuren dat je geraakt wordt.
Daar sta je, tegenover jezelf.
Ontmoet jezelf. 

Dat wat mooi is of dat wat niet mooi is
trekt de oren van de ezel.

Te denken dat de kunstenaar voor jou zingt/schildert/boetseert/danst
laat de kippen dansen
De kunstenaar maakt kunst voor zichzelf.
Om zichzelf te bevrijden.
En toont dit jou.
Opdat jij uitgenodigd wordt tot je eigen bevrijding. 

Dit leven vraagt eenieder een kunstenaar te zijn.
Geboren zijn ís de uitnodiging. 

De wind waait alom
De vlag buiten wappert fier
De regendruppels op het raam laten mijn uitzicht dwaas worden
Bij elke druppel die plaatsneemt, wordt mijn wereld een beetje kleiner
Zit ik hier in deze kamer.

In deze kamer zit ik op deze stoel
Zit ik op deze stoel met dit lichaam.

In mijn maag klinkt het hol
Mijn smaak zegt dat het niks lekker vindt vandaag
toch de holheid vraagt om wat eten
En ook het vuurtje wil het liefst spelen in het licht
en denkt dat voeding die energie kan geven

De moeheid bracht me naar de bodem gisteren
Op kussens nam ik plaats in de blauwe zee
die het hoofd deed wegdrijven en deed opwarmen tot een rode boei

Dat er van alles gaande is
Het is de wind die rond huist in mijn wereld
En ik verwelkom haar

Zijn het de golven van de digitale detox?
Waar mijn mobiel normaliter in de straal van 1 à 2m rondom mij is
ligt hij sinds twee dagen ver van mij vandaan (lees: in de keuken)

Het checken van berichtjes, mailtjes, belletjes, betalingen en de tijd:
’t was mij volledig ontgaan hoezeer het aan energie vreet.
Ik dacht eerder dat het mij juist energie bracht..
Het in contact zijn; -met een wereld vol mensen, ideeën en mogelijkheden
Wel ook een andere kant leer ik nu kennen

De angst denkt dat wrede starre monsters op de loer liggen – indien als:
de ogen het laten afweten te kijken naar de rode knop
of wanneer Controle bootje gaat varen

De zee is woest!!
‘T zal zo zijn dat ze mij oppakken en neerzetten in een zuurstofarm hok waar ik de wind niet kan zien waaien
omdat ik niet oplette,
omdat ik niet luisterde
- naar wat de wereld van mij wilde

De wereld moet maar in zijn levende lijve bij mij aankloppen!

Tis de confrontatie van de geleefde illusie die mij nu ontdaan en kwetsbaar doet voelen
Zo’n kleine verandering: dat ik nu niet onmiddellijk overal van op de hoogte ben.

Angst doet patronen herhalen
Denkend dat het de liefde was

Kijk het starre monster aan
en weet dat niks werkelijks geschaad kan worden

Liefs

Ik besloot te stoppen met een cursus waar ik aan begonnen was.

Het was bijeenkomst 5 van de 12.
En voor mij bleek dat het eindstation.

‘Ik ben ermee gestopt’
Het duidt op iets dat niet is afgemaakt.
Maar, voor mij was het af op dat juiste moment.
Het eruit stappen ervoer ik zelfs als een ware bevrijding. 
Ik had namelijk gevoeld dat dit mijn eindstation was
én ik kon ernaar handelen. 
..uitgestapt uit de de cursus, ja ironisch, 'Kracht van het kiezen'
Ik had gekozen!

Enfin, het zette mij aan het denken over het onderwijs.
En over cursus/lesprogramma’s in het algemeen.

---

Wat zijn diploma’s?
Papiertjes die aangeven dat je geschikt bent om iets te kunnen doen?
Papiertjes die aangeven dat je het uitgestippelde pad helemaal tot het eind hebt gevolgd?
Is het niet raar, dat het leerproces in lineaire tijden is opgedeeld; dat je na X aantal jaar klaar bent met het leren over X en dat iemand anders dat voor jou aangeeft?
Is het niet raar, dat jij niet je nieuwsgierige natuur volgt, maar iemand die op zijn beurt weer een lesprogramma volgt dat door iemand weet ik niet waar- is opgesteld?

Wat gebeurt er in het schoolgebouw?
Ik zie kruiwagens met kennis naar binnen rijden.
Op vaste tijdstippen is het laden & lossen.
De kruiwagens zijn elk jaar weer hetzelfde.
En de leerlingen zijn elk jaar weer verschillend.
Wanneer het toets-moment komt zie ik ingespannen gezichtjes
Daar volgen opgeluchte blije gezichtjes of teleurgestelde gezichtjes
bij het zien van krulletjes of heel veel rode kruisjes.

Wat gaat er om in deze gezichtjes?
Krijgen ze er energie van om te leren?
Leren ze over dat wat ze leuk vinden?


Zij zegt dat ze uitkijkt naar haar papiertje (diploma).
Even ploeteren nog, maar dan heeft ze hem.
Het papiertje is de lokaas
Het papiertje biedt toegang tot de vrije weg die aan het eind van de tunnel opdoemt
waar je zelf kan gaan verkennen.

Is er aan het eind van de tunnel nog nieuwsgierigheid of verkenningsdrang in leven gebleven?
Volg je die dan?
Of wordt je verleid tot het volgende?
Geld met daaraan het plaatje van een huisje, boompje en een beestje..?
---

Kinderen spelen
Kinderen creëren
Kinderen leren
allemaal van nature

Hoe zou het zijn als de vaste leer(snel)weg in het onderwijs verandert in een weiland of strand waar je je eigen stappen kan zetten?
Vanuit intrinsieke motivatie.

Vergeet de lesprogramma’s met kenmerkende aspecten, duizend-en-een begrippen en een lijst aan jaartallen.
Jij bepaalt wat je leert.
De leraar staat aan de zijlijn om je leerproces te ervaren en ondersteuning te bieden waar nodig.

Intrinsieke motivatie is dé vlam die we in ons hebben.
Waarom staan we toe die met onze lesprogramma’s, regels en andere lariekoek te doven?