Ik loop bij mezelf naar binnen
in de stoel voor het raam
mijn ogen gesloten
gewaar van het lichaam
voel ik een en al energie

Er is zoveel leven in het binnenste
dat ik de deur naar de buitenwereld even sluit
Dat ik in contact met mezelf kan blijven
en daarmee in contact met alles
-

Ik hoor snelle voetstappen naderen
de deur gaat open
gevolgd met een Goeedemorgen
Ik laat het langs mij heen glijden
Ik hóef er niks mee, ik wil er niks mee
De aandacht blijft naar binnen gekeerd
Ook als er een sterk-vragende tweede Goedemorgen opduikt
In die ‘Goedemorgen?!’ voel ik een leraar die een antwoord eist
Verzet komt de grond uit
HOEZO MOET IK ALTIJD REACTIE GEVEN
HIJ STUURT EN IK MAAR VOLGEN
ZÍJN ENERGIE VOLGEN?!

Laat mij vandaag geen verschillen zien
Laat mij hem zien als één van mij
Wij die één zijn, willen vandaag opnieuw de waarheid over onszelf kennen.
Wij willen thuiskomen en in eenheid rusten.
CiW les 262

Het verzet schijnt licht op iets in mij
De meditatie is afgelopen en ik zit achter de laptop te schrijven
Het verleden loopt nog door in mij
Het onbeantwoorde voelt zich bekeken
voelt zich onafgemaakt en eist van zichzelf een reactie naar de buitenwereld toe
Hij loopt de ruimte weer binnen
en mijn hart klopt sneller

Conflict in dit lichaam; tussen haar stilte en haar zelfgemaakte eis
Alsof het nu wel reactie móet geven
Je zit nota bene in een gedeelde ruimte.
Als iemand A zegt moet jij B zeggen

Daar ligt de sleutel die ik graag opraap
Om alles te kunnen laten zijn in het samen-zijn
De blijdschap, verwondering, enthousiasme
maar ook het kleine lege, stilte, verdriet of boosheid
Ik ben altijd de enige die echt iets van zichzelf eist
en zo hard hoef ik helemaal niet voor mezelf te zijn.
Ik hoef niet volgens andermans-door-mijzelf-gecreërde-voorwaarden te leven 

Laat de wereld een worst wezen
En laat mij schipperen.

De stap naar de overkant

Kleine meisjes kennen geen gevaar
Grote meisjes soms nog steeds niet
-
Ze heeft alleen de weet,
maar heeft het kleine meisje aan haar hand


De nieuwsgierigheid naar de overkant
Wie staat daar?
Het zonlicht kietelt een gestalte
Ik kom voorzichtig dichterbij
zonder dat iemand het doorheeft
zit ik in gedachten uit het raam te staren

Wanneer verlangens verlangend blijven
wordt de stroom teleurgesteld dat zij niet in beweging komt.
Het zijn onduidelijke flarden, die verlangens
En dat blijven ze als de ogen gesloten blijven

Ze wil gezien worden, liefde delen, gewoon vrij samen spelen-
de afstand verdampen,
gewoon, haar-Zelf zijn in deze wereld-
achja liefst als een klein onschuldig meisje..

-

Met onduidelijke flarden in haar tas
weet de wereld haar pas soms tot wankelen te maken
Dít had ze toch niet gewild
Ze is maar een klein meisje
Kleine meisjes denken niet direct aan seks of geweld
Zij denken aan plagen, spelen, zachtmoedig verkennen

Leert het kleine meisje haar grote wereld niet kennen
zal ze haar kracht vergeten

De tijd komt dat het grote meisje de stap neemt
Dat het kleine meisje haar hand uitleent, aan de wereld geeft-
dat zijzelf bedding zoekt in de zoete rivierkade bij de kikkers en de libellen
Met twee handen kan het grote meisje vrij bewegen
Vrijuit spreken met haar handen gebarend

Dat zij wil spelen is haar niet mis te verstaan
Dat zij de schoonheid wil drinken kent haar geschiedenis.

Dat zij haar kracht zal ontmoeten
daarvoor wil ik je bedanken. 

Ik droomde dat ik op de wc zat
En in die droom voelde ik dat ik nog wel meer moest plassen dan ik al gedaan had
dus deed ik dat
Alleen niet langer in mijn droom
maar in mijn bed.

Dromende bedplasser.

Was het maar een droom met een rare gewaarwording of had het meer te zeggen?

Ik kon wel raden wat het was.

 

Hoofstuk 1: het scenario

Mijn bewuste geest had het rustig weg geschoven.
Mijn onderbewuste was toch echt wel geschrokken.
Met een brok in mijn maag stond ik weer binnen bij ons in de gang.
-
Hij stopte naast mij met zijn auto.
Ik liep met mijn fiets aan de hand.
Hij vroeg of ik seks met hem wilde.
-

De zon scheen en ik had tot dan toe binnen gezeten.
Ik had zin naar het bos te gaan.
Dat ene bos, dat net iets verder fietsen was, maar toch erg fijne afwisselende paden kende.
Er woeide een frisse winterwind en even dacht ik om toch naar het bos hier om de hoek te gaan.
Maar nee, zo ver was het nou ook weer niet.
Ik fietste door.
Ik parkeer mijn fiets en zie ook wat auto’s staan.
Ik neem de benen het bos in.

De februari zon schijnt zo heerlijk, ik ga tegen een boom zitten.
Ik vervolg mijn weg.

Daar zit een jongen op een bankje.
Met oortjes in.
Hij kijkt een paar keer heen en terug
weer naar mij.
Goh, nog een jonge wandelaar gewoon aan het genieten van de natuur, dacht ik.
Ik zou met hem een praatje kunnen maken.
Vluchtige gedachtes vliegen onbewust rond en ik wandel gewoon verder.
Stop nu en dan om foto’s te maken en te filmen.
Verder achter mij zie ik de jongen lopen.

Een bordje naar rechts. Dat paadje was mij nog niet eerder opgevallen.
Ik waag erop en kijk of het mij naar mijn fiets leidt.
Langs dennenbomen, door het heidegebied en ja
daar verderop zie ik de parkeerplaats.
En ik zie ook weer de jongen.
Alweer. En hij gaat weer het bos in?
Ik passeer hem, groet hallo en loop richting de fiets.
Ik zoek naar mijn sleutel en handschoenen  
en als ik vooruit kijk zie ik daar aan de overkant
ja, die jongen.
Alsof ik wist, of het zelf zo gecreëerd heb?!, dat er nog iets zou voorvallen.
Want, daar, aan de overkant, staat hij met zijn hand te zwaaien.
Ik kijk of ik het goed zie.
Na vijf keer ongeveer hetzelfde te zien, concludeer ik toch echt dat het zo’n gebaar is die zegt:
‘kom deze kant op’

De film van gister flitst door mijn gedachten
‘Yes Man’ De man die Ja zegt.
Nou ja, Ja..- toch nieuwsgierig maar met zenuwen neem ik mijn fiets door het poortje zijn kant op.
Dan zie ik hem niet meer.
Ah, hij is gewoon wat verder gelopen, in plaats van dat hij mijn kant op komt?!
Raar.
Mijn nieuwsgierigheid is weg
en ook een veilig vertrouwen.
Ik besluit om te keren.

Zodra ik de weg op fiets, bemerk ik een lekke achterband. 
Was hij het?
Mijn gevoel zegt van wel.
Hij was nota bene mijn fiets gepasseerd en loopt voor mij onbegrijpbare routes.

Ik voel onheil.
Ik voel mij onveilig.
Met de lekke band fiets ik een stukje weg.
In ieder geval deze straat uit dacht ik.
Ik pak mijn mobiel om mijn gevoel van onveiligheid te delen
Stel je voor dat er wat gebeurt.
Juist als ik het telefoonnr van mijn vriend voor mij heb
hoor ik een auto naderen en snelheid minderen.
Door het open raam vraagt hij of ik seks met hem wil.
Nee bedankt, zeg ik.
Hij rijdt weg.

Ik bel mijn vriend op.
Het nummer stond er dus al voor.
In een raas vertel ik wat er zojuist is voorgevallen.
Of hij me moet ophalen?
Neenee, dat hoeft niet, zeg ik.
Het is een uurtje lopen en ik zal voor het geval mijn locatie delen.

Nog niet twee minuten later nadert een DHL vrachtwagen en stopt naast mij.
Lekke band? Vraag hij.
Waar moet je heen?
Sjonge, zo ver?!
Hij biedt mij een lift aan.
Ik bestudeer hem kort
en twijfel of ik mijn zorgen moet delen
of ik hem wél vertrouwen kan.
Ik voel mij veilig in mijzelf en besluit mee te gaan.
Als er in de vrachtwagen toch onverwachts een onveilige situatie voorvalt
voel ik dat ik het dragen kan
dan zal ik zachtmoedig in mijn kracht staan en mijzelf veilig houden.

We praten wat en ik vertel wat er zojuist was voorgevallen.
Hij vraagt of ik het kentekennummer van de auto heb opgeschreven.
Ongepast gedrag vind hij, kan echt niet!
En dat hier op het platteland..
Je kan tegenwoordig als vrouw ook nergens meer veilig alleen over straat..

Ik zeg dat dat wel meevalt.
En is het echt ongepast?
De jongen stelde eigenlijk alleen maar een vraag.
Een vraag vanuit zijn verlangen.
Nee heb je, ja kan je krijgen.
Ja, maar wat als hij dan ook mijn fietsband heeft leeg laten lopen?
gooien mijn gedachten weer angstige ideeën omhoog
Dat hij doelmatig bezig was?
Angstige gedachtes kleuren de boel.

De jongen aangeven bij de politie voelt als een ander de klus laten klaren
waar je zelf mee van doen hebt.
De angst wordt niet aan gekeken, de trigger enkel weggehaald.
Blijkbaar wordt het ons zo aangeleerd te handelen.
Slechte mensen horen in de gevangenis is algemeen het idee.
Wel, bestaan slechte mensen?
Of enkel verwarde mensen?
Verwarde mensen die met liefde weer zicht mogen krijgen.
Hoogstens is dus de jongen het vertrouwen/de liefde voor zichzelf, kwijt geraakt.
Dat hij dat van een ander bevestigt wil hebben.

Ik kan het hem niet geven.
Wat ik hem wel wens te kunnen geven,
is dat ik hem als een mens kan blijven zien.
Een mens waar ik geen angst voor hoef te kennen.
Het is de roep om liefde die valt in te zien.
Het is tegelijkertijd het mooiste wat ik mijzelf kan geven:
een totaal vertrouwen ik mijzelf, vanuit daar kan ik de ander vertrouwen
vanuit daar, mag de liefde vrij zijn.

Alles is een uiting van liefde
of een roep om liefde.

Met mijn fiets aan de hand zwaai ik de DHL-vrachtwagenchauffeur gedag
Hij toetert twee keer.
Ik ben thuis.

-----

Hoofdstuk 2: aankijken gevoelens

Ik ben thuis en sta nog met een brok in mijn maag op de gang.
Dat de liefde werkelijk is, is mooi.
Dat angst ook bestaat, laten we niet ontkennen.

In het moment waarop ik onheil rook, ontstond er bij mij een groot gevoel van onveiligheid.
Directe handelingen volgden elkaar op, misschien wel aangeleerd handelen,
van: wat te doen als een creep je lastig valt.
De automatische piloot zegt: bel iemand die jou veilig kan stellen.

De automatische piloot in mij is nog niet op de hoogte van wat het bewustzijn allemaal voor ogen heeft. Namelijk jezelf kunnen veilig stellen. Ik geloof dat het kan. Rustig ademhalen. Uiting van liefde of roep om liefde? Nee, het onbewuste in mij zei nu: er is sprake van een Creep. Angst komt op en mag de ruimte krijgen.

Het lichaam neemt hoe dan ook de ruimte!

Hoofdstuk 3: wijsheid van het lichaam

Ik droomde dat ik op de wc zat
En ik voelde in mijn droom dat ik nog wel meer moest plassen dan ik al gedaan had
dus deed ik dat
alleen niet langer in mijn droom
maar in mijn bed.

Bedwateren
‘Angst, gevoel van onmacht en hulpeloosheid, angst dat iets of iemand die sterker en groter is dan jijzelf, je kan verpletteren. Het is goed dat de natuur zijn verdriet en opgekropte spanningen, als de vuile rook uit een uitlaatpijp, verwijdert.’ uit: De Sleutel tot Zelfbevrijding, Christiane Beerlandt

Het slaat de spijker op zijn kop. Hoe alles met alles samenwerkt. 

Vlak voor het slapen gaan was het voorval weer in mijn gedachtes komen opdagen. 
Doemscenario's speelden zich voor mijn ogen af. Ik voelde mij zo klein. Druk zoekend hoe ik mezelf kon beschermen. Het één leidt tot het ander. De angst vindt zijn uitweg.

Ik kan alleen maar blij zijn
met de wijsheid van het lichaam
hoe alles samenwerkt
lichaam, geest, ziel
hoef ik alleen maar te luisteren
hoe alles elkaar lief heeft
zichzelf veilig kan stellen
een schone lei kan brengen
dat alles er zijn mag.

 Een bankje in het bos

In contact met de wereld
is er spelend een weg

-
Het was een dansavond
en de aderen stroomden rustig
Met twee benen op de grond ziet het alles
De mensen zijn er
Staan ook met twee voeten op de dansvloer
Een enkeling zit of ligt

In de dans met de ander
ligt het leven verborgen
De ontmoetingen vallen toe
-

Zijn bewegingen zijn een warm thuis
en we spelen in de ruimte

De ruimte staat toe te verkennen 
anderen te leren kennen
de wereld open in te treden
huppelend of heel langzaam stap voor stap
-

Met hem trek ik gekke bekken

Hij wijst mij de weg en we volgen de stromende energie-
we struikelen soms over elkaars bewegingen en vliegen soms de bocht uit
Vinden elkaar weer in de muziek

Wij dansen dichtbij elkaar en de harten kloppen en worden volledig omarmd
Aangeraakt

Hij gooit mij in de lucht en zwengelt mij zwevend rondom zijn lichaam alsof ik maar een veertje ben

Wij kopieerden elkaars bewegingen voor even

Hij laat mij lachen in de spontaanheid van het verhaal dat we creëren dat steeds weer terugloopt naar het begin

Het is zo
dat elk verhaal bij elke dans geboren wordt
en de geboorte zit vol verwondering, plezier en liefde
Ja de andere kant mag er ook zijn; soms ongemak of twijfels
Als het hoofd zegt dat het lichaam niet goed genoeg dansen kan
ja dan loopt het plezier weg

Als alles vergeten wordt en alles vertrouwd is
danst de avond met mij en dooft het de sterren

de ogen voelen vochtig
de borstkas bedrukt
de gemoederen waren gisteren kwetsbaar
de laag naar de wereld zo dun dat je gemakkelijk binnen zou kunnen komen
ik neig te verstoppen
iets of iemand heeft mij een schil doen laten afvallen klaarblijkelijk
maar naakt sta je liever niet in de kou
trage stappen tussen de temperaturen die doen openen
wees zacht voor jezelf

 

Ik kan nog zoveel beren op de weg zien staan
Overwegen en heroverwegingen maken- 
om de vraagtekens de baas te zijn.
De weg is niet recht te maken. 
Ik zal het gewoon gaan doen [Punt uit]

Alles zal vanzelf vorm krijgen

én alles heeft als vanzelf al vorm.

Ook vraagtekens hebben vorm

Het is een weg met een bochtje

Even denk je verdwaald te zijn,

misschien zelfs in cirkels te lopen,

maar daar doemt het moment op. 

Het eilandje aan het eind van de weg

is er speciaal voor jou.