Hoe gaan we om met
iemand die zich mentaal niet lekker in zijn vel voelt?
Kunnen we een ander helpen?
Hij voelt zich niet lekker in zijn vel.
Alsof hij in een negatieve spiraal zit wat depressieve gedachtes met zich
meebrengt..
Hij vertelt dat hij er vaker last van heeft.
Dat het een tijdje goed ging, maar dat hij er nu weer middenin zit.
Hij heeft al van alles geprobeerd:
van het lezen over spirituele technieken, mediteren in een stiltecentrum tot er
gewoon over praten met vrienden en met een psycholoog.
De moed zakt hem nu in de schoenen. Niks heeft gewerkt, want hij voelt zich
álweer zo.
Hij weet niet wat hij met zijn leven aan moet. Hij is begin dertig.
In drie jaar tijd heeft hij 15 verschillende baantjes gehad.
Hij is verschillende studies begonnen en daarna ook weer gestopt.
Hij heeft een passie. Maar, daaraan twijfelt hij nu ook, of hij goed genoeg is
en al helemaal of hij het wel kan als hij zo slecht in zijn vel zit. Hij vindt
zichzelf maf.
Hij denkt misschien wel iets van ADHD of autisme te hebben. Of dat hij hoofdbegaafd
is en de wereld daarom zo ervaart zoals hij het ervaart.
Waar hij eerst nog niks van de labels moest hebben, wil hij er nu juist open
voor staan.
Misschien is dát wat hem rust kan geven.
Hij vertelt open over dat wat hij ervaart als zijn probleem. Voor zover de ogen
het nog niet konden aflezen aan zijn lichamelijke houding, vertellen de woorden
over zijn onvrede.
Wanneer mensen in de buurt van problemen komen, lijkt er bijna van nature een
reactie te ontstaan van oplossen dat in gang treed. Het zit in onze
lichamelijke natuur, het zelfherstellende vermogen. Dat vermogen lijkt door te
lopen in ons denken en voelen dat ook gericht is op het herstellen van de
natuurlijke balans.
Een ander die je liefhebt wil je daarin helpen- alsof de ander een verlengstuk
is van jezelf dat je weer in evenwicht wil brengen.
Kán je die ander helpen? Zo ja, op welke wijze?
Hij wilt hem helpen.
Een zee van wijze woorden stromen uit zijn mond.
Je zou kunnen zeggen dat hij even de psycholoog uithangt.
In theorie klinkt wat hij zegt, logisch in de oren.
'Je moet er uiteindelijk gewoon op vertrouwen’.
Natuurlijk, dat zou de onvrede doen oplossen! Maar, hoe doe je dat?
Als je het vertrouwen had, dan had je het toch gewoon gegeven?
Wat er gaande is, is dat het natuurlijke vertrouwen juist geblokkeerd is (lees:
het is wél aanwezig)
Dat wat geblokkeerd is, is lastig te geven.
Er zijn tal van quick fixes die je kunt ondernemen om toch weer iets van die
warme levendigheid te voelen/je onvrede in te dammen. Denk aan: met vrienden
afspreken, je hobby beoefenen, een complimentje ontvangen, nieuwe kleren kopen,
etc.
Dit zal de oppervlakte doen raken: het zal je voor even goed laten voelen,
vrolijke gedachtes geven en een glimlach op je gezicht toveren. Heel aardig
natuurlijk. Als je hier tevreden over bent, zoek voor mij niet verder.
Wil je voorbij de oppervlakte, naar een vrede die duurzaam is, kijk dan verder.
Onder je denken/voelen/gedrag liggen de basisregels die je jezelf oplegt. En belangrijk,
dááronder ligt het negatieve geloof. Uit dit negatieve geloof zijn al je lagen
ontstaan. Wanneer je je negatieve geloof volledig aan kunt kijken, kan er een
duurzame verandering optreden in je gedrag die moeiteloos vanuit zijn kern geschied.
---
Ik zou hem geen advies willen geven van hoe hij zijn weg naar vrede vinden kan.
Ik zou hem willen vragen of hij kan zien welke gedachte op de liefde is gaan
zitten.
Welke negatieve gedachte over zichzelf is hij ergens in de tijd of voor zijn
tijd, gaan geloven?
Dat deze negatieve spiraal alwéér optreedt, doet er niet toe.
Er is enkel NU, dit moment.
Dat je X aantal jaar oud bent, doet er niet toe.
Er is enkel NU, dit moment.
Dat je al van alles hebt geprobeerd, doet er niet toe.
Er is enkel NU, dit moment.
Kijk je het negatieve geloof in de ogen,
voel wat het met je doet.
Kan je het gevoel er volledig laten zijn?
----
Jan Geurtz hielp mij met zijn lijstje van negatieve geloven die overal en
nergens rondschipperen.
Het zijn voorbeelden.
Ze klinken misschien wel hard en zwaar in de oren. Wel, dat zijn negatieve
geloven ook.
De basisregels die we onszelf hebben opgelegd laat ons de hardheid niet zo doende
ervaren. We zorgen er namelijk voor dat we met die regels ons niet zo gaan
voelen zoals we dat ergens diep in onszelf geloven.
ik ben waardeloos
ik ben stom
ik ben slap
ik ben zwak
ik ben slecht
ik ben een egoïst
ik ben onbetekenend
ik ben gewoontjes
ik ben niet goed genoeg
ik ben een mislukking
ik ben een loser
ik ben onopvallend
ik ben middelmatig
ik ben laf
ik ben lui
ik ben niks
ik ben raar
ik ben lelijk
ik ben minder
ik mag er niet zijn
ik doe er niet toe
ik hoor er niet bij
ik ben tot last
ik ben dom
-----
ik heb al eerder over dit 'thema' van innerlijke vrede geschreven en merk dat dit mij aan het hart gaat - dat mijn ogen open willen kijken.
Er schijnen tal van 'problemen' in deze wereld te zijn die schreeuwen ZUS EN ZOO!! FOUTE BOEL, ZO MOET HET NIET?! ZIJ DOEN HET VERKEERD.. ALS HET MAAR ZO & ZO WAS, etc. etc. Wel, het licht straalt zo teder door de bomen, dat ze ons doen glimlachen. Liefde is alles wat er is en in die liefde hebben we altijd de ruimte om naar binnen te keren. Wat doet dit met mij? Waarom reageer ik zoals ik reageer?
Kan ik de hemel blijven bewonderen met al zijn vogels dansend en fluitend, vliegjes heen en weer, muggen zoemend? Kan ik de hemel tot mijn innerlijk doek maken, vol overgave haar te eren - dat wat is, dat mag er zijn.
X
