lugt en berg

dat ik verdriet voelde
omdat ik niet met de bus wilde reizen.

dat ik verdriet voelde
omdat ik diep van binnen geloofde dat ik het niet vol zou houden
niet vol zou willen houden
te klein ben om zo’n lange rit te dragen
-dat de ruggengraat in mij het zou willen dragen
Is het dat ik haar niet volledig vertrouw?

Natuurlijk hield ik mij in
De tranen blijven binnen
Natuurlijk is dat tegen mijn natuur in

’T zou toch stom zijn om over zoiets kleins tranen te laten
De innerlijke criticus bestempelt het gevoel:
Ongepast/Kinderachtig
Met die stempel durven de tranen er niet door heen
Ik zet mij eroverheen.

Dat ik vroeger huilde om het geringste, zo was het- zo viel het
onbegrepen uit de lucht
Nam het zijn vlucht
van woorden die een weg wilde banen
naar banen van willens & wetens
Wil niemand pijn, wéét iedereen er samen te zijn
Wist niemand behalve ik- iets kleins in mij
wat het zeggen wilde.
Wist niemand behalve ik- dat het zijn tranen nooit niet verspilde.

Deze niet lopende tranen verspilden
zijn eigen natuur
in en vaatje terecht van opgesloten gevoelens

gewoelens

De maskers dragen zichzelf
toen we lachten kónden we huilen

Wat is het
wat we allemaal mee zuilen?