Er staat een krat met overrijp fruit en zo niet blinkende groente in een hoekje van de supermarkt.
Het lijkt erop dat ze klaarliggen om het donker te begroeten.
Dat het er niet op-en-top uitziet, betekent nog niet dat het niet meer eetbaar is.
Ik vraag een medewerker of de inhoud van het krat inderdaad zal worden weggegooid.
Ja, zegt hij.
Dan vraag ik of ik het 'afval' mee mag nemen.
Nee, zegt hij.
Of nouja, hij-zelf zegt geen nee- het zou zo zijn besloten van hogerop, dat 'afval' niet door klanten mee mag worden genomen.
Ik vraag of hij het niet raar vindt; al die energie die gestoken is om dit fruit te laten groeien en hierheen te laten transporteren. Hoeveel mensenhanden het wel niet hebben aangeraakt voordat het hier in de supermarkt ligt. Hoeveel water het heeft gekregen. Allemaal om hier in de vuilstort verwerkt te worden?
Tja ja ja, het is zo besloten zegt hij.
Er werd ook weleens korting op deze producten gegeven, maar dan gingen de mensen erop wachten en dan azen op het goedkope eten, volgens de jonge medewerker.
Azen. Is dat wat het is?
Het super-supermarkt beleid is hier dus als volgt:
Liever eetbaar voedsel weggooien dan goedkoper verkopen of gratis weggeven.
Wat mij betreft, buitenaards raar.
Is het nodig voor de supermarkt om zo te handelen om te kunnen voortbestaan?
Als dat het geval is, hoe zijn we in deze positie terecht gekomen?
En waarom houdt het stand?
Over de jonge medewerker die geen positie (durft?) in te nemen:
Hebben we niet de verantwoordelijkheid vragen te stellen bij hetgeen we doen?
Hebben we onze ogen open? Ons hart?
Als dit je te zoetsappig klinkt, nog steeds de vraag: Handel je vanuit je gezonde verstand of doe je klakkeloos wat de ander zegt je te doen?
En wat je doet, doe je dat met passie?
De jonge supermarkt-medewerker leek het allemaal niet zo te kunnen schelen.
Zijn perspectief is waarschijnlijk anders.
Misschien studeert hij wel, is hij druk, vrienden, uitgaan, de wereld ligt aan zijn voeten.
Er valt zoveel te ontdekken. En voor dat ontdekken heb je wel geld nodig, en ja, dan werk je bijvoorbeeld even bij de supermarkt. En dan krijg je zo'n vraag, tja wat denk je dan?
Doe niet zo moeilijk mens?! Betaal gewoon voor die appels!
Tja, misschien denkt hij dat wel.
Gelijk heeft hij in zijn wereld, ook.
Toch, hoe krachtig kan het zijn als we ons wel door de wereld kunnen bewegen met een gezond verstand? Stel je eens voor! Vragen stellen als je iets raar vindt. Luisteren naar wat de ander te zeggen heeft. Samen zorg dagen.
Dit is niet de enige supermarkt of plek waar dit gebeurt. Als uitzendkracht bij verschillende bedrijfskeukens zag ik de tientallen plakken kaas, soep, broodjes en salades- hup- ook zo de prullenbak in gekieperd worden.
Leven we in zo'n overvloed?
Dat zou mooi zijn, maar toch hoor je over watertekorten en honger in de wereld.
Een enkele keer kregen we als medewerker wel de overgebleven belegde broodjes mee, vaker niet.
Als bedrijfsrestaurant wordt je ingehuurd door een bedrijf. Dat bedrijf betaalt dus voor het eten. Wat overblijft is dus eigenlijk van het bedrijf en niet van het bedrijfsrestaurant. Wanneer het bedrijf toestemming zou geven dat het bedrijfsrestaurant de restjes mee mag nemen, zou het bedrijfsrestaurant hier op kunnen inspelen. Het is wantrouwend gezien; dus dat het bedrijfsrestaurant expres teveel zou inkoopt en het dan zelf kan nuttigen.
Is het een wiebelende ladder waar de mensen van hogerop op zitten?
Het lijkt angst te zijn waarmee ze regels maken in plaats van een vertrouwen.
Kunnen we de angsten een plekje geven? Kunnen we de liefde erachter zien schijnen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten