Ben ik überhaupt ergens gebleven?
Na afgelopen dagen heb ik het gevoel dat ik maar even moest gaan zitten om te schrijven.
Afgelopen vier dagen waren namelijk totaal andere koek. Van een ietwat smalle fietscaravan, sliep ik plots in een viersterren hotel waar witte zachte sloffen klaar stonden voor mijn voeten om in te landen.
Wat wil ik van deze dagen delen?
Schrijf ik voor mezelf of voor jou?
Als ik voor jou schrijf, is het vast fijn als het verhaal op een lekker broodje pindakaas lijkt. Als je van pindakaas houdt tenminste.. Een verhaal dat je met twee handen rustig kan oppakken, naar je mond kan brengen, je tanden inzet, erop kauwt en doorslikt.
Maar ik heb het broodje pindakaas al op. Ook het croissantje met honing uit een tap, het zacht gekookte eitje en verse sinaasappelsap.
Ja, het hotel had een lopend ontbijt-buffet waar ik van mocht genieten.
Oke.
Waar het op neerkomt is dat ik dus de beweging voel om het verleden hier een plaats te geven; waar ik beschrijf waar ik ben, waar ik toen belandde, wie ik tegenkwam, hoe het eten smaakte enzovoorts..
Tegelijkertijd voel ik een verzet hierin. Voelt de tijd voorbij. Voelen de zinnen lang. Zal het veel graven en oprakelen zijn van het verleden en dan het hoofd dat daar orde en chronologie in wil brengen.
Vooral dat laatste laat ik liever aan mij voorbijgaan.
~
De zwaarte van de rivierklei
De luchtigheid van de wolken
Lucht!
Ja lucht!
Fragmenten vliegen over.
Soms zal het landen.
///
De rivierklei is sappig aan de voeten
In de ochtend koud
Snel ik in mijn ondergoed naar het composttoilet
Om dan mijn handdoek en kleren te pakken
Breng ik die naar het water
Mijn naakte lichaam verdwijnt in de Swette
Mijn hoofd blijft als enige over
Het lichaam giert van binnen
Schrikt wakker van de kou
Ja de voeten zeiden het net al
Nu weet de rest het ook
///
Sinds 1 juni staan Lars en ik met onze fietscaravans bij Alowieke op het veldje.
Een tijdje terug hebben we gevraagd of we welkom waren haar te bezoeken in Friesland. Alowieke had ik nog niet in levende lijve ontmoet, maar wel haar manier van kijken die ze wekelijks deelt in haar blog.
In 2019 heeft ze drie maanden met haar zelfgebouwde huisje op wielen door Friesland gelopen. ‘Langs kantelende wegen’ is het boek dat ze daarover heeft geschreven. Momenteel werkt ze aan haar boek ‘De heilige traagheid der dingen’.
De wijze waarop ze haar belevingswereld deelt en de thema’s die ze aanhaalt raken mij. Het spat van openheid, nieuwsgierigheid en levendigheid.
Ze neemt je mee in haar wereld waar ze aandacht heeft voor kleine beestjes, de mensen, de kleuren en al het gebeuren!
Nu zijn we hier. Ik zie de kleine beestjes en de bomen die ze met liefde voor de aarde geplant heeft. Alowieke heeft zich als nomade geworteld. Haar huisje op wielen heeft een plek gekregen in het open Friese landschap waar ze tijdens haar reis doorheen liep.
Onze wagentjes op wielen staan nu tegen een haag van wilgen en essen aan op het veldje tegenover die van haar. De eerste dag dat we aankwamen was het al wisselvallig en vandaag regent het de hele dag door. Alowieke gaf aan dat we haar glazen tuinhuisje wel mochten gebruiken zolang we hier zijn. In het glazenhuisje blijven de zonnestralen hun warmte behouden. Ook kunnen we onze kookspulletjes uitstallen en onszelf neerploffen in een luie stoel met een warm dekentje. Afijn.
Het is vandaag maandag. Gisteren zijn Lars en ik teruggekomen uit Groningen.
Hoe het daar was mag Joost weten.
Misschien dat Joost binnenkort langskomt!
Nu zijn we weer op Friese grond. Tikt de regen op onze kleine dakjes.
\ /
Plons
.
Kijk eens: Alowieke.blog
En wat betreft haar boek: binnen een paar dagen vloog ik er doorheen en ben ik gevuld met mooie verhalen en inzichten over onze aarde. Aanrader-.
De groeten van triljoenen regendruppels
X
Geen opmerkingen:
Een reactie posten