Nog voordat mijn antwoord tot hem kon doordringen, springt hij in het scenario.
Hij verontschuldigde zich ervoor.
Op mijn beurt gingen zijn verontschuldigingen langs mij heen. Die waren niet nodig vond ik, zo ook niet zijn vraag hoe de nacht was als hij er niet geïnteresseerd in was.
Afijn, het scenario is duidelijk.
Bij de catering mogen we wat pakken als we willen. Over een kwartiertje moeten we klaar staan.
Ik ga even naar het mobiele toilet.
Wanneer ik doorspoel, klinkt het alsof er een vliegtuig opstijgt. En ook de kraan lijkt mee te willen reizen.
-
Hij rent voor ons uit.
Met onze fietskar achter onze fiets, volgen we hem.
Hier in de bocht moeten we staan wachten. De portofoon zit in het fietstasje van Lars voor. Als hij het teken geeft, moeten we vooruit fietsen, langs de hoofdpersonen die een stukje verderop in gesprek met elkaar lopen. We wachten geduldig. Het is 18uur, zonnig en een aanwezig windje. We horen wat gepraat via de porto, het lijkt nog niet op het teken. Dan komt iemand met een geel hesje naar ons toelopen. Hij is jong en lijkt zich nog geen plek in het gebeuren te hebben gevonden. ‘Ik moest bij jullie komen staan.’ Die portofoon mochten we vergeten. Hij had ook een portofoon waar doorheen hij het startsein zal horen en dat zal hij aan ons doorgeven. Na zo’n vijf minuten klonk er wat: ‘op positie - fietsers - 3-2-1 ..
De spanning voel ik door mijn benen heen lopen.
Ik kijk om mij heen en zie de weidsheid van het land, groene vlaktes strekken zich uit. Dan zie ik de ongewone situatie waarin we beland zijn - een wereld in een wereld. Het lijkt een belangrijke wereld. Waarin de mensen titels dragen, al waren het kronen. De regisseur, de assistent-regisseur, de costume-designer, de producente, de filmer, de assistent-filmer en ga zo maar door. Het lijkt alsof iedereen goed weet wat ie doet. Sterke stemmen; ja, zo! Nee, niet zo! Een goed en een fout. En daar sta ik dan tussen. Zonder kroon.
Wanneer ik de wind voel en de voorbijgaande autorijders in hun ogen aankijk, glijdt de spanning wat van mij af.
Wie houden we voor de gek?
We zijn allemaal gewoon mensen op een blauwe planeet en niemand weet hoe we hier terecht zijn gekomen.
…én ACTIE
Ik fiets en Lars rijdt achter mij. Op ‘normaal’ tempo rijden we de twee mensen en de cameraploeg voorbij.
We mogen nog een keer. Dit keer sneller aankomen rijden en ongezien tempo minderen wanneer we de twee personen naderen.
Hmm de wind raast, sneller dan dit gaan we niet.
We fietsen nog tweemaal terug naar de plek in de bocht om langs te fietsen.
De absurditeit laat nu goed van zich zien en laat nog een bundeltje spanning weglopen. Ik moet een beetje lachen. Zijn we plots sier-fietsers geworden??
Na de vierde keer is het genoeg geweest en worden we bedankt.
Toen de filmmakers ons een dag ervoor langs de weg spotten, waren we onderweg naar Schiermonnikoog. We zouden een nachtje op het land van de boer overnachten, gefilmd worden en dan onze weg vervolgen naar het eiland.
Dan zien we een berichtje van Yentl, wie er zin heeft mee te gaan naar het festival dit weekend? Dat lijkt ons zeker leuk! Maar, we zitten er een eind vandaan, dat gaat vast niet lukken.
Waar we het idee lieten varen, fietst het naar ons terug.
Alles is mogelijk. We doen het.
We kijken ernaar uit om de bekende gezichten weer te zien, samen te zijn. De volgende dag pakken we de trein naar het oosten. Onze fietscaravans mogen we voor een weekje parkeren op het terrein van de filmset. Het zal stralend weer worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten