lugt en berg

Alleen zit ik hier nu achter mijn bureautje
en vraag ik mij tóch af wat ik hier doe.

De auto’s hoor ik voorbij zoeffen
de kinderen geluidjes maken
en de stilte naar mij spreken.
Het overvalt me -dat ik even, de mensen mis om mij heen, die ik lief heb.
Op eerdere workaway plekken overkwam mij dat gevoel niet zo snel,
nooit was ik de enige workawayer- meegenomen werd ik van het ene excitement in het andere.
Hier is het anders.
Chaos wordt afgewisseld met soltitude.

Ik sta alleen en ben juist voor dat idee gevallen.
Wel, dat idee brengt ook de rafelige randjes naar boven die scherper zijn dan het gladde zo bekende tafelkleed.
Kan ik voorbij de stemmetjes gaan?
Stemmetjes die zeggen dat dit lichaam moet gaan uitzoeken wat het van het leven wil.
Kan ik gewoon zijn en dit moment ervaren zoals het is?
-

 

Woelebeer
De vastigheid klinkt zo vast
dat de grote beer op de roestige deur bonst.
Kom uit dat hol jij bang konijn!
De grond gaat er van trillen en de Woelenaars komen in beweging.
Woel-woel-woel
Het konijn zal niet in slaap vallen.
De zon schijnt dan wel lui op hem, maar een oog dicht doet hij niet.
Woel woele woel - woelewoele woele woele woel.
De grond schudt op en neer. 
Het konijn staat op uit zijn comfortabele stoel en pakt zijn rugtas in.
Ach, het konijn wist het allang.
Dat bonzende hart wil hij volgen..
Het woelige is gegeven. 
Er is meer dat gevraagd gezien te worden.
Hij doet de deur achter zich dicht en stapt de woe woe woele wereld weer in.
Dat hij niet weet waar hij gaat, gaat de bomen voorbij-
de lucht te boven en de zon te onder. 
De beer eet een roze banaan 
en de woelenaars wensen de konijn het beste toe. 

X