lugt en berg

 Hij hoopte dat ik níet zou denken dat hij gemeen is naar zijn kinderen.
‘Misschien lijkt dat zo, maar het is gewoon wat spelen.’
Is het nu aan mij om hem in dit idee gerust te stellen?

‘Nee hoor, dat denk ik helemaal niet.’

Maar dat zei ik niet.
Want, het gaat er niet om wat ik vind, het gaat over wat hijzelf vindt.
Waarom denkt hij, dat ik deze gedachte over hem zou denken?
Vindt hij zichzelf gemeen?

Ik vraag hem wat voor een verschil het voor hem zal maken wanneer ik deze gedachte zou denken?
Het zou niet de waarheid zijn, toch?
Nee nee, maar tóch zou hij het jammer vinden.
Tja, 't klinkt logisch: liever dat mensen je een toffe peer vinden dan een gemenerik.
Maar doet het er werkelijk toe?
De wereld wordt er niet anders op – jij blijft gewoon hetzelfde.
Het valt ook niet aan te sturen wat anderen over je denken, tenzij je je gedrag erop gaat aanpassen.. (wie houd je dan voor de gek?)
Wel dan, al trek je je liefste gezicht, kunnen mensen je alsnog een zuurpruim vinden. 

Waarom zijn we zo geneigd ons aangedaan te voelen over wat de ander van ons denkt?
Geloven we zelf niet dat we goed zijn zoals we zijn?

- Men ziet enkel zichzelf in het gelaat van de ander - 

_

Wat als ik hem had gezegd dat ik een mens zie met een groot hart vol liefde?
Zou hij het kunnen aannemen?
Zich zijn eigen liefde te herinneren?

__
’T zou ongenuanceerd zijn te stellen dat hij totaal geen nuance kent.
De nuance valt hem gewoon maar weinig toe.

Het is snel zwart óf wit.
Geel of groen.
Het is iedereen óf niemand.
Het is goed óf slecht.

Voorbij de nuance gekeken zien we iemand die heel duidelijk kan vertellen wat hij vindt.
Je kan het er mee eens of oneens zijn.
Doet er niet toe.
Zijn zienswijze op de politiek, landen, mensen, voedselindustrie etc etc - ligt binnen no-time klaar.
Voordeel is, zo zie je goed dat oordelen hoe dan ook spoorloos zijn.
Zorgvuldig overdachte oordelen lijken soms nog ergens heen te rijden.
Je volgt ze, pakt ze vast en gaat erachter staan.  
Die spoorloze oordelen kan je direct aan de kant schuiven.
De oneindige ruimte tegemoet _
Eenmaal doorzien kunnen dan de zorgvuldig overdachte oordelen ook mee in de prullenbak.