lugt en berg

Where you gon-na sleep to-night?
Amy Mackdonalds eindigt haar liedje This Is The Life

Dit leven.

Een paar dagen geleden ben ik in het boek van Shakti Gawain begonnen. Een boek met een stralende gele kaft, met daarop in witte letters de titel: ‘Mijn innerlijke ontdekkingsreis – op zoek naar het paradijs’. En daaronder een portret van een stralende krachtige Shakti Gawain.
Ze is in 1948 geboren in New Jersey en is in 2018 overleden.

Het boek opent met een geschiedenis van de wereld.
Niet op zo’n saaie droge manier met jaartallen en wetenswaardigheden, maar op een warme intrigerende verhalende wijze waarin ik voel dat er een waarheid in huist. Het gaat over een man en vrouw in het paradijs. 

Waar mijn opa en oma vinden dat ik nogal buiten de lijntjes kleur,
kan het volgens mij nog veel mooier of, wat zal het zijn,
nog meer afgestemd op mijn innerlijke kern.
_

Zij inspireert.

Hier komt een lap tekst van de bewegingen die Shakti Gawain maakte. Is het teveel kan je vrolijk verder lezen daaronder. De tekst is in eerste instantie een herinnering van het boek voor mezelf.

In haar kindertijd verhuist Shakti met haar moeder van hot naar her.
Die beweging houdt ze erin wanneer ze op haar eigen benen staat. Ze studeert psychologie op een hoog aangeschreven universiteit. In het derde jaar kan ze niet opbrengen om nieuwe vakken te kiezen en besluit te stoppen. Ze zal zich gaan wijden aan dans. Ze stapt over naar een andere universiteit om in dans haar diploma te kunnen halen. Ze weet niet wat de toekomst haar gaat brengen, wel voelt ze dat ze zal moeten blijven beslissen vanuit haar kern om haarzelf trouw te zijn. Tijdens haar studie dans geeft ze danslessen om het leven te bekostigen. Ze wordt vele malen verliefd. Op een tapijtreiniger waarmee ze een tapijtreinigingsbedrijf begint. Op knappe Italianen die ze in Italië ontmoet. Ze maakt vrienden en reist samen rond. Met haar Engelse vriendin uit Italië trekt ze een tijdje mee naar Engeland. Ze werkt tegen kost en inwoning bij een tehuis voor oude mensen.
Het Engeland is toch wat koud en eenzaam en ze besluit weer terug naar Italië te gaan. De relatie met de Italiaan wordt vernieuwd en ze wordt even opgenomen in hun warme familieleven. Uiteindelijk moet ze een baantje vinden en lopen de levens van de geliefdes meer langs elkaar heen dan dat ze elkaar ontmoeten. Shakti gaat weer terug naar Amerika, haar moeder had ook om haar gevraagd. Later is ze weer naar Italië getrokken, ontmoet ze twee ongelofelijk goed uitziende Amerikanen. Met een van hen krijgt ze een relatie. Samen kopen ze een busje om mee naar India te rijden. Het duurt zo’n drie maanden. In Pakistan of Afghanistan (?) verkopen ze illegaal het busje en nemen de trein naar India. India heeft een grote indruk op Shakti. Uiteindelijk vliegen de twee samen naar Japan om daar wat les in Engels te kunnen geven om weer wat geld bij elkaar te sprokkelen. De Amerikaan krijgt van zijn ouders een duur vliegticket toegestuurd om afscheid te nemen van een van zijn grootouders. Het dure ticket boeken ze om naar twee goedkope tickets en daarmee besluit Shakti haar moeder op te zoeken. Haar moeder had haar namelijk uitgenodigd voor een cursus waarvan ze zelf erg enthousiast van was geworden. Shakti neemt deel aan de cursus en wordt ook geraakt. Het is deel van haar weg naar binnen. Ze ontmoet de kracht in haar zelf waar ze de eenheid voelt van het al waar ze deel van is. Paranormale krachten, die ieder van ons ergens verstopt heeft liggen, komen bij haar duidelijk aan het licht. Ze verdiept zich dan in de kracht van het visualiseren. Ze voelt de intensiteit die hier vanuit gaat. Ze weet, zíj staat aan het stuur. Ergens in deze hele weg is het vuurtje gaan branden van spiritualiteit & bewustzijn. Het wéten van dat er méer is dan de ditjes en datjes waar onze gedachtes ons heen slingeren. Ze weet dat wanneer zij zich op deze universele kracht kan richten, alles (werk, relatie, dromen, etc etc), allemaal op hun plek zal vallen. Ze komt terecht bij een soort van leermeester en wordt onderdeel van een woon-en-leefgemeenschap. Ze woont tegen kost en inwoning en ontvangt een klein salaris. Ze begint zelf boeken te schrijven. De tijd komt dat ze de gemeenschap verlaat, door inzien van de benarde situatie die plots is ontstaan door een steeds groter wordend ego van de leider. Samen met nog meer verlaters wonen ze samen in een groot huis en bloeit er een uitgeverij op, ‘Whatever Publishing’. Shakti schrijft haar eerste boek en het wordt langzaam maar gestaag een hit. Ze begint zelf workshops te geven door het hele land. Eenmaal geeft ze een workshop op een mooi eiland en een paar jaar later besluit ze zich er te vestigen, weer met een groep vrienden en haar toenmalige geliefde woont ze er samen. Ze heeft ook lange tijd twee minnaars en gelooft in de openheid en vrijheid van de liefde. Het brengt een hoop emoties mee als jaloezie en verdriet die ze samen kiezen te transformeren. Op dat eiland ontmoet ze weer een inspirerende leermeesteres waar ze jaren achtereen groepssessies van deelneemt. Ook hier is er sprake van een groot ego dat niet de zuiverheid dient waar Shakti naar verlangt. Ze neemt afscheid.

O ja, ze werkte ook nog een tijdje voor de Vietnamese Embassade. In die tijd kreeg ze een relatie met een Vietnamees waarmee ze uiteindelijk besloot te trouwen wegens praktische redenen dat hij hier kon zijn. Dat huwelijk duurde wettelijk zo’n 14 jaar. En ze werkte een tijdlang in een bar-restaurant dat ze met vrienden van haar is gestart, waarbij ze allen samen woonde in een boshut verderop. Dat ze niet van ophouden wisten, werd dit avontuur beëindigd door het universum in de vorm van een brand die het restaurant in vlammen deed opgaan.

Oké, tot dusver de samenvatting met hetgeen ik mij zo spontaan kon herinneren.
Haar leven gaat nog verder en heb ik hier niet helemaal chronologisch kloppend neergezet, maar dat doet er niet toe. Er ligt hier voor mij zoveel levensenergie te sprankelen. Namelijk het steeds weer opnieuw handelen vanuit intuïtie. Het steeds weer opnieuw dúrven te beginnen. Jezelf als een goddelijk menselijk wezen ervaren, alles in jezelf aankijken- vooral niet weglopen voor je schaduwkanten. Jezelf niet binden aan iets of iemand. Vertrouwen dat alles komt wanneer je het nodig hebt, dus niet uit angst iets te denken te moeten opbouwen voor de toekomst. De wijze hoe dit leven bekostigd wordt, komt vanzelf toe. 
_

In vier dagen las ik het boek uit. Dat is me al lang niet meer overkomen. Gegrepen was ik door de dynamiek van Shakti’s bestaan dat ik er door heen vloog. Ik herken mezelf in haar in het verlangen naar die universele waarheid, de oneindige liefde. Shakti gaat nadat ze door die ene workshop die haar moeder ook volgde, was geraakt, vele cursussen en workshops af om alle barricades die voor de liefde staan, uit de weg te ruimen. Ze schrijft over hoe in een van de klassen aan iedereen werd gevraagd de kleren uit te doen, in het midden te gaan staan en te zeggen wat je lelijk vindt aan je eigen lichaam. En in een andere klas een oefening dat je voor drie dagen aan iemand zat vastgebonden en de volgende drie dagen aan weer een ander. Het zijn grondige pogingen om de waarheid aan te kunnen kijken. Dat je je nergens meer achter kan verstoppen en daaropvolgend niet anders kan dan het licht te zien. Ze schrijft er nuchter over en plaatst dingen in hun context. Wanneer ze zelf workshops gaat geven, een heel centrum heeft opgezet, blijft ze naar binnen kijken en erkennen altijd nog lerende te zijn. Want, ook zij is gewoon een mens van vlees en bloed met haar behoeftes en patronen.

Het verhaal van Shakti geeft mij perspectief van hoe het óok kan. Veelal word ik omgeven door mensen die van spelend kind een puber worden, chips eten en alcohol nuttigen, zichzelf mooier maken dan dat ze zelf geloven dat ze natuurlijk zijn, studeren, hier&daar wat uitvreten, even op reis gaan nu het nog kan en dan aan een serieuze baan beginnen. Ze slaan een partner aan de haal en gaan in een huisje kindjes maken en kijken elke maandag al uit naar het weekend. Niks ten nadele van dat en daarnaast, het is maar een oppervlakte-verhaal waarbij ook nog alles over maar één kam is gehaald. Maar, feit is, is dat er veel wordt geleden onder de mensen. Allerlei vormen van leed: frustratietjes over die ene collega, die vriendin die alweer te laat is of ruzie over die boete van te hard rijden. Allemaal ogenschijnlijk kleine dingen waar kindertrauma's/nare ervaringen/negatieve zelfbeelden/whatever onder liggen, wat vaak niet onder ogen wordt gekomen en zo zich maar blijft herhalen.

Geef mij dus maar het verhaal van Shakti, een waarlijk stralend licht dat vol liefdevolle bereidheid haar innerlijk en uiterlijk wezen heeft aangekeken en geleefd. Laat ik mij haar herinneren, dat ik ook datzelfde vertrouwen mag uitdragen.

Opdat we vrij zijn,
van onszelf, van wie ik 5 minuten geleden was.
Opdat we vrij zijn,
onszelf in de spiegel kijken en herinneren dat we goddelijke wezens zijn.
Opdat we vrij zijn,
dat we elke dag stap zetten in een paradijs waar alles mogelijk is.
_
Opdat we vrij zijn,
dat we ontmoeten wat voor ons ligt en omarmen wat ons toeschijnt.
Opdat we vrij zijn,
de emoties te laten stromen, doorvoelen en waarlijk een plekje geven die de lucht doet verdampen
en nieuwe ademruimte doet toestromen.
_
Opdat we vrij zijn,
een ander in liefde te ontmoeten,
de liefde die we zelf zijn. 
_
Opdat we vrij zijn.