lugt en berg

Zij

Zij smeisst de houten blokken de kamer in
Zij geeft broodjes aan de knuffeldieren
Zij legt de broodjes op de grond ondanks dat haar moeder haar vraagt ze op een bordje te leggen
Zij schreeuwt en jammert wanneer het antwoord Nee is
Zij wil niet mee wanneer het tijd is om naar huis te gaan.

Zij smeisst de houten blokken de kamer in, omdat dat het snelst is
Zij geeft broodjes aan de knuffeldieren, omdat zij ook honger hebben
Zij legt de broodjes op de grond, omdat ze ze straks wel weer op het bordje legt
Zij schreeuwt, omdat ze geen Nee wil horen: ze weet wat ze wil!
Ze wil niet mee, omdat ze gewoon nog niet uitgespeeld is.

Tis zo onlogisch niet, gehorig vaak wel.

Zij en Ik
De houten blokken geven míj een vervelend hard geluid.
De broodjes op de grond zorgt voor viezigheid op de broodjes die ík ga eten. 
Wanneer zij de Nee niet wil aanvaarden, ontvang ík een Nee die ook ik niet aangenaam vind
Wanneer zij niet meewilt naar huis, moet ík wachten. 
-

Waar liggen de grenzen?
Waar ontmoeten we elkaar?

Ik stapte vanmiddag dit huis binnen.
Een huis met twee jonge kinderen; eentje van 3,5 jaar en eentje die net begint te lopen.
En de ouders; vader en moeder.
Ik stap hier binnen, omdat ik hier drie weken ga helpen als workawayer.
Helpen met zooi opruimen, kinderen vermaken, zorgen dat het huis niet op de komt te staan, etc-
Zij heeft haar handen er vol aan in haar eentje wanneer haar man aan het werk is.
Zelf is ze ook bezig met het opzetten van een online bedrijf en dat gaat zo niet.
Ik zal de extra helpende hand zijn.

Ik stap binnen.
Ik kijk wat er zich voor mijn neus afspeelt.
Soms roept zij mijn naam en zegt ‘kuck, kuck mal!’ ‘Christy!’
Ik kijk wat ze doet.
Ze bouwt ijverig verder.
Wanneer ik een van de blokjes ergens neerleg- hoor ik:
‘ik ik ik!!’ ‘Nee!’
Ferm legt ze het blokje terug aan de zijkant, waar het lag.
Zíj zal bepalen waar dit blokje terecht komt, niet een ander.
Het meebouwen wordt niet gewaardeerd.
Ze wil alleen maar iemand die kijkt hoe goed ze het doet.

‘Ich habe schon ein besseres Idee’
In een paar minuten valt dit zinnetje wel zeker vijf keer.
Hoe wandelt haar brein?
Moet ze telkens beter zijn? Van wie?

Ik zou haar rust willen geven.
Rust die een tevredenheid brengt.
Tevredenheid die een waar ontdekkingsspel teweeg kan brengen.
Waar ze alleen of samenspelend in kan opgaan, zonder zich te hoeven bewijzen.
Ze is 3,5 jaar op deze planeet en dit is hoe ze zich nu beweegt in deze wereld.
Zal elk kind deze fase doorgaan?
Ik weet het niet.
Wat ik hoor, wel- is steeds hoge geluidjes van haar: lachen en gieren.
’T lijken hoge piekjes, zo hoog dat ze die misschien wel niet kan voelen.
Zo’n ongegrond piekje dat zo omvalt in het tegenovergestelde:
een diepliggend dalletjes met grote krokodillentranen en een afwerend slaan..

Wat doe ik hier?
Ik wilde graag wat leren toch?
Over natuur en het menselijke wezen.
Hier is het jonge menselijk wezen in volle beweging zijn gang aan het gaan.

Wanneer ik in bed lig hoor ik haar soms nog wat schreeuwen. 
Hoe doet zij dat toch, zij die constant voor haar twee kinderen zorgt, er zelfs bij slaapt?
-
Ik zal zien hoe de dagen volgen.
Kan ik de stille oordeelloosheid bewaren en tegelijkertijd richting geven?