lugt en berg

Ze vroeg mij of zij ook niet toevallig mijn blog zouden lezen.
Zij dacht namelijk, dat wát ik over hen had geschreven, dat ze dat niet leuk zouden vinden.  

Die gedachte was mijzelf ook al eens gepasseerd – en ik had ‘em uiteindelijk laten lopen.
Nu zij erover begint krijg ik even de neiging om alsnog terug te lezen wat ik geschreven had. Was ik nauwkeurig genoeg geweest? Moest er iets veranderd worden om misvattingen te voorkomen?

Wel..
Ten eerste, misvattingen zullen altijd plaats kúnnen vinden.
Wat ik schrijf, komt uit mijn belevingswereld.
Jij die dit leest, leest dit vanuit jouw belevingswereld.
Hoe die werelden van elkaar verschillen, dat weten we niet.
Dát ze verschillen, kunnen we wel stellen.
Met dit gegeven kunnen we misschien wel concluderen dat misvattingen helemaal niet benoemenswaardig zijn, omdat ze eigenlijk continu aanwezig zijn. Want, wat gebeurt er tijdens het lezen?
Twee belevingswerelden ontmoeten elkaar hier op stukjes tekst. De ene wereld kan de andere wereld niet volledig binnen treden, enkel naderen. In dit gegeven zullen ze elkaar altijd een beetje ‘misvatten’.
De ene wereld botst tegen de andere wereld. Een paar stukjes van die twee werelden kleven aan elkaar vast en daar lijkt (be)grip te liggen. Hoe groot dit aandeel van be(grip) is zal misschien per interactie verschillen.
Enfin. <>
 
Belangrijker in het vraagstuk van het schrijven:
waartoe dient deze blog?
Waarom schrijf ik?

Het zijn telkens weer neerdalingen uit een binnenplaats.
Ik wandel door deze wereld en wil daarin mijn eigen waarheid aankijken.
Voorbij het goede en het foute.
Voorbij de namen van de personen.
Voorbij de tijd.

Ik schrijf voor mezelf.
Al jaren schrijf ik schriftjes en boekjes vol.
Ik schrijf, omdat het voor mij een middel is om mijn ervaringen te verwerken.
Om gedachtes over situaties een plaats te geven. 
Zo kan ik in het Hier & Nu zijn. 
_

Mijn eerste dagboek, een roze Diddl-boekje, heb ik helemaal verscheurd en in de container gemieterd. Mijn geheimen waren niet veilig, mijn lieftallige zusjes hadden destijds dat dagboek gelezen. De latere schriftjes-dagboeken verstopte ik, soms zo goed dat ik ze zelf niet weer kon vinden.Voorin de schriftjes stond meestal de vraag of mijn privacy gewaarborgd kon worden, soms op een lieve manier en soms wat meer afschrikkend.

Eens was ik een blog begonnen, ‘hello deer’ heette het, met een hertje als logo.
Wat ik daar precies postte, weet ik niet meer. In ieder geval was ik op zoek naar interactie met de lezer. Dat is niet zo van de grond gekomen als ik toen gewenst had. Daarmee is de blog al snel onder het stof geraakt en haalde ik mijzelf snel weer uit de schijnwerpers van het internet. Wat dacht ik wel niet, dat iemand op mijn onprofessionele ongestructueerde boel zat te wachten?

Oké, dat was toen.
Deze blog is anders.
Verwachtingen van de blog heb ik niet.
Verwachtingen van de lezer ook niet.
Soms krijg ik dan toch reacties en dan is de stilte van het papier plots vervlogen.
Waarom ik de woorden op internet plaats en niet gewoon in een schriftje is mij niet helemaal duidelijk.
In ieder geval leek het mij een uitdaging om vrij te schrijven- 
om in plaats van woorden te verstoppen, ze de ruimte te geven. 
En zolang ik er plezier in heb ga ik daar vrolijk mee verder..
-

Verder met kijken en vragen.
Waarom mensen handelen zoals ze handelen
en
Waarom mensen zijn zoals ze zijn

Het is een lopend onderzoek.
Met de liefde als hypothese.