lugt en berg

 -Alsof ik geen kant op kan-

Van pure blijdschap het avontuur aan te gaan, naar beknelling.

en ik dacht nog wel dat ik op de aarde was gezet om werkelijk álles aan te kijken en klaar te spelen in liefde..

Ik zal mij niet verstoppen in een roze bubbel.
Ik zal de waarheid aankijken en daarin de mensen ontmoeten.

Nu voelt het alsof ik in een zwart gat val dat zich van alle kanten langzaam kleiner maakt.
Het enige wat ik nu wil is weglopen naar die roze bubbel.

Deze situatie trekt even zo mijn vel in, dat ik de les niet lezen kan.
Ach, ik zie het toch van een afstandje mij wat toeschijnen.

Haar gedrag vind ik enorm egoïstisch en hij denkt ook alleen maar aan zichzelf.
Zij is super luid en hij kan ook zo ontploffen.
Zij is 3,5 jaar en hij misschien zo’n tien keer die leeftijd.

Is dit een les om mijn ruimte in te nemen?
Zit ik daarom opgescheept in deze ultieme lawaaierigheid?
Het voelt alsof het lawaai van buitenaf mij binnen kan dringen-
daarbinnen kan het geen kant op.
Maar, deze lawaaierigheid hóef ik helemaal niet mee naar binnen te nemen.
Niets wat werkelijk is kan kapot en toch lijkt mijn innerlijke vrede zich nog van buiten te laten afhangen.
Forceer de liefde niet -
Zij viel mij ineens ten harte toen ik de deur weer binnen stapte.

Daar zat ze in het donker
Naakt op haar plaspotje met haar blokken te spelen
en boven hoor ik haar vader- ik weet niet over wat- luidruchtig en fel schreeuwen.

Al mijn haat geboren uit frustratie - naar dit kleine meisje
als sneeuw voor de zon

verdwenen.

Ik vraag of ze haar blokken wel zo kan zien in het donker?
Ze wijst naar de lantaarnpaal buiten die een straaltje licht brengt.
Ik doe de lamp aan en vol verwondering roept ze dat het buiten nacht is,
maar nu binnen gewoon dag! 
Ze kan de kleuren zien!