lugt en berg

Ga je je nooit meer scheren?

Met een gezicht alsof ze op een zure appel bijt, kijkt ze naar mijn benen. 

Wat zal het zijn- een jaar of twee geleden stopte ik met het scheren van mijn benen. 

Niet omdat ik er schijt aan had of het vergat-

Nee, het was een soort persoonlijk-experiment. 

Durfde ik het? 

Kon ik het, de schoonheidsidealen van de maatschappij laten varen?

Het was als een test om mezelf in mijn kracht te zetten-

daarnaast kende het ook zijn praktische redenen.

De test was dus als volgt:

Met van die gladde zongebruinde benen en een kort rokje kan je tevreden rond paraderen. Maar, kan ik dat ook met behaarde benen?

Mezelf niet ergens aan te hoeven maatstaven of te bewijzen, ook niet aan mijn eigen zelfbeeld of ideaal; ik ben mijn benen toch niet?! Wel soms??

Mijn eigen benen gaven mij een zetje!

<> 

De een heeft van nature heel licht beenhaar en weinig en de ander donker en veel. Ik val in die laatste categorie. Je kan blijven scheren tot je een ons weegt. 

In de winter heb je even pauze en dan begint het feest weer. 

Wel, dan is de vraag tot waar je scheert. 

Zijn het je onderbenen of ook je bovenbenen?

Aan het scheren van mijn bovenbenen heb ik mij eens gewaagd en het leidde tot benen die binnen no-time als schuurpapier aanvoelden. Een no-go wat mij betreft. 

Tja, als die bovenbenen al zo wild begroeid zijn en het mes niet willen wagen, wie ben ik dan om alleen mijn onderbenen te scheren? Dat ziet er ook twijfelachtig uit..

-

Als je rondkijkt lijken de benen van 99% van alle vrouwen haast volledig haarloos te zijn. Alsof het een stille onderlinge afspraak is. Soms komt het voor dat je een stoppel-beentje treft en daar krijg je dan soms een halve erkennende verontschuldiging bij kado van ‘oh ik heb mijn benen niet geschoren.’

Er komt eens een moment dat je de vrouwelijke benen van die ene procent tegenkomt. De eerste keer dat ik van die benen ontmoette kan ik mij goed herinneren. Ze was ongeveer even oud als mij. Ze droeg een bruine wat wijde linnen broek. Ze had mooi bruin haar en dat bruine haar zat ook op haar benen. Er kwam een verbazing boven drijven. De been-haren sproken aanwezig tot me. Mijn ogen moesten er even aan wennen en keken soms een tweede keer of ze het wel goed zagen en wat ze er dan van vonden. Een vrouw met haar op de benen, huh?! Een hippie?? Zo’n zweverig type?? Is dat nou nodig om je vrijheid te bewijzen, het Niet-scheren? 

Ha! Wat een gedachtes. 

Hoezo- Is Dat Nodig- Niet-Scheren?! Is het niet veel logischer andersom: is dat nodig, scheren?

Waarom? Omdat iedereen dat doet?!

Ja, zo ken ik er nog wat.. XD

Een andere keer dat ik behaarde vrouwen benen tegenkwam was op een permacultuur gemeenschapje. Zij was wat ouder en had behaarde-benen in de categorie beer-aap. Sjong, dacht ik. Ik zag er wel een kracht in, -mocht het wel zo zijn dat mijn schoonheidsideaal nog steeds de gladde benen kende en dat dit daar nog niet binnen viel. 

Enfin- het moment kwam dat ik ook zo’n behaarde vrouw werd.

De benen kregen hun vrije loop. 

De tijd van de zomer kwam er aan en ik herinner mij de onzekerheid over het feit dat mijn beenharen het licht zagen. Vooral op openbare plekken met veel mensen en daarmee veel meningen zoals in de trein of in de stad. Tjeemie! Dat het mij zoveel doet- die ogen waarmee andere mensen mij bekijken! Heb ik mij al die tijd daaraan zitten verhouden? Het werd weleens tijd om daar een doei tegen te zeggen en mijn eigen weg te gaan. 

Nu zo’n twee jaar verder komen de onrustige gedachtes van wat andere mensen van mij of deze benen denken, steeds minder hard binnen. Toch, soms volg ik nog de blik van de mensen naar mijn benen toe. Alsof ik daarmee hun mening over mij nog half onder controle heb of zo.. Ik wil niet dat mensen mij afwijzen om een of andere reden die er (in mijn ogen) niet toe doet. Maar, wie ben ik in dat verhaal? Ik zal daar nooit controle over krijgen en daarnaast zal ik die controle ook helemaal niet nodig hebben.

Ach, soms weet het hoofd het al, maar leeft het lichaam nog in de angst. 

Het proces mag rustig voltrekken en de haren mogen groeien.

De tijd zal het mij leren en uiteindelijk heus alle onzin onder zijn arm meenemen. 

-

Kijk naar de sterren en zie hoe klein wij mensen zijn. 

Kijk naar de benen en zie hoe die nog kleiner zijn. 

Kijk naar de kanonnen die heen en weer vliegen en het water dat gebieden verwoest en kijk weer naar die behaarde benen. 

Je loopt er toch niet voor de mooiigheid?

Ik loop voor mijn innerlijke vrijheid!