De grenzen van (gast) vrijheid
De man die niet langer welkom was
We vroegen hier om een nachtje te mogen kamperen.
Tijdens de rondleiding zei hij dat we wel mochten zien, vandaag of morgen..
Het klonk door dat er geen haast was.
We mochten de sauna gebruiken als we dat wilden, de douche, de wc.
Alle warmte werd gegeven.
Nu was de ochtend aangebroken en daarmee de vraag wakker geworden.
Is het al tijd om te gaan?
De weersvoorspelling was blauw van de regen.
De plek hier is fijn. Toch, de keuze was niet direct gemaakt.
Durven we te vragen, ruimte in te nemen, het contact aan te gaan?
Soms lijken de vluchtige ontmoetingen de makkelijkste en veiligste weg.
Één dag is gewoon maar een dag.
Een dag waarin het aankomen en het vertrek ligt besloten.
Het is een eenvoudig principe.
Een principe van grenzen die de twee partijen veilig kan laten voelen.
Je consumeert elkaars verhalen voor even, en dan is het genoeg geweest.
Dan gaan we beiden verder.
Dat normale leven, een afgescheiden leven?
Éen dag is gewoon maar een dag.
Morgen is het een verhaal.
In een langer direct contact, kom je voorbij de verhalen.
Voorbij de verhalen van wat was, leef je nu - dicht bij elkaar -
Wat is daar mijn plek?
Ik neig ernaar stil te zijn, te observeren en te luisteren.
Hoe bewegen de mensen?
Is er ruimte voor mij om te Zijn?
Het is een proces dat in dit lichaam lijkt te zijn ingebouwd. Een proces dat energie vreet. Het liefst wil het lichaam zijn natuur volgen, maar de natuur wordt tegengehouden. Waar komt dit gedrag vandaan?
…
We besluiten te vragen of we in ieder geval nog een nachtje mochten blijven en als het past, dat we wel mee willen helpen met de laatste voorbereidingen van de bouwweek en het eetcafé.
Hij zei dat alle handjes welkom waren.
En zij zei dat we dat vooral moesten doen.
Maar er zijn hier zoveel mensen en iedereen voelt en denkt iets anders.
Bij iemand anders leek ik enig terugdeinzen te lezen. Een blik van: oh? Blijven ze plakken?
Het kan mijn eigen angst zijn dat ik dit beeld projecteer. Laat ik helder blijven.
De vraag staat en het is dan aan hen de grens aan te geven.
Azo - we waren welkom nog te blijven.
Gasten vroegen ze wel een X bedrag in de pot te doen voor het eten. Enfin.
Er moest nog wat hout naar de pizza-oven gesleept worden en er kon nog wel onkruid worden gewied in de tuin. Verder zag ik dat de bessen bijna van de bessenstruik vielen, dus vroeg ik of een bessen-crumble welkom was als toetje na het avondeten.
Toen ik haar in de keuken vertelde over het crumble idee en of ik dat nu mocht maken, was het een ernstige nee. Dit zou niet het juiste moment zijn. Eerst moest ze deze mensen eruit werken. Waar het precies over ging, wist ik niet. Met een boek nam ik plaats op de bank en voor mij voltrok zich wat er in de lucht hing.
Hij was niet langer welkom.
Hij die zojuist eerder spontaan de huiskamer in kwam met ‘Surprise’
Hij gaf een knuffel aan, een oude vriend van hem/bekende(?) en hij stelde zich voor aan de anderen. Hij had zelf ook gasten mee genomen hiernaartoe. Een man, vrouw en twee kinderen.
Hij stelde zich voor aan mij. Hij zei dat hij zijn vriend niet echt te pakken kreeg, dus had hij besloten om maar gewoon langs te komen.
Het zag eruit als een rooskleurig tafereel.
Maar, op dit juiste moment waren de doornen voelbaar.
Hij werd gevraagd te vertrekken.
Hij vertrok.
Naderhand moesten sommigen even ontladen.
De spontane gast was te ver gegaan. Hij had teveel ruimte genomen. Hij had gekookt voor zijn meegenomen gasten, de muziek direct aangezet en maar gedacht dat het allemaal wel kon. Hij zou vaker van dit soort dingen gedaan hebben. Hij zou alleen maar dingen komen halen, niet geven.
Het kent een verleden, zoals alles een verleden kent.
Ik zag alleen wat er nu gebeurde.
Gast-vrijheid.
Het is een vrijheid tussen grenzen.
Een ruimte die beperkt is.
Onzichtbare grenzen lopen door de mensen heen.
De grenzen hier werden voelbaar en op een pijnlijke manier werd er uit elkaar gegaan. Pijnlijk door woorden die hoekig en scherp aanvoelden.
Had hij de grenzen niet aangevoeld?
Werden de grenzen van te voren aangegeven of pas toen ze overschreden waren?
Gast-vrijheid
Zelf ben ik hier ook een soort van spontane-gast en heb ik ook te maken met de gastvrijheid die mij gegeven wordt op deze plek. Het observerende-zijn dat ik telkens ervaar wanneer ik ergens te gast ben, lijkt een rol te spelen in het tussen de grenzen blijven. Ik ben voorzichtig in de ruimte die ik inneem. Soms te voorzichtig.
Vanuit de ruimte bezien is het vast grappig.
Hoe ben je nou een goede gast? Bestaat zoiets?
Grenzen grenzen grenzen
Waar liggen de wensen van de mensen?
Een thuis voor ons allemaal
Geen kabaal maar liefde die ons omringt
Hij zingt en zij speelt met haar haar
Het is een altaar
Voor er mogen zijn
Bloemen staan er te pronken en bloemen staan er te verwelken
De bloemen luisteren naar elkaar
De levenden kunnen de doden dragen
En vragen hoe het gezind
Heel het leven moet worden bemind
~
Geen opmerkingen:
Een reactie posten