lugt en berg

Zij zijn hier ook op de fiets. 

Vanuit Frankrijk. Morgen fietsen ze door naar Duitsland en over een maand vliegen ze terug naar Israël. Ze wonen daar in een kibboets (kolonie). Zo’n 500 mensen en iedereen kent elkaar. Iedereen is gelijk en krijgt eenzelfde inkomen. De man en vrouw wonen daar in een eenvoudig huisje, een beetje zo groot als de safari-tent waar ze nu in overnachten. Ik ben benieuwd hoe het zal zijn daar. Warm, zegt de vrouw- woestijnachtig, het zou rond de 40 graden zijn. Nadat de twee ons een fijne reis toewensen blijft mijn nieuwsgierigheid nog hangen. Ik lees op internet dat inwoners van kibboetsen vaak geen eigen bezittingen (mogen) hebben. Zou het bij hen ook zo zijn? In hoeverre is gelijkheid door te voeren op een fijne menselijke manier? Waar begint het verlangen naar vrijheid?

-

We hebben heerlijk gegeten op de trampoline. De zon schijnt. Dat is nog niet zo gebeurt rond deze tijd op het eiland. Met vrolijke pas springen we op de fiets en rijden we naar de ijssalon. Stroopwafel-ijs en yoghurt-bosvruchten. Ik zou er zo nog eentje op kunnen. Enfin- mijn maag vindt het ook wel genoeg zo. We fietsen door naar de zee. 

Plons

Het is eb. Er staat een zandbank tussen het stukje water waar we ons in wagen en de zee. De zee is sprakeloos. Zonnestralen glinsteren op haar gladde oppervlak. Uitgestrekt. Helder. Vol leven. Ademt. Mmmmm

-

Terug op de camping maken we een kampvuurtje. Er is een nieuwe groep jonge mensen aangekomen. Schoolkamp. Vrolijk geschreeuw, beweeglijkheid, interactie, gespring op de trampoline en docenten die de boel hier en daar sussen. 

Twee meisjes vragen of ze bij het vuur mogen komen zitten. Ik ben wel nieuwsgierig naar wat er in hun omgaat. Maar nadat ik mijn eerste (gesloten) vraag gesteld heb, waarop hun antwoord simpelweg ‘ja’ was, weet ik even mijn weg niet naar hun toe. 

Een docent komt er ook bij zitten met nog twee meisjes. Een van de meisjes begint te vertellen dat ze wel graag een man zou willen zijn. De docent vraagt waarom. 

Het meisje antwoordt dat in de Koran staat dan mannen wel 4 vrouwen mogen hebben. De docent vraagt erop door; wat lijkt je daar zo leuk aan? En, mogen vrouwe dat andersom niet?

Een van de moeders van de kinderen is ook mee en schudt haar hoofd. Zij is ook een moslim-vrouw en zegt dat haar man genoeg moet hebben aan haar alleen. Het staat inderdaad in de Koran, maar volgens haar is het verwijzen naar dat punt niet een vorm van puur geloof. Het meisje dat net beweerde dat ze graag een man zou willen zijn, knikt de vrouw trots toe- alsof ze blij is met de standvastigheid en het zelfvertrouwen dat de vrouw neerzet. 

Voelt de leerling zich kwetsbaar als jonge vrouw in de cultuur waarin ze opgroeit? 

Het meisje heeft nog een reden om een man te willen zijn: drugsdealen. 

De docent vraagt of dat als vrouw niet kan en waarom ze graag zou willen drugsdealen. ‘Snel en makkelijk geld verdienen’ 

Een andere leerling werpt daar op neutrale serieuze wijze tegen in, dat het heus niet altijd makkelijk is. De docent voegt toe dat je ook nog eens lang in de gevangenis kan moeten zitten. En, belangrijker volgens haar, je helpt mensen aan drugs- iets waar mensen veel problemen van kunnen krijgen. 

Het meisje hoort het aan en blijft op een ondeugende uitlokkende wijze nog aan haar verlangen een man te willen zijn, vasthouden. Ze weet vast wel beter. Misschien wil ze dit stukje wereld waarin ze zit even ontluchten, omdat het haar toch wel zorgen geeft?

Anyways. 

Ik luisterde aandachtig naar het gesprek dat zich voltrok rond het vuur. Het was prachtig om te zien hoe de docent zich opstelde tegenover de leerling. Als een Socrates. Volledig luisteren en enkel vragen terug geven. Er kwam geen oordeel aan te pas, enkel hier en daar een hart van een moeder die het meisje het beste gunt. 

Waar ik mijn weg met woorden niet zo snel kon vinden naar de leerlingen, zag ik de kracht van het vragen bij de docent. De vragen leken zo eenvoudig, en daarmee deden ze ertoe!

De meisjes, de moeder en de docent vertrokken. Ze zouden in de duinen een spel gaan spelen. Wij blijven achter bij het vuur dat nog even brandde.