Batterij leeg.
Mijn lichaam hangt naar de grond.
Als een slak wil het gewoon liggen en misschien dan, wil het, heel traag voortbewegen.
Het hoofd ligt in de modder en ziet even niet waar het met het slakkenlichaam heen moet.. Geef mij ruimte waar ik me kan verstoppen in een warm bad.
Gatsie..Herfstig weer…
We zitten rond achten in de ochtend op de fiets en stoppen bij het eerste bankje dat we tegen komen. We zetten de kribjes op poten - klaar om havermout te maken en om te schuilen voor de regenbui die gauw komen zou.
De regen laat zich nog niet zien, wel een paar mensen die aan de weg werken en ons een kopje koffie inschenken met een koekje erbij.
Die voorspelling van de wolken laten we maar voor wat het is. Het is droog en we willen vandaag met de boot naar Schiermonnikoog. Als we nu vertrekken, kunnen we die van 12:30 misschien nog wel halen.
Na de eerste paar honderd meter kietelt de regen ons lichaam. Dat kietelen wordt masseren en op een gegeven moment is het gewoon een douche. Mijn ondergoed is doorweekt en bij de caravan van Lars weet de regen een weg naar binnen.
We stoppen op een parkeerplaats en springen beide ons kribje in.
Wanneer het opgeklaard is, komen we ons hutje weer uit. Met droge kleren stap ik op de fiets.
We nemen de boot en fietsen naar de camping.
Inmiddels is de zon vol gaan schijnen.
Terwijl het in mijn buik nog rommelt. Het kronkelt, bedongelt- onrustig.
Alsof de bui zich daarbinnen voortzet. Ik ervaar een zure smaak in mijn mond, dofheid in mijn hoofd en iets pijnlijks in mijn neus. Het hoofd slaat alarm- TuTa: beginnende ziekte-verschijnselen TuTa..
De sirene laat ik voorbij rijden.
Wat wil het lichaam zeggen?
Een warm kopje thee laat ik rusten op mijn buik en de zon gaat ook daar even schijnen. Ontspannen.
‘Kom we gaan naar de zee luisteren’
We fietsen naar de dijk en gaan ertegen aan liggen.
De zeewind komt mijn neus binnen en zingt fris.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten