lugt en berg

De uien-puzzel

Op de bank luisteren we naar een podcast van Omdenken.
Aflevering 185 ‘Ik kan niet tegen kritiek’.

https://open.spotify.com/episode/7fqKkfQyPHTMcroyZgEv6j?go=1&sp_cid=5d677014193637089ccaf1c5a72e039b&utm_source=embed_player_p&utm_medium=desktop&nd=1&dlsi=ab411fe3959d40b7 

Joost vertelt dat telkens wanneer hij kritiek ontvangt, dat hij de situatie dan zo omdraait dat hij de fout bij de ander plaatst. Iets waar hij zich bewust van is en een niet-fijne eigenschap van hemzelf vindt.
De presentator is het met hem eens.
Het is inderdaad een hele vervelende eigenschap.
Samen pluizen ze a.d.h.v. een concrete situatie van Joost uit, wat achter zijn gedrag schuilgaat.
Het is een feest van bevrijding je gedrag te doorzien.

Puzzelstukjes vallen in elkaar en de puzzel van je gedrag wordt steeds meer zichtbaar.
Joost wordt emotioneel in het gesprek wanneer zijn pijnpunt wordt geraakt. Hij heeft lang lang geleden geleerd dat hij alle boontjes zelf moet doppen. Dat kost natuurlijk mega veel energie.
Wanneer dit boven tafel komt, breken tranen in hem los.
__

..
Jan Geurts houdt zich ook met de kern van ons zijn bezig. In zijn boek Verslaafd aan Liefde laat hij een afbeelding zien die erover gaat. De kern van de mens is verstopt onder drie lagen.

De eerste laag die op de kern zit, is een negatief zelfbeeld.
Bijna ieder mens is ergens, meestal vroeg, op zijn of haar menselijke pad, een negatieve gedachte gaan geloven over zichzelf.
Als je denkt, nou mij niet gezien hoor! : dat zou heerlijk zijn!
Even ter verificatie van dat gegeven: ben jij vrij van frustratie?
Zo nee, dan grote kans dat er toch nog wat verstopt ligt..
-Wanneer je denkt dat frustratie niks met jezelf te maken heeft, maar puur met de ander die iets verkeerd doet, dan kan het zijn dat je de puzzel niet wil zien. Ook goed.

Afijn, ik wil de puzzel wel zien.
En het leven is een geschenk die mij de puzzelstukjes aanreikt.

De puzzel is lachwekkend, licht en menselijk- wanneer we weten dat we de puzzel niet zijn. 
Moge ik het aanschouwen en de oneindigheid van de puzzel blijven herinneren.
Dat we allemaal mensen zijn.

----
De puzzel die ik aan het maken ben, leg ik even hier neer.
Puzzel, naja, het lijkt eigenlijk meer op een ui met zijn schillen.
Je mag mijn uien-puzzel lezen als het je interessant schijnt.
Het dient vooral voor mijn eigen inzicht.
En misschien helpt het jou je eigen uien-puzzel te leggen of herken je jezelf er zelfs in.
_-_De kern is voor iedereen trouwens hetzelfde.
En als de woorden je zo intens doen voorkomen, dat komt door de ui, die is met zijn scherpte aanwezig.
De ui is alleen aanwezig in mijn onbewuste.
Als je mij nu vraagt of ik mijzelf stom vindt, dan zal ik heus Nee zeggen.
Wel, de ui zegt dan wat anders. 
..

De Uien-puzzel:



Kern van Zijn: liefde
Negatief zelfbeeld: ik ben stom

 Basis-regels:
* je moet goed opletten, om niet stom te zijn
* je moet van te voren alles goed onderzoeken/plannen/controleren, om niet stom te zijn

Patronen in denken/voelen/gedrag:
> Ogen die alles zien
> Analytisch, kritisch, vlug, georganiseerd, altijd op tijd
> Hoofd neemt het soms snel over van het hart (het hoofd denkt het stom-zijn te kunnen voorkomen)
> Snel gefrustreerd over mensen die dromerig zijn, iets over het hoofd hebben gezien, traag zijn..
Wat logisch is: ik heb namelijk als regel dat ik dat niet mag zijn, terwijl het heel natuurlijk is om gewoon te zijn wat je bent..

Een ander concreet puzzelstukje:
Dit gezicht werd vroeger vaak rood in situaties met een groep mensen, wanneer dan de aandacht plots op mij kwam te liggen. Ik had geen aanwijsbare reden om rood te worden/mij ergens voor te schamen en vond het een stom verschijnsel. Het was namelijk iets waar ik geen controle op had, terwijl controle mij zo dierbaar was. Ik kon het ook niet begrijpen waarom ìk hier nou zo last van had en anderen niet zo zeer..
>> Nu zie ik in: tijdens het rood worden had mijn onbewuste de gedachte vast dat het misschien wel iets stoms had gedaan/gezegd en als reactie kwam dan het rode gezicht.

Imago:
Slim, creatief, georganiseerd
------


Hoe meer puzzelstukjes ik vast heb, hoe meer de puzzel uit elkaar valt.
Dit ben ik niet.
De basis-regels vliegen als vogels naar het zuiden.
En de aandacht voor frustraties laat het verdriet erachter zien.
De tranen doen de frustraties verbleken. 
De liefde erachter begint te schijnen.



Wil je zelf ook gaan puzzelen, maar weet je niet waar te beginnen?
Tja, mijn negatieve zelfbeeld viste ik ook niet 123 uit de lucht. 
Het vraagt om gewaar te zijn van je reageren op de wereld. 
En vaak vooral de wereld dichtbij je. Partners, vrienden of familie zijn fantastische spiegels. 
De spiegels laten je zien wie je denkt te zijn of wenst te zijn.
'Zij denkt altijd alleen maar aan haarzelf, wat een egoïst'
>Denk jij genoeg aan jezelf? Mag jij jezelf op de 1e plek zetten?
Of: 'Jeetje wat doet hij sentimenteel, wat een zwakkeling'
>Mag je van jezelf je emoties tonen?

In je oordelen naar de ander komen de regels tevoorschijn die je jezelf oplegt.  
Regels die ervoor zorgen dat je je niet zo klein gaat voelen, zoals je negatieve zelfbeeld je laat geloven te zijn.

Reuze interessant?
Loop naar de bieb of bankhandel en neem het boek Verslaafd aan Liefde van Jan Geurts in je hand. 
Het leven is mooi.
Kastelen vind je vaak in het zand

liefs