lugt en berg

Zo’n drie maanden geleden kwam er een huis naar ons zwaaien

Via via hoorden we dat er naar nieuwe bewoners zal worden gezocht nadat de verbouwing rond zou zijn.
Het huis stond nog niet op de markt.
Ideale positie, 
dachten we..
-

Mogen we even komen kijken?
Nee, eerst willen ze de verbouwing rond hebben.
Ze willen ons niet afschrikken met de puinzooi.

Wij gluren door de ramen en spieken alvast over de schutting.
Even voorproeven.
Smaakt goed vonden we.

Wanneer we dan voorbíj de voordeur zijn, is ons scherpste enthousiasme even gedempt.
De douche is nét een douche. Er hangt een douchekop en er is een gootje waar het water in kan.
Oké, we hebben heus voor hetere vuren gestaan.

Over de buurman zit ik meer te twijfelen.
Hij maakt bijna elke dag frietjes..
Hij begint meestal rond het middaguur en stopt rond achten.
Wanneer we tussen die tijd ons raam open hebben,
komt de frietgeur ons tegemoet..
Niet dat ik niet van frietjes houd.. Jawel. 
Maar ik houd ook van frisse lucht. 

Poppetje gezien, kastje dicht.
Als we voor maandag aan haar doorgeven of we met het huis in zee willen, dan hoeft ze het niet online te zetten om meerdere bezichtigingen te plannen.

De precieze huurprijs zal ze ons nog laten weten.
We konden uitgaan van 400 pp max, excl.

We wachten met smart op de precieze prijs en willen in principe gewoon akkoord gaan.
Stil hopend dat het nog wat lager zal uitvallen.

We horen een paar dagen niks. We bellen op. Vragen nog wat vragen.
De eigenaresse had nog niks terug gekoppeld. Weer horen we een paar dagen niks. Dan is er een week stilte. We bellen opnieuw.

Oh.. ze had het ons nog niet doorgegeven? Miscommunicatie, zo noemt ze het.
Werkelijk is het een ontbreken ván communicatie.
Inmiddels is het huurbedrag dus bekend.
Antwoorden op onze andere vragen heeft ze niet.
Als je een vraag stelt, verwacht je toch een antwoord terug. 
Blijkbaar konden we die verwachting hier wel laten varen.

We vroegen over loden pijpen.
Huizen gebouwd voor 1940 kunnen dat nog hebben.
Ze geven lood af aan drinkwater en is, bewezen en wettelijk vastgesteld, verboden- schadelijk voor de gezondheid.

We bellen nogmaals.
We vertellen haar hoe eenvoudig ze na kan gaan of het loden pijpen zijn.

Natuurlijk zit zij daar niet op te wachten!
Duh..
Ach, wij zijn beginnelingen in de huurwereld en doen maar ons best.
We vragen onze vragen met het idee dat we fijn willen wonen.
Niet dat we in zee gaan met een boot die op volle zee lek blijkt te zijn.

We mailen akkoord te gaan met de prijs en dat we graag horen welke gegevens ze van ons nodig hebben om het contract op te stellen.
Als dat schip straks toch lek blijkt te zijn, dan moeten ze dat gewoon gaan fixen.

We sturen onze gegevens door.

Op het contract wachtend, worden we stukje bij beetje moedelozer.
De stilte blijft standhouden.
Tot Lars ineens op hun website het huis ziet verschijnen.

Huh?!
Wat krijgen we nou???
Ze gaan op zoek naar bewoners en wij zitten te wachten tot ze ons het contract toesturen?

Een onthutst verontwaardigd belletje naar hun.
En ook naar de eigenaresse, of zij er weet van had?
Weer miscommunicatie?!
Zo werken ze altijd, zeggen ze.
Meerdere gegadigden zoeken zodat de eigenaar dan kan kiezen.
Heeft ze ons alleen niet medegedeeld.. 
Afijn.

_
De eigenaresse heeft aangegeven dat ze zich niet zeker voelt of we de huur zouden kunnen betalen.
Tja, we moesten loonstrookjes/jaaropgaves sturen en aangezien we alle drie een paar maanden onderweg waren en hiervoor anti-kraak woonden en dus niet heel veel inkomen nodig hadden,
laat die jaaropgaaf niet een bult geld zien.
Anyhow.
We moeten daarom een garantstelling inleveren.
Een timmerwerk van zekerheid: dat onze ouders garant staan wanneer wij de huur niet kunnen betalen.
En ze vragen om drie garantstellingen van drie keer het totale huurbedrag.
Het kietelt aan alle kanten en er is niemand die lacht..
Onze ouders willen graag iets redelijks ondertekenen en dit is rare koek..
Één garantstelling zou moeten volstaan in onze ogen.

Onze ogen zien haar ogen op kantoor.
Telkens wanneer we belden bleven we verward achter. 
Nu zouden we niet weggaan tot er duidelijkheid was. 
De duidelijkheid klonk zo:
'Zo werken we nou eenmaal'
'Nee dat kan niet anders'

We sturen de drie garantstellingen naar hen toe.
Zij zegt dat ze het naar de eigenaresse doorstuurt.

We wachten het opnieuw af.
Dat wachten is voor mij wat wantrouwig gaan ruiken,
maar de wind blaast het weg: want kan je nu iets anders dan wachten?

Ondanks alle penarie en viezigheid die voorbij drijft, ben ik dankbaar voor het proces.
Het zijn lessen in bevrijding.
Het hoofd heeft in alle hoekjes zitten zoeken om de situatie te begrijpen.
Waarom handelen ze zo?
Waarom duurt het zo lang?
Wat is de beste manier om te handelen?
Wat doen ze überhaupt daar op het kantoor?
Vinden ze ons zeikerds? Vragen we teveel?
_ De antwoorden zullen mij niks brengen.
_ De oordelen over hun handelwijze ook niet.

Zij zijn net als mij mensen. 
Het blijkt dat ze werken op de manier die ze al jaren volgen.
Zelf lijkt het mij niet fijn om te werken op een manier waar je niet achter staat. 
Dat je reden voor de niet-smakende koekjes die je verkoopt, is dat je altijd al zo aan het bakken bent. 
Dan ben je volgens mij vergeten dat je nu leeft en nu iets anders kan gaan bakken.

We zullen zien of wij koekjes zullen gaan bakken,
daar in het huis naast de frietjes van de buurman.