Ik reageerde op haar berichtje met een smiley
Zij reageert daarop dat ze het echt meende.
Dat dácht ik ook.
En ik dacht mijn smiley ook te menen.
Maar, blijkbaar communiceerde het gezichtje iets anders dan ik voor ogen had.
In ieder geval in haar ogen, anders zei ze dit niet.
Hij zit op de bank.
Ik vraag hem wat de smiley voor hem betekent.
Nee, hij
wilde eerst van mij weten wat het voor mij betekent.
Zo snel kan ik de woorden
niet vinden. Ik voel een spanning. Alsof ik kan slagen of zakken voor de
test. Ik leg mijn smiley uit met wat er in het berichtje in mij omging. Hij
snap het niet.
Hij zegt dat de smiley vooral bekend staat om zijn
ongemakkelijkheid en de lach die daar dan uit komt.
Hij zegt nogmaals dat hij niet snapte hoe ik het gebruikt
had.
Juist dat triggert mij.
Huh?! Komt het ineens zo nauw? Het was intuïtie
waarmee ik de smiley gekozen had en nu moest ik het precies kunnen
verantwoorden?
Het gevoel dat ik misschien wel heel stom ben, komt ineens opduiken.
Stom dat ik
het niet beter bekeken had.
Stom omdat ik duidelijk iets over het hoofd had
gezien.
Ik voelde frustratie naar hem toe.
Waarom maakt hij het ineens zo
moeilijk?!
Maar, gaat het daar werkelijk om?
Heus niet, een blauwe golf aan verdriet.
Verdriet over een zelf-oordeel die ik ergens eens ben
gaan geloven en die onder de oppervlakte aanwezig bleef.
Zeg,
tis niet dat ik wegdreef ..
/
Om dat verdriet niet te hoeven voelen gooi ik er frustratie
uit.
Als hekken met prikkeldraad zet ik ze met woorden voor mij neer.
Tot hier en verder niet.
Die blauwe zee zie ik van een afstandje glinsteren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten