nieuwe wegen
dag 1

ik fiets naar de supermarkt
het is grijsachtig in de lucht
en alles is nieuw

de melancholiek zingt een beetje
dat de wind mij deze kleuren grijs geeft
geeft het mij de alleen-igheid in zijn herfstige tonen

een laan met spitse eikenbomen,
een emmer met appeltjes om mee te nemen langs de weg,
de hond blaft naar de hond die voor hem loopt
en bij de achteruitgang van de jumbo zegt zij gedag tegen haar collega

-tis niets veel anders
dan dat déze vormen ongezien zijn-

de grote parasolzwam houdt de regen tegen
ik neem haar mee in mijn fietstas
met een uitje bak ik haar boven het blauwe gasbolletje in de ruimte die als keuken gaat dienen

het is nog een beetje kamperen hier
morgen zullen de elektrische kookplaatjes hier zijn

het is een blijvende beweging dit leven
een opbouwen dat overgaat in een afbouwen
wat weer overgaat in een nieuw begin-
staat hier de leegte klaar om nieuwe geluiden te verwelkomen.

Hij droeg een zwarte zakdoek.

Het was dat hartverscheurende moment op een verlaten landweggetje
dat hij in het schemerende avondlicht dwaalde - zijn ziel verloren.
Dat niemand keek - haalde hij een zwaar stuk metaal tevoorschijn. 
De enig stralende witte ballon in de omgeving zwierf voorbij.
Het metaal bond hij aan haar zijden touwtje.

Het metaal had geheime krachten.
Het riep alle gebrekkige gedachten naar zich toe.
Van hoe klein en tekortschietend wij mensen zouden zijn,
een grote schaduw ons lichaam omvattend.
Dat we dat zouden geloven.
Dat we bang zouden zijn dat iemand onze schaduw zou zien..

Het was de giftige mist rondom de ballon
die het steeds lastiger maakte voor eenieder- 
de ware aard van de ballon gewaar te zijn.

--

Seksuele energie

Het ís een lichte ballon – en wát voor een ballon.
Je ziet het pas als je ‘em doorprikt.
De ogen van de mensen slaan open.
Een olifant trompettert en
vrolijke regendruppeltjes vallen naar benee.
De circusacrobaat slingert door de zaal:
‘Welkom bij de dansshow van het leven!’

--
Seksuele energie <> seks

Op een voetstuk in de mist slaat het donker tekeer
Je hoort de gong zwaar slaan.

Ik Houd van Jou, Jij Houdt van Mij
Jij Bent van Mij, Boijjjnk
Alleen Van Mij, Boijjjnk

Dat we ons te kwetsbaar voelen om de oneindigheid aan te kunnen kijken?


In het ballon-licht trilt een liefdevol Één
Één liefdevol verkennen.
De beweging kent geen angst.

Twee mensen komen naderbij elkaar
en verkennen het gedeelde moment in hun naakte gelaat.
Het is het moment dat ze volop ervaren fysiek op deze aarde te staan,
met het lijf dat gegeven is.
Het moment dat ze elkaar diep in de ogen kijken en daarmee in volle kwetsbaarheid zichzelf aankijken en in de kern opgaan.
Het lijf geladen met alle energie, een stralend universum-
-
Men noemt het seks.
De aantrekkingskracht van het lijf of de aanraking leidde de dans in.
Een uitnodiging die stroomt,
waar je enkel je hand aan dient over te geven en de volgende danspas zal volgen.
In ons allen levendig, die energie.
Dat we denken dat het gegoten wordt enkel in die ene uitingsvorm..
De ballon drijft gewoon verder..
Het is niet dat de lucht een keer ophoudt.
Het is niet dat de dans ergens ophoudt.
Het is niet dat ik ergens ophoud en dat jij daar begint.
Het is niet dat ik alleen jóu bemin.

Het is het hele circus, het circus van alledag-
overal door en door in doordrongen – het leven dat lacht.

Laten we dansen met onze voeten stampend, springend, jubelend over de grond-
Gegrond.
De levensdans.
Niet bang te krijgen, in alle liefde uitspattend.
Al onder ogen komend.

De olifant trompettert en de mensen lachen.
Geheimzinnige mist geklaard
Jij bent alle liefde waard _

Where you gon-na sleep to-night?
Amy Mackdonalds eindigt haar liedje This Is The Life

Dit leven.

Een paar dagen geleden ben ik in het boek van Shakti Gawain begonnen. Een boek met een stralende gele kaft, met daarop in witte letters de titel: ‘Mijn innerlijke ontdekkingsreis – op zoek naar het paradijs’. En daaronder een portret van een stralende krachtige Shakti Gawain.
Ze is in 1948 geboren in New Jersey en is in 2018 overleden.

Het boek opent met een geschiedenis van de wereld.
Niet op zo’n saaie droge manier met jaartallen en wetenswaardigheden, maar op een warme intrigerende verhalende wijze waarin ik voel dat er een waarheid in huist. Het gaat over een man en vrouw in het paradijs. 

Waar mijn opa en oma vinden dat ik nogal buiten de lijntjes kleur,
kan het volgens mij nog veel mooier of, wat zal het zijn,
nog meer afgestemd op mijn innerlijke kern.
_

Zij inspireert.

Hier komt een lap tekst van de bewegingen die Shakti Gawain maakte. Is het teveel kan je vrolijk verder lezen daaronder. De tekst is in eerste instantie een herinnering van het boek voor mezelf.

In haar kindertijd verhuist Shakti met haar moeder van hot naar her.
Die beweging houdt ze erin wanneer ze op haar eigen benen staat. Ze studeert psychologie op een hoog aangeschreven universiteit. In het derde jaar kan ze niet opbrengen om nieuwe vakken te kiezen en besluit te stoppen. Ze zal zich gaan wijden aan dans. Ze stapt over naar een andere universiteit om in dans haar diploma te kunnen halen. Ze weet niet wat de toekomst haar gaat brengen, wel voelt ze dat ze zal moeten blijven beslissen vanuit haar kern om haarzelf trouw te zijn. Tijdens haar studie dans geeft ze danslessen om het leven te bekostigen. Ze wordt vele malen verliefd. Op een tapijtreiniger waarmee ze een tapijtreinigingsbedrijf begint. Op knappe Italianen die ze in Italië ontmoet. Ze maakt vrienden en reist samen rond. Met haar Engelse vriendin uit Italië trekt ze een tijdje mee naar Engeland. Ze werkt tegen kost en inwoning bij een tehuis voor oude mensen.
Het Engeland is toch wat koud en eenzaam en ze besluit weer terug naar Italië te gaan. De relatie met de Italiaan wordt vernieuwd en ze wordt even opgenomen in hun warme familieleven. Uiteindelijk moet ze een baantje vinden en lopen de levens van de geliefdes meer langs elkaar heen dan dat ze elkaar ontmoeten. Shakti gaat weer terug naar Amerika, haar moeder had ook om haar gevraagd. Later is ze weer naar Italië getrokken, ontmoet ze twee ongelofelijk goed uitziende Amerikanen. Met een van hen krijgt ze een relatie. Samen kopen ze een busje om mee naar India te rijden. Het duurt zo’n drie maanden. In Pakistan of Afghanistan (?) verkopen ze illegaal het busje en nemen de trein naar India. India heeft een grote indruk op Shakti. Uiteindelijk vliegen de twee samen naar Japan om daar wat les in Engels te kunnen geven om weer wat geld bij elkaar te sprokkelen. De Amerikaan krijgt van zijn ouders een duur vliegticket toegestuurd om afscheid te nemen van een van zijn grootouders. Het dure ticket boeken ze om naar twee goedkope tickets en daarmee besluit Shakti haar moeder op te zoeken. Haar moeder had haar namelijk uitgenodigd voor een cursus waarvan ze zelf erg enthousiast van was geworden. Shakti neemt deel aan de cursus en wordt ook geraakt. Het is deel van haar weg naar binnen. Ze ontmoet de kracht in haar zelf waar ze de eenheid voelt van het al waar ze deel van is. Paranormale krachten, die ieder van ons ergens verstopt heeft liggen, komen bij haar duidelijk aan het licht. Ze verdiept zich dan in de kracht van het visualiseren. Ze voelt de intensiteit die hier vanuit gaat. Ze weet, zíj staat aan het stuur. Ergens in deze hele weg is het vuurtje gaan branden van spiritualiteit & bewustzijn. Het wéten van dat er méer is dan de ditjes en datjes waar onze gedachtes ons heen slingeren. Ze weet dat wanneer zij zich op deze universele kracht kan richten, alles (werk, relatie, dromen, etc etc), allemaal op hun plek zal vallen. Ze komt terecht bij een soort van leermeester en wordt onderdeel van een woon-en-leefgemeenschap. Ze woont tegen kost en inwoning en ontvangt een klein salaris. Ze begint zelf boeken te schrijven. De tijd komt dat ze de gemeenschap verlaat, door inzien van de benarde situatie die plots is ontstaan door een steeds groter wordend ego van de leider. Samen met nog meer verlaters wonen ze samen in een groot huis en bloeit er een uitgeverij op, ‘Whatever Publishing’. Shakti schrijft haar eerste boek en het wordt langzaam maar gestaag een hit. Ze begint zelf workshops te geven door het hele land. Eenmaal geeft ze een workshop op een mooi eiland en een paar jaar later besluit ze zich er te vestigen, weer met een groep vrienden en haar toenmalige geliefde woont ze er samen. Ze heeft ook lange tijd twee minnaars en gelooft in de openheid en vrijheid van de liefde. Het brengt een hoop emoties mee als jaloezie en verdriet die ze samen kiezen te transformeren. Op dat eiland ontmoet ze weer een inspirerende leermeesteres waar ze jaren achtereen groepssessies van deelneemt. Ook hier is er sprake van een groot ego dat niet de zuiverheid dient waar Shakti naar verlangt. Ze neemt afscheid.

O ja, ze werkte ook nog een tijdje voor de Vietnamese Embassade. In die tijd kreeg ze een relatie met een Vietnamees waarmee ze uiteindelijk besloot te trouwen wegens praktische redenen dat hij hier kon zijn. Dat huwelijk duurde wettelijk zo’n 14 jaar. En ze werkte een tijdlang in een bar-restaurant dat ze met vrienden van haar is gestart, waarbij ze allen samen woonde in een boshut verderop. Dat ze niet van ophouden wisten, werd dit avontuur beëindigd door het universum in de vorm van een brand die het restaurant in vlammen deed opgaan.

Oké, tot dusver de samenvatting met hetgeen ik mij zo spontaan kon herinneren.
Haar leven gaat nog verder en heb ik hier niet helemaal chronologisch kloppend neergezet, maar dat doet er niet toe. Er ligt hier voor mij zoveel levensenergie te sprankelen. Namelijk het steeds weer opnieuw handelen vanuit intuïtie. Het steeds weer opnieuw dúrven te beginnen. Jezelf als een goddelijk menselijk wezen ervaren, alles in jezelf aankijken- vooral niet weglopen voor je schaduwkanten. Jezelf niet binden aan iets of iemand. Vertrouwen dat alles komt wanneer je het nodig hebt, dus niet uit angst iets te denken te moeten opbouwen voor de toekomst. De wijze hoe dit leven bekostigd wordt, komt vanzelf toe. 
_

In vier dagen las ik het boek uit. Dat is me al lang niet meer overkomen. Gegrepen was ik door de dynamiek van Shakti’s bestaan dat ik er door heen vloog. Ik herken mezelf in haar in het verlangen naar die universele waarheid, de oneindige liefde. Shakti gaat nadat ze door die ene workshop die haar moeder ook volgde, was geraakt, vele cursussen en workshops af om alle barricades die voor de liefde staan, uit de weg te ruimen. Ze schrijft over hoe in een van de klassen aan iedereen werd gevraagd de kleren uit te doen, in het midden te gaan staan en te zeggen wat je lelijk vindt aan je eigen lichaam. En in een andere klas een oefening dat je voor drie dagen aan iemand zat vastgebonden en de volgende drie dagen aan weer een ander. Het zijn grondige pogingen om de waarheid aan te kunnen kijken. Dat je je nergens meer achter kan verstoppen en daaropvolgend niet anders kan dan het licht te zien. Ze schrijft er nuchter over en plaatst dingen in hun context. Wanneer ze zelf workshops gaat geven, een heel centrum heeft opgezet, blijft ze naar binnen kijken en erkennen altijd nog lerende te zijn. Want, ook zij is gewoon een mens van vlees en bloed met haar behoeftes en patronen.

Het verhaal van Shakti geeft mij perspectief van hoe het óok kan. Veelal word ik omgeven door mensen die van spelend kind een puber worden, chips eten en alcohol nuttigen, zichzelf mooier maken dan dat ze zelf geloven dat ze natuurlijk zijn, studeren, hier&daar wat uitvreten, even op reis gaan nu het nog kan en dan aan een serieuze baan beginnen. Ze slaan een partner aan de haal en gaan in een huisje kindjes maken en kijken elke maandag al uit naar het weekend. Niks ten nadele van dat en daarnaast, het is maar een oppervlakte-verhaal waarbij ook nog alles over maar één kam is gehaald. Maar, feit is, is dat er veel wordt geleden onder de mensen. Allerlei vormen van leed: frustratietjes over die ene collega, die vriendin die alweer te laat is of ruzie over die boete van te hard rijden. Allemaal ogenschijnlijk kleine dingen waar kindertrauma's/nare ervaringen/negatieve zelfbeelden/whatever onder liggen, wat vaak niet onder ogen wordt gekomen en zo zich maar blijft herhalen.

Geef mij dus maar het verhaal van Shakti, een waarlijk stralend licht dat vol liefdevolle bereidheid haar innerlijk en uiterlijk wezen heeft aangekeken en geleefd. Laat ik mij haar herinneren, dat ik ook datzelfde vertrouwen mag uitdragen.

Opdat we vrij zijn,
van onszelf, van wie ik 5 minuten geleden was.
Opdat we vrij zijn,
onszelf in de spiegel kijken en herinneren dat we goddelijke wezens zijn.
Opdat we vrij zijn,
dat we elke dag stap zetten in een paradijs waar alles mogelijk is.
_
Opdat we vrij zijn,
dat we ontmoeten wat voor ons ligt en omarmen wat ons toeschijnt.
Opdat we vrij zijn,
de emoties te laten stromen, doorvoelen en waarlijk een plekje geven die de lucht doet verdampen
en nieuwe ademruimte doet toestromen.
_
Opdat we vrij zijn,
een ander in liefde te ontmoeten,
de liefde die we zelf zijn. 
_
Opdat we vrij zijn.

Het is de tijd dat de ganzend gakkend overvliegen

dat de ochtend de mist raakt in haar frisse oranje nevelen.

Het laatste gras is gemaaid

en in de bossen zijn de paden nóg zichtbaar.

Wel, de bladeren beginnen een voor een te blozen.

Ruik eens.

De tijd komt dat ze hun verblijfsplek opzeggen en zich overgeven aan het lot van hun bestemming.

De eerste kastanjes liggen al te pronken op de grond.

De teunisbloemen haasten zich niet en laten hun laatste bloemen aan de wereld zien

en de zonnebloemen zijn het licht zelve.


Neem me mee in uw kern

Neem me mee naar binnen en omhul mij in de koude nacht

met uw deken van geborgenheid en mystieke kracht.

Laat mij uw kennen, bron van kracht.

Sta mij toe, sta in mijn kracht.

Het is het leven dat lacht.

 

Ze vroeg mij of zij ook niet toevallig mijn blog zouden lezen.
Zij dacht namelijk, dat wát ik over hen had geschreven, dat ze dat niet leuk zouden vinden.  

Die gedachte was mijzelf ook al eens gepasseerd – en ik had ‘em uiteindelijk laten lopen.
Nu zij erover begint krijg ik even de neiging om alsnog terug te lezen wat ik geschreven had. Was ik nauwkeurig genoeg geweest? Moest er iets veranderd worden om misvattingen te voorkomen?

Wel..
Ten eerste, misvattingen zullen altijd plaats kúnnen vinden.
Wat ik schrijf, komt uit mijn belevingswereld.
Jij die dit leest, leest dit vanuit jouw belevingswereld.
Hoe die werelden van elkaar verschillen, dat weten we niet.
Dát ze verschillen, kunnen we wel stellen.
Met dit gegeven kunnen we misschien wel concluderen dat misvattingen helemaal niet benoemenswaardig zijn, omdat ze eigenlijk continu aanwezig zijn. Want, wat gebeurt er tijdens het lezen?
Twee belevingswerelden ontmoeten elkaar hier op stukjes tekst. De ene wereld kan de andere wereld niet volledig binnen treden, enkel naderen. In dit gegeven zullen ze elkaar altijd een beetje ‘misvatten’.
De ene wereld botst tegen de andere wereld. Een paar stukjes van die twee werelden kleven aan elkaar vast en daar lijkt (be)grip te liggen. Hoe groot dit aandeel van be(grip) is zal misschien per interactie verschillen.
Enfin. <>
 
Belangrijker in het vraagstuk van het schrijven:
waartoe dient deze blog?
Waarom schrijf ik?

Het zijn telkens weer neerdalingen uit een binnenplaats.
Ik wandel door deze wereld en wil daarin mijn eigen waarheid aankijken.
Voorbij het goede en het foute.
Voorbij de namen van de personen.
Voorbij de tijd.

Ik schrijf voor mezelf.
Al jaren schrijf ik schriftjes en boekjes vol.
Ik schrijf, omdat het voor mij een middel is om mijn ervaringen te verwerken.
Om gedachtes over situaties een plaats te geven. 
Zo kan ik in het Hier & Nu zijn. 
_

Mijn eerste dagboek, een roze Diddl-boekje, heb ik helemaal verscheurd en in de container gemieterd. Mijn geheimen waren niet veilig, mijn lieftallige zusjes hadden destijds dat dagboek gelezen. De latere schriftjes-dagboeken verstopte ik, soms zo goed dat ik ze zelf niet weer kon vinden.Voorin de schriftjes stond meestal de vraag of mijn privacy gewaarborgd kon worden, soms op een lieve manier en soms wat meer afschrikkend.

Eens was ik een blog begonnen, ‘hello deer’ heette het, met een hertje als logo.
Wat ik daar precies postte, weet ik niet meer. In ieder geval was ik op zoek naar interactie met de lezer. Dat is niet zo van de grond gekomen als ik toen gewenst had. Daarmee is de blog al snel onder het stof geraakt en haalde ik mijzelf snel weer uit de schijnwerpers van het internet. Wat dacht ik wel niet, dat iemand op mijn onprofessionele ongestructueerde boel zat te wachten?

Oké, dat was toen.
Deze blog is anders.
Verwachtingen van de blog heb ik niet.
Verwachtingen van de lezer ook niet.
Soms krijg ik dan toch reacties en dan is de stilte van het papier plots vervlogen.
Waarom ik de woorden op internet plaats en niet gewoon in een schriftje is mij niet helemaal duidelijk.
In ieder geval leek het mij een uitdaging om vrij te schrijven- 
om in plaats van woorden te verstoppen, ze de ruimte te geven. 
En zolang ik er plezier in heb ga ik daar vrolijk mee verder..
-

Verder met kijken en vragen.
Waarom mensen handelen zoals ze handelen
en
Waarom mensen zijn zoals ze zijn

Het is een lopend onderzoek.
Met de liefde als hypothese.  

 

 Hij hoopte dat ik níet zou denken dat hij gemeen is naar zijn kinderen.
‘Misschien lijkt dat zo, maar het is gewoon wat spelen.’
Is het nu aan mij om hem in dit idee gerust te stellen?

‘Nee hoor, dat denk ik helemaal niet.’

Maar dat zei ik niet.
Want, het gaat er niet om wat ik vind, het gaat over wat hijzelf vindt.
Waarom denkt hij, dat ik deze gedachte over hem zou denken?
Vindt hij zichzelf gemeen?

Ik vraag hem wat voor een verschil het voor hem zal maken wanneer ik deze gedachte zou denken?
Het zou niet de waarheid zijn, toch?
Nee nee, maar tóch zou hij het jammer vinden.
Tja, 't klinkt logisch: liever dat mensen je een toffe peer vinden dan een gemenerik.
Maar doet het er werkelijk toe?
De wereld wordt er niet anders op – jij blijft gewoon hetzelfde.
Het valt ook niet aan te sturen wat anderen over je denken, tenzij je je gedrag erop gaat aanpassen.. (wie houd je dan voor de gek?)
Wel dan, al trek je je liefste gezicht, kunnen mensen je alsnog een zuurpruim vinden. 

Waarom zijn we zo geneigd ons aangedaan te voelen over wat de ander van ons denkt?
Geloven we zelf niet dat we goed zijn zoals we zijn?

- Men ziet enkel zichzelf in het gelaat van de ander - 

_

Wat als ik hem had gezegd dat ik een mens zie met een groot hart vol liefde?
Zou hij het kunnen aannemen?
Zich zijn eigen liefde te herinneren?

__
’T zou ongenuanceerd zijn te stellen dat hij totaal geen nuance kent.
De nuance valt hem gewoon maar weinig toe.

Het is snel zwart óf wit.
Geel of groen.
Het is iedereen óf niemand.
Het is goed óf slecht.

Voorbij de nuance gekeken zien we iemand die heel duidelijk kan vertellen wat hij vindt.
Je kan het er mee eens of oneens zijn.
Doet er niet toe.
Zijn zienswijze op de politiek, landen, mensen, voedselindustrie etc etc - ligt binnen no-time klaar.
Voordeel is, zo zie je goed dat oordelen hoe dan ook spoorloos zijn.
Zorgvuldig overdachte oordelen lijken soms nog ergens heen te rijden.
Je volgt ze, pakt ze vast en gaat erachter staan.  
Die spoorloze oordelen kan je direct aan de kant schuiven.
De oneindige ruimte tegemoet _
Eenmaal doorzien kunnen dan de zorgvuldig overdachte oordelen ook mee in de prullenbak.  

 Waar ga je heen?

De eerste twee van de drie weken hier als workawayer liggen alweer achter mij, binnen in mij-
Ik ga voorts -beweeg mij tussen de deeltjes door in tijd en ruimte
Het zijn warme wolken die bij de buren uit de schoorsteen ontsnappen
_

De voortschrijdende pas
wil wel eens weten hoe laat het is,
de volgende afslag nadert..
Wel, ’t weet ’t nog niet
Of wel, ’t weet ’t wel – ‘t wil gewoon méér weten<>

Het hoofd legt de boel op de operatie-tafel-
Opereren doet het hoofd graag

AFSLAG E206:
Een nieuw workaway-adresje met nieuwe gezichten en geluiden.
Het internet wordt afgestruind-
er zijn een paar favorieten,
toch, de vingers bewegen zich nog niet naar de actie.
Ze kijken naar de andere kant
alsof ze weten wat er aan de andere kant van de weg te bewegen valt..

AFSLAG A606:
ze weten ’t wel, want het is met roze letters aangegeven
de vertrouwde muren die ons allen samenbracht
Daar waar de muren nu nog overeind staan, over een tijdje plat liggen.
De schaar vraagt ‘voor hoelang?’ ’T moet toch weten wanneer het moeten knippen?
en de hamer wil weten ‘wat ga je daar met je tijd doen?’, anders gaat de hamer echt niet op de spijker slaan..

Het hoofd bestuurt de schaar en de hamer
Maar theedoeken ontvouwen zich als vanzelf.
Deze theedoek ook.
En roze theedoeken vooral

De zon komt op
De afslag doemt vanzelf op uit het ochtendgloren
en neemt mij mee bij het avondfluiten.

er is wind en alles is goed - gezind

De serieuze tonen van de bonkende meneer geven we met alle vreugde een ongelofelijke peer.
Wauw wat groot!!, zegt de meneer.
Ongelofelijk!!

Maar natuurlijk is het vandaag een mooie dag om te dansen!
Maar natuurlijk is het vandaag zo’n dag voor zo’n ongelofelijke peer!

Wel, wees vrij en voel de zon op je huid.

Ik ben net klaar met tandenpoetsen en wil de trap naar beneden aflopen.

'How are you?

Hij vroeg nét nog hoe het met mij ging-
welnu-, wilde hij gewoon even wat delen?
‘Did you see my room?’



Zijn verhaal

Er hangt een potlood-tekening ingelijst aan de muur.
Gemaakt toen hij 16jaar was.
Er staat een schaars-geklede vrouw afgebeeld met enorme ronde borsten. 
Op een cheeky manier staat ze voor een skelet geposeerd.
Op de muur in de tekening zie ik een kettingzaag, en een paar duistere ogen en mond.
De schaarsgeklede indringend kijkende vrouw zou ‘Lady Dead’ zijn, uit een duistere comicreeks.
De tekening was een challenge van een vriend om te kijken of hij kon tekenen

-

Met een 50kg vest ging hij vorige week naar zijn werk.
Waarom? vraag ik.

EER
Eer naar God, naar zijn familie, naar zijn andere collega’s, naar zichzelf.
Een offer voor eer.

Ooit heeft hij de vader van zijn toenmalige vriendin zijn woord ergens op gegeven..
En tot de dag van vandaag heeft hij het nog niet voltooid zegt hij.
Er hangt een spanning rond het woord-
niet wetende wat het is..
En, hij houdt zich-  aan zijn woord
Het woord is alles.

Hij leeft voor God.
Hij leeft voor zijn vrouw, voor zijn familie.
Hij leeft vanuit het idee van het offer.
Hij wil werken tot hij erbij neervalt,
zonder pauzes, alsmaar doorgaan, tot het bittere eind.
Hij ziet zichzelf als Jezus.

Alle hero’s waren intelligent, zegt hij.
Alle hero’s zijn op heroïsche wijze gestorven.

Voelden de hero’s zich gezien door de ander?
Of voelden de hero’s zich alsof ze een alien waren op deze planeet en snakten ze naar begrip?
Snakt hij naar begrip, naar liefde?

Hij zegt alles te hebben,
maar één ding ontbreekt
Een vast contract.

Het klinkt misschien luchtig,
maar ernst klinkt diep in zijn ogen door.
Stabiliteit in inkomen, zekerheid- het lijkt hem de zuurstof te moeten geven die hij nodig heeft.
De zuurstof waarmee hij zichzelf, maar ook zijn familie kan voeden.
Heeft hij anders voor zijn gevoel gefaald?
-

Wil je gelijk of geluk?

Zijn ogen staan soms zo groot-
Ik weet dat alles liefde is,
welnu: het niet gezien voelen, verdriet, woede- straalt als een enorme felheid uit zijn ogen.
Zijn woorden zijn zo vast dat ik even bang ben wat voor daden daaruit kúnnen komen.

Zijn woorden zijn zo vast gericht op het gelijk willen krijgen, het gezien willen worden
dat het geluk niet anders kan dan ver aan de overkant te blijven dobberen..

 

De kinderlijke revolutie

Wat als ze niet met schoenen zouden gooien?
Wat als ze direct binnen de lijntjes zouden kleuren?
Wat als ze het gras alleen maar groen zouden verven en de zon geel in plaats van blauw?
Wat als ze niet zouden schreeuwen?
Wat als ze niet in de regenplassen zouden stampen?

Ze zouden de zwaartekracht niet leren kennen
Ze zouden niet weten hoeveel ruimte er buiten de lijntjes is
Ze zouden niet openstaan voor de mogelijkheid van een andere wereld
Ze zouden niet weten waartoe hun eigen stemgeluid in staat is
Ze zouden niet weten hoeveel plezier de regen kan schenken

Wat als ze niet zouden rebelleren?
Wie zouden ze dan worden?
Of wie zouden ze dan vooral níet worden?

Lange Leve
de Kinderlijke Revolutie

Binnen tussen witte muren
Kinderen willen naar buiten gluren!!

Wanneer de muren de grenzen aangeven
zullen alle grenzen daarbinnen verkend en onderzocht worden.
Waar valt er een grens te verleggen?
Waar kunnen we fris ademhalen om de vreugdevolle wereld te voelen?


De keukenkastjes gaan open en het keukengerei wordt eruit gehaald.
Op de tafel wordt geklommen
en de basilicumplant krijgt het hard te verduren met een vliegenmepper.
Alles is speelgoed.

De bank is om op te springen
En courgettes daar kan je mee over de grond rollen.

Het frustreerde mij. 
Zij wil niet luisteren. 

Zij zegt, dat ze veel dingen tijdens deze leeftijd nog niet kunnen begrijpen,
ook als het door ons wordt uitgelegd waarom iets niet mag.
Wanneer mijn hoofd soms op onweer stond, 
schoot zij midden in het oog van de wilde storm in de lach. 
Met dit serieuze hoofd kon ik het niet vatten-

Welnu, 
’t gebeurt mij nu soms ook. 
Lachen is een ware bevrijding.

Binnen tussen witte muren
Kinderen willen naar buiten gluren!!
En je kan het ze niet kwalijk nemen..
Niemand kan je iets kwalijk nemen

 -Alsof ik geen kant op kan-

Van pure blijdschap het avontuur aan te gaan, naar beknelling.

en ik dacht nog wel dat ik op de aarde was gezet om werkelijk álles aan te kijken en klaar te spelen in liefde..

Ik zal mij niet verstoppen in een roze bubbel.
Ik zal de waarheid aankijken en daarin de mensen ontmoeten.

Nu voelt het alsof ik in een zwart gat val dat zich van alle kanten langzaam kleiner maakt.
Het enige wat ik nu wil is weglopen naar die roze bubbel.

Deze situatie trekt even zo mijn vel in, dat ik de les niet lezen kan.
Ach, ik zie het toch van een afstandje mij wat toeschijnen.

Haar gedrag vind ik enorm egoïstisch en hij denkt ook alleen maar aan zichzelf.
Zij is super luid en hij kan ook zo ontploffen.
Zij is 3,5 jaar en hij misschien zo’n tien keer die leeftijd.

Is dit een les om mijn ruimte in te nemen?
Zit ik daarom opgescheept in deze ultieme lawaaierigheid?
Het voelt alsof het lawaai van buitenaf mij binnen kan dringen-
daarbinnen kan het geen kant op.
Maar, deze lawaaierigheid hóef ik helemaal niet mee naar binnen te nemen.
Niets wat werkelijk is kan kapot en toch lijkt mijn innerlijke vrede zich nog van buiten te laten afhangen.
Forceer de liefde niet -
Zij viel mij ineens ten harte toen ik de deur weer binnen stapte.

Daar zat ze in het donker
Naakt op haar plaspotje met haar blokken te spelen
en boven hoor ik haar vader- ik weet niet over wat- luidruchtig en fel schreeuwen.

Al mijn haat geboren uit frustratie - naar dit kleine meisje
als sneeuw voor de zon

verdwenen.

Ik vraag of ze haar blokken wel zo kan zien in het donker?
Ze wijst naar de lantaarnpaal buiten die een straaltje licht brengt.
Ik doe de lamp aan en vol verwondering roept ze dat het buiten nacht is,
maar nu binnen gewoon dag! 
Ze kan de kleuren zien!

Aaaaaaaaaaaaaaaaaah!!!

Ze doet vreselijk zielig
Een hoog piep stemmetje
Ze wil dit
Ze wil dat
Één hapje van de peer
en dan wil ze de peer niet meer.
Ze moet een banaan, NU.
Anders gaat ze schreeuwen.
Ze pakt de speelgoedauto uit de handen van haar zusje.
Zíj heeft het nodig.
Als haar zusje iets nieuws pakt, pakt ze ook dat af.
Ze slaat haar zusje wanneer zij haar toren per ongeluk om laat vallen.
Ze pakt haar zusje op en knuffelt haar zo stevig dat haar zusje begint te huilen.
Alsof de hele wereld om haar draait.
Vre-se-lijk irritant
Tja, iedereen is een spiegel zeggen ze-
Een spiegel waar een les te leren valt.
Maar samen met het continue neuriën van hoge geluidjes en het slaan op dingen, die uitdagende smiesterse blik in haar ogen..
’T bloed kruipt nu zover onder mijn nagels vandaan dat ik die spiegel in stukken sla!
Het bloed is aan het koken en ik krijg de neiging naar haar uit te vallen, mijn stem te verheffen en vooral..
héél boos te kijken!!!

Meaan.. Zijn alle kleine kinderen zo?
Gisteren dacht ik het allemaal wel onder controle te hebben-
Welnu ben ik blij mij na een paar uur te kunnen verstoppen op mijn kamertje. 

Alleen zit ik hier nu achter mijn bureautje
en vraag ik mij tóch af wat ik hier doe.

De auto’s hoor ik voorbij zoeffen
de kinderen geluidjes maken
en de stilte naar mij spreken.
Het overvalt me -dat ik even, de mensen mis om mij heen, die ik lief heb.
Op eerdere workaway plekken overkwam mij dat gevoel niet zo snel,
nooit was ik de enige workawayer- meegenomen werd ik van het ene excitement in het andere.
Hier is het anders.
Chaos wordt afgewisseld met soltitude.

Ik sta alleen en ben juist voor dat idee gevallen.
Wel, dat idee brengt ook de rafelige randjes naar boven die scherper zijn dan het gladde zo bekende tafelkleed.
Kan ik voorbij de stemmetjes gaan?
Stemmetjes die zeggen dat dit lichaam moet gaan uitzoeken wat het van het leven wil.
Kan ik gewoon zijn en dit moment ervaren zoals het is?
-

 

Woelebeer
De vastigheid klinkt zo vast
dat de grote beer op de roestige deur bonst.
Kom uit dat hol jij bang konijn!
De grond gaat er van trillen en de Woelenaars komen in beweging.
Woel-woel-woel
Het konijn zal niet in slaap vallen.
De zon schijnt dan wel lui op hem, maar een oog dicht doet hij niet.
Woel woele woel - woelewoele woele woele woel.
De grond schudt op en neer. 
Het konijn staat op uit zijn comfortabele stoel en pakt zijn rugtas in.
Ach, het konijn wist het allang.
Dat bonzende hart wil hij volgen..
Het woelige is gegeven. 
Er is meer dat gevraagd gezien te worden.
Hij doet de deur achter zich dicht en stapt de woe woe woele wereld weer in.
Dat hij niet weet waar hij gaat, gaat de bomen voorbij-
de lucht te boven en de zon te onder. 
De beer eet een roze banaan 
en de woelenaars wensen de konijn het beste toe. 

X

Zij

Zij smeisst de houten blokken de kamer in
Zij geeft broodjes aan de knuffeldieren
Zij legt de broodjes op de grond ondanks dat haar moeder haar vraagt ze op een bordje te leggen
Zij schreeuwt en jammert wanneer het antwoord Nee is
Zij wil niet mee wanneer het tijd is om naar huis te gaan.

Zij smeisst de houten blokken de kamer in, omdat dat het snelst is
Zij geeft broodjes aan de knuffeldieren, omdat zij ook honger hebben
Zij legt de broodjes op de grond, omdat ze ze straks wel weer op het bordje legt
Zij schreeuwt, omdat ze geen Nee wil horen: ze weet wat ze wil!
Ze wil niet mee, omdat ze gewoon nog niet uitgespeeld is.

Tis zo onlogisch niet, gehorig vaak wel.

Zij en Ik
De houten blokken geven míj een vervelend hard geluid.
De broodjes op de grond zorgt voor viezigheid op de broodjes die ík ga eten. 
Wanneer zij de Nee niet wil aanvaarden, ontvang ík een Nee die ook ik niet aangenaam vind
Wanneer zij niet meewilt naar huis, moet ík wachten. 
-

Waar liggen de grenzen?
Waar ontmoeten we elkaar?

Ik stapte vanmiddag dit huis binnen.
Een huis met twee jonge kinderen; eentje van 3,5 jaar en eentje die net begint te lopen.
En de ouders; vader en moeder.
Ik stap hier binnen, omdat ik hier drie weken ga helpen als workawayer.
Helpen met zooi opruimen, kinderen vermaken, zorgen dat het huis niet op de komt te staan, etc-
Zij heeft haar handen er vol aan in haar eentje wanneer haar man aan het werk is.
Zelf is ze ook bezig met het opzetten van een online bedrijf en dat gaat zo niet.
Ik zal de extra helpende hand zijn.

Ik stap binnen.
Ik kijk wat er zich voor mijn neus afspeelt.
Soms roept zij mijn naam en zegt ‘kuck, kuck mal!’ ‘Christy!’
Ik kijk wat ze doet.
Ze bouwt ijverig verder.
Wanneer ik een van de blokjes ergens neerleg- hoor ik:
‘ik ik ik!!’ ‘Nee!’
Ferm legt ze het blokje terug aan de zijkant, waar het lag.
Zíj zal bepalen waar dit blokje terecht komt, niet een ander.
Het meebouwen wordt niet gewaardeerd.
Ze wil alleen maar iemand die kijkt hoe goed ze het doet.

‘Ich habe schon ein besseres Idee’
In een paar minuten valt dit zinnetje wel zeker vijf keer.
Hoe wandelt haar brein?
Moet ze telkens beter zijn? Van wie?

Ik zou haar rust willen geven.
Rust die een tevredenheid brengt.
Tevredenheid die een waar ontdekkingsspel teweeg kan brengen.
Waar ze alleen of samenspelend in kan opgaan, zonder zich te hoeven bewijzen.
Ze is 3,5 jaar op deze planeet en dit is hoe ze zich nu beweegt in deze wereld.
Zal elk kind deze fase doorgaan?
Ik weet het niet.
Wat ik hoor, wel- is steeds hoge geluidjes van haar: lachen en gieren.
’T lijken hoge piekjes, zo hoog dat ze die misschien wel niet kan voelen.
Zo’n ongegrond piekje dat zo omvalt in het tegenovergestelde:
een diepliggend dalletjes met grote krokodillentranen en een afwerend slaan..

Wat doe ik hier?
Ik wilde graag wat leren toch?
Over natuur en het menselijke wezen.
Hier is het jonge menselijk wezen in volle beweging zijn gang aan het gaan.

Wanneer ik in bed lig hoor ik haar soms nog wat schreeuwen. 
Hoe doet zij dat toch, zij die constant voor haar twee kinderen zorgt, er zelfs bij slaapt?
-
Ik zal zien hoe de dagen volgen.
Kan ik de stille oordeelloosheid bewaren en tegelijkertijd richting geven?