Na na na na na

Na na na na

Haar hond heet Picasso

En alles heeft een reden

Ze danst in de keuken

Fabelachtig eenzaam als de nacht

Ze zingt over liefde

—

Spinvis

REFLECTIE INTROSPECTIE

Wanneer de woorden een ruimte kunnen schenken

Schenk ik mezelf nog wat thee in

Als het stil is kan ik deze persoon zien

Kan ik het wagen te vragen

deze wereld binnen te treden.

Persoonlijke Waarheden

waar zie ik waarde in?

Ontspanning. 

Moeiteloosheid. 

Liefde ~

De genialiteit van de natuur; 

het zelfherstellend en zelf-aanwijzend vermogen van het lichaam. 

Openstaan voor dat wat zich aandient. 

Je hebt de tijd- je bent de tijd <>

Wees de tijd en wordt daarmee de tijdloosheid van het moment. 

Wie denkt dit ik wat ik ben?!

Een zoeker met vinders-mentaliteit. Een kind op aarde. Een waarnemer. Een liefhebber voor wat groeit-en-bloeit. Een nieuwsgierige naar het zijn van de mens. 

In welk vaarwater bevind ik mij?

Durven te vertrouwen op de stroom van het leven. 

Een zoekende beweging; op welke manier wil ik leven/wonen/werken? Op eigen benen staan-

Die beweging zich laten voltrekken!!

Een verlangen vervuld te zijn waar dit hart voor wil leven.

Een verlangen naar de ruimte waar persoonlijke talenten en het leven samenkomen.

Tijd om frustratie en angst in de ogen te kijken. 

Mijn stem uit het hart te laten klinken met deze beide voeten op aarde _

—

Zo’n drie maanden zijn Lars en ik onderweg met onze fietscaravans.

Het is een van hier naar daar, en toch zijn we altijd hier. 

Het is verassend hoe snel het verleden zichzelf uitwist.

Nu zijn we hier in Raalte- bij mijn ouders thuis.

Het is tijd voor reparatie.

En, ook een bezoekje aan een mogelijke toekomst..

..Aan de horizon rijst er namelijk een huis op.

Een huurhuis op de hoek van de straat. 

Wel, uit 1921. 

Witte muren die tegenover elkaar staan.

Een wc en een douche.

Een snackbar-geur van de buren die via het raam naar binnenglipt 

Een achtertuintje.

De auto’s die aan de voorkant voorbij rijden.

Met z’n drieën gaan we kijken of we hier willen wonen.

Het is andere koek.

Een koekje zonder wielen-

Een koekje die best wel groot is- 

Het koekje kent een contractje en een prijskaartje.

We kunnen het koekje samen eten; met z’n drieën of eventueel vieren.

Of ik zo’n koekje zou willen eten?

Ik had mijn ogen er niet zo naar gericht

Ik keek naar het groen, de vogels, over de uitgestrekte weide

Nu ligt dit koekje voor mij

En, ik voel er wel trek naar. 

Ik wil ervaren hoe het smaakt. 

Dit is een woonwijk in de stad.

De stad huist vele mensen en geluiden. 

Laat uzelf kennen!

Nu mijn hoofd volledig in het groen steken, dan zal ik de mensen missen.

De mensen rijden langs in autootjes of fietsjes.

Sommigen lopen-

Mensen zwaaien elkaar gedag en er worden gesprekken begonnen vanuit het open raam.

Kris kras flip flaps..

De stad lijkt wel al is het één mensenlichaam.

Er wordt aan de weg gewerkt en er wordt gerust in tuinstoelen.

Er wordt nieuw leven verwekt net zoals er oud leven afsterft..

De stad leeft!

Ik leef!

Ik zal je ontmoeten-

—

Ennuh, wat als we off-grid gaan in de stad..

Kan dat??? :-)

 

22-7-24

Ze ziet de twee eekhoorntjesbroden, die in een zakje aan mijn stuur bungelen.

Ojoh! Heb je die geplukt?

Bij haar staan de brandnetel-zaadjes op de grond naast de verwarmingsbuizen te drogen. 

Zij houdt ook van wildplukken.

Er staan twee bedden op wielen onder een afdakje. 

Ze slapen buiten onder de hemel. Als het regent rollen ze de bedden het afdakje onder. 

Er is een buitendouche en ook een droogtoilet. 

Ze plant bomen. Zaailingen geeft ze een tweede leven. Ze worden uitgespit waar ze geen kans van leven hebben en er wordt een nieuwe plek gevonden. 

Hij fietste van San Francisco naar Vancouver. Van het zuiden van Bangkok naar het noorden, door Vietnam en langs de kust in Australië. 

Vijf weken lang at hij macaroni. Koolhydraten zijn nodig tijdens het fietsen zegt hij. 

En hij vindt het gewoon ook erg lekker. 

In de VS had hij berenspray mee. Zijn broer viel direct in slaap en hij keek bij elk geluid bang op. 

Hij straalt als hij eraan terug denkt-

‘niks mooiers dan fietsen!’

Via de app Warmshowers zijn we bij Herman en Marja aangekomen. 

O wat fijn!

We mogen een wasje draaien, nemen een warme douche en schuiven aan met het avondeten. 

-

De gezamenlijke interesses maakt dat we ons snel thuis voelen bij deze twee mooie mensen.

Als we willen mogen we binnen slapen, boven staan logeerbedden. 

Ze kan het alleen niet voor ons opmaken.

Het is haar gisteren in de rug geschoten.

Ze loopt voorzichtig om niet ineens een steek te voelen en zitten doet pijn.

Bukken kan ze niet, net zoals fysieke dingen als een bed opmaken of de was ophangen. 

‘Normaal ben ik niet zo hoor!’

Telkens wanneer ze haar man vraagt om haar te helpen, verontschuldigt ze zichzelf voor haar gedrag. 

Ze ziet zichzelf vast een onafhankelijke vrouw die graag dingen zelf doet. 

Het hulp-vragen aan een ander lijkt te stoken met haar zelfbeeld. 

Wij kennen haar sinds vandaag en dus niet anders dan vandaag. 

Is er angst dat wij haar in dit gedrag zouden afwijzen?

Al zouden we..- feit blijft dat ze pijn heeft en iets niet kan en daarmee hulp nodig heeft, dan kan je alleen maar vragen toch?

Het ziet er zo logisch uit en toch blijft ze zichzelf verontschuldigen. 

-

Wie je gisteren was

Wie je vandaag bent- ..wie je Nu bent

En wie je morgen wordt-

Je wordt!

Steeds een ander

Al lijk je dezelfde

Gedachtes knopen verhalen aan elkaar

Schilderen het schilderij van de persoon 

Verder dan de omlijningen van het schilderij kan je dan niet lopen

Bezopen!!! Afgelopen!

Basta ermee!

We zijn toch niet bang wat er dan allemaal kan gebeuren, of wel soms??

Oh jawel.. Vast enge onverwachte dingen!

Iemand die normaal altijd alles heel netjes op orde heeft, dat die van het een op het andere moment sleutels kwijtraakt of zijn pincode vergeet.

Of iemand die heel stilletjes altijd achteraan in het lokaal zit, dat die plots vooraan zit te grappen met de docent.

Het zou toch niet..

— 

Als het schilderij elk moment opnieuw geschilderd mag worden, kan het allemaal!

Je mag je verwachtingen omtrent de ander wel de lucht in gooien.

De vogels zullen de drukte daar heus aan kunnen.

Als jij met je beide benen op de grond staat,

kunnen de wortels daar groeien.

Ach, stel je voor- iedereen zal in de oneindige ruimte bloeien!

Ga je je nooit meer scheren?

Met een gezicht alsof ze op een zure appel bijt, kijkt ze naar mijn benen. 

Wat zal het zijn- een jaar of twee geleden stopte ik met het scheren van mijn benen. 

Niet omdat ik er schijt aan had of het vergat-

Nee, het was een soort persoonlijk-experiment. 

Durfde ik het? 

Kon ik het, de schoonheidsidealen van de maatschappij laten varen?

Het was als een test om mezelf in mijn kracht te zetten-

daarnaast kende het ook zijn praktische redenen.

De test was dus als volgt:

Met van die gladde zongebruinde benen en een kort rokje kan je tevreden rond paraderen. Maar, kan ik dat ook met behaarde benen?

Mezelf niet ergens aan te hoeven maatstaven of te bewijzen, ook niet aan mijn eigen zelfbeeld of ideaal; ik ben mijn benen toch niet?! Wel soms??

Mijn eigen benen gaven mij een zetje!

<> 

De een heeft van nature heel licht beenhaar en weinig en de ander donker en veel. Ik val in die laatste categorie. Je kan blijven scheren tot je een ons weegt. 

In de winter heb je even pauze en dan begint het feest weer. 

Wel, dan is de vraag tot waar je scheert. 

Zijn het je onderbenen of ook je bovenbenen?

Aan het scheren van mijn bovenbenen heb ik mij eens gewaagd en het leidde tot benen die binnen no-time als schuurpapier aanvoelden. Een no-go wat mij betreft. 

Tja, als die bovenbenen al zo wild begroeid zijn en het mes niet willen wagen, wie ben ik dan om alleen mijn onderbenen te scheren? Dat ziet er ook twijfelachtig uit..

-

Als je rondkijkt lijken de benen van 99% van alle vrouwen haast volledig haarloos te zijn. Alsof het een stille onderlinge afspraak is. Soms komt het voor dat je een stoppel-beentje treft en daar krijg je dan soms een halve erkennende verontschuldiging bij kado van ‘oh ik heb mijn benen niet geschoren.’

Er komt eens een moment dat je de vrouwelijke benen van die ene procent tegenkomt. De eerste keer dat ik van die benen ontmoette kan ik mij goed herinneren. Ze was ongeveer even oud als mij. Ze droeg een bruine wat wijde linnen broek. Ze had mooi bruin haar en dat bruine haar zat ook op haar benen. Er kwam een verbazing boven drijven. De been-haren sproken aanwezig tot me. Mijn ogen moesten er even aan wennen en keken soms een tweede keer of ze het wel goed zagen en wat ze er dan van vonden. Een vrouw met haar op de benen, huh?! Een hippie?? Zo’n zweverig type?? Is dat nou nodig om je vrijheid te bewijzen, het Niet-scheren? 

Ha! Wat een gedachtes. 

Hoezo- Is Dat Nodig- Niet-Scheren?! Is het niet veel logischer andersom: is dat nodig, scheren?

Waarom? Omdat iedereen dat doet?!

Ja, zo ken ik er nog wat.. XD

Een andere keer dat ik behaarde vrouwen benen tegenkwam was op een permacultuur gemeenschapje. Zij was wat ouder en had behaarde-benen in de categorie beer-aap. Sjong, dacht ik. Ik zag er wel een kracht in, -mocht het wel zo zijn dat mijn schoonheidsideaal nog steeds de gladde benen kende en dat dit daar nog niet binnen viel. 

Enfin- het moment kwam dat ik ook zo’n behaarde vrouw werd.

De benen kregen hun vrije loop. 

De tijd van de zomer kwam er aan en ik herinner mij de onzekerheid over het feit dat mijn beenharen het licht zagen. Vooral op openbare plekken met veel mensen en daarmee veel meningen zoals in de trein of in de stad. Tjeemie! Dat het mij zoveel doet- die ogen waarmee andere mensen mij bekijken! Heb ik mij al die tijd daaraan zitten verhouden? Het werd weleens tijd om daar een doei tegen te zeggen en mijn eigen weg te gaan. 

Nu zo’n twee jaar verder komen de onrustige gedachtes van wat andere mensen van mij of deze benen denken, steeds minder hard binnen. Toch, soms volg ik nog de blik van de mensen naar mijn benen toe. Alsof ik daarmee hun mening over mij nog half onder controle heb of zo.. Ik wil niet dat mensen mij afwijzen om een of andere reden die er (in mijn ogen) niet toe doet. Maar, wie ben ik in dat verhaal? Ik zal daar nooit controle over krijgen en daarnaast zal ik die controle ook helemaal niet nodig hebben.

Ach, soms weet het hoofd het al, maar leeft het lichaam nog in de angst. 

Het proces mag rustig voltrekken en de haren mogen groeien.

De tijd zal het mij leren en uiteindelijk heus alle onzin onder zijn arm meenemen. 

-

Kijk naar de sterren en zie hoe klein wij mensen zijn. 

Kijk naar de benen en zie hoe die nog kleiner zijn. 

Kijk naar de kanonnen die heen en weer vliegen en het water dat gebieden verwoest en kijk weer naar die behaarde benen. 

Je loopt er toch niet voor de mooiigheid?

Ik loop voor mijn innerlijke vrijheid!