Waarnemingen
Overdenkingen

een kleine hond in een kerstjasje voor het raam
een jongen die vanuit de bus naar mij in de andere bus zwaait
een kip die opschrikt als ik langs fiets

‘Goedzo’
‘De zon gaat niet voor niks op hé’
zegt hij als ze vertelt dat ze gister heeft gewerkt
Oh, is het zo?

De mensen praten honderduit
hun lipjes getuit
wimpers gekruld
twee jongeren op het busstation in zwart gehuld

ik kijk mijn ogen uit
ze praten en ze praten
en ik wil het wel horen
totdat het genoeg is
heb ik mij al afgesloten..
de bekende verhalen
trekken geen volle zalen
als het leven niet wordt gekieteld

Op het station
lijkt het een ongelukkige wereld te zijn.
De mensen steken peukjes op
Sjokken vooruit
het plezier lijkt er volledig uit
Vrolijke kleuren ver weg

 

Ik zie alles en ik laat alles
Ik sta toe te kijken
en ik zie de onzekerheden ronddwalen
De twee jongens zoeken zich een houding in deze wereld
met hun moeder naast hun zij
De jonge vrouw met hoge zwarte leren laarzen loopt ferm vooruit
De oude vrouw zit met haar gezicht bont & blauw

Ik zie alles en ik voel de stilte in de beweging
ben ik alleen
gaat de stilte soms met mij aan de haal
daar begint de beweging
blijf ik een wachtend schip
die zegt ooit te moeten gaan varen
tot ik juist dat laat varen

----------------
De stilte het goddelijke
ik proef ervan
en in het geluid kan ik soms even mijn weg niet vinden
tussen de mensen die praten in de warme kamer

passie – ik voel liefde vol stromen
een rivier vormt zich in mijn ogen
hoe lief ik de vormen van de bomen heb
hoe veilig ik mij voel aan hun zij
hoe vertrouwelijk de groeven van de bast voelen
de takken zwaaien
het mos een zacht dekentje

in deze wereld
er moet ergens geld vandaan komen
ik wil mijn liefde niet verkopen
ik wil er niks vóór hebben
ik wil alle liefde geven
en al het leven ontvangen
---

waar komt dit menselijk handelen vandaan?
het lijkt soms een chaotische shithole
Van weet ik niet wat
trauma’s, angsten, illusies
van waaruit we onbewust handelen
hebben we onze ogen wat gesloten
niemand uitgesloten
---

Ik wil
dat wat er Al Is
: het Al dat al heel is
eenvoudig het leven
waar ik ben daar ik ben
verhalen voorbij
de aarde onder mij
de lucht boven mij
---

De vraagt teistert als de wind zo hard waait
Wat wil ik met dit leven?
Wel.. Wat wil dit leven met mij?
Ik heb de tijd ik ben de tijd
ik leef de tijd
en daarmee voort, weg die geit!

 de vogel gevlogen

de bomen zeggen wel te blijven

alle lijven leven zolang de wereld strekt

strek je uit zo ver je reiken kan

je haren zullen overeind gaan staan

de takken gespreid

tenen krom je niet

de veerkacht is teder

het bos gevleugeld

ik heb je lief

Bijna alle mensen, in wiens huis ik schoonmaak, maken kruiswoordpuzzels.

De een omdat ze anders in slaap valt
en de ander om de tijd uit te zitten; of komt dit op hetzelfde neer?
‘je moet toch wát?!’

--------------------------------------------
Wat is de zin van het leven?
Hoe geeft de organisatiestructuur van de maatschappij ruimte aan de zin van het leven?

De maatschappij: het klinkt als- de maat der dingen.
De maat van het leven, de gemiddelde schappelijke pas.  
Als een gemiddeld wezen vindt het zijn weg door het oerwoud dat levendig bruist.

----
Ik ben er één.
en ik kom bij velen over de vloer.
De vloer die ik eerst stofzuig en waar ik daarna met de dweilstok overheen dans.
Het doet het gemiddelde klinken:

Ik zie oude mensen alleen of met z’n twee
in hun huisje zitten.
Ze komen bijna niet tussen de paar muren meer vandaan.
De rug doet het niet meer, de heup kraakt of de oren laten het afweten.
Het is te gevaarlijk om voet buiten de deur te zetten vertellen ze mij.
De rit naar het ziekenhuis doet de wereld even bewegen.

De huisjes lijken veelal op elkaar qua indeling en inrichting:
gemakkelijk schoon te houden vloeren, brede deuropeningen, een keukentafel met vier stoelen eromheen, een slaapkamer met tissues en medicijnen op het nachtkastje en fotolijstjes van de kinderen en kleinkinderen in de woonkamer.

‘Gemak dient de mens’
Wel, is het zo?
Het lijkt soms het tegenovergestelde:
gemak bevriest de mens.

--

De bevroren tijd

Menigeen kijkt uit naar zijn pensioen.
Je kan eindelijk zélf je tijd indelen:
rustig aan doen, de buurt verkennen, bij mensen op visite die je al lang niet meer gesproken hebt, etc.
De rust doet je goed, zo goed dat je lichaam ineens begint te ontspannen, te ontdooien: je begint weer te voelen.
Te voelen dat tijdens die tientallen jaren werk, het lichaam een hoop spanning heeft zitten te verduren.
Je lichaam begint uitvalverschijnselen te vertonen.
Daar zit je dan.
Aan de keukentafel en ineens voel je je oud.
Is dit waar je met al dat harde werken bent beland?

De tijd denderde altijd maar lawaaierig voort.
Nu is de stilte te stil.
Je kinderen en kleinkinderen zie je zo nu en dan.
De stilte is het vaakst op bezoek.
Je loopt van het aanrecht naar de magnetron.
Je maaltijden worden een keer in de week bezorgt.
De radio laat je de hele dag maar aan.
In de ochtend worden je steunkousen aan gedaan
en in de avond neem je zelf je portie medicijnen.

Je wordt bijna volledig ontzorgd door verschillende instanties
en daarmee blijft er weinig spannends over..

Wat is de zin van het leven voor een volledig ontzorgde alleenstaande?

Het gaat hier om de bevroren tijd.
De mens die al is gestorven voordat hij fysiek gestorven is.
De mens heeft zijn levendigheid links gelegd.
Hij kon niet anders?!
Het denken in mogelijkheden is verschoven naar het denken in tekorten.
De secondes tikken de klok rond.
Het omringd zijn met leven is veranderd naar de vier muren met bevroren gezichtjes in fotolijstjes.

Niemand valt iets kwalijk te nemen.
Nooit niet.

De schappelijke maat is omgevallen.
Niemand bouwt de vuurtoren weer op.
Hij ligt daar gewoon, in stukjes, zielsverloren.
Iedereen kan het zien.
Het licht is uit.
Maar niemand heeft echt tijd. 
In plaats van de grote vuurtoren op te bouwen, 
worden er kleine torentjes in de plaats gesteld. 
De torentjes reiken niet tot de zee.
Het licht blijft uit en het land droogt op. 
Ouderen leggen zich erbij neer, ze kunnen niet anders.
Ze vertellen vanuit een liefdevolle warmte over hun hoogopgeleide drukbezette kinderen.

De volgende dag zitten de kinderen zielsverloren alleen aan tafel.
De dag dat hun oude uur klinkt.

---

De somberheid straalt door de muffe gordijnen die de verhalen al zo vaak hebben aangehoord.
Het is tijd de ramen open te gooien.
De vogels vliegen naar het zuiden en de kinderen laten hun laatste kreten horen voordat de zon helemaal onder is.
Laten we een toren bouwen!
Samen met tante Lea, Greetje en Peter die daar zo goed in is.

 
Verweven tijd doet nooit bevriezen.


Hoe ziet het leven eruit als we alle bekende structuren en organisatievormen vergeten?
Wat voor een mooie toren zullen we bouwen?

De verheven kunstenaar

Waarom ben je omhoog getild en waar sta je nu?


-Wat is kunst?
-Wat is de waarde van kunst?


Musea zijn herbergen voor kunst
Kunst kijkt de mensen aan overdag en doet zijn ogen dicht in de nacht
Welnee, kunst doet nooit slapen
Misschien wel gemaakt in het waken van de nevel vol kracht.


Er hangen schilderijen,
er staan beelden en er worden soms filmpjes getoond.

Mensen komen er kijken.

Voor sommige kunst wordt veel geld betaald.

De ogen weten soms niet waarom
het een één tientje waard is en de ander het honderdvoudige van het tientje.

Kunst is van alle tijden.
Vroeger enkel voor de hogere klassen beschikbaar.
Nu nog steeds: voor zij die een museumkaartje kunnen betalen.
Toch, stoot je hoofd niet, te denken dat je het elders niet vinden kan..

Wat heeft de kunstenaar omhoog getild?

De gewaardeerde kunstenaar

Je denkt hem te vinden in musea
maar, let op: hij loopt overal

Het is de mens die zich volledig weet te uiten
De mens die zijn innerlijke wereld kent
De mens die het moment in zichzelf helemaal doorleeft
en daarmee de dingen klaar weet te spelen.

De gewaardeerde kunstenaar is die
die zichzelf bevrijdt.

Wie omhoog wordt getild denkt de enige daar te zijn?
Woorden versmoorden
En wijzen doet krijsen
De liefde kent geen trappen

Kijk, als kijker heb je er eigenlijk weinig mee te maken.
Behalve, dat jij met jezelf te maken hebt:
in het kijken kan je je eigen kunstenaar zijn.
Het kan gebeuren dat je geraakt wordt.
Daar sta je, tegenover jezelf.
Ontmoet jezelf. 

Dat wat mooi is of dat wat niet mooi is
trekt de oren van de ezel.

Te denken dat de kunstenaar voor jou zingt/schildert/boetseert/danst
laat de kippen dansen
De kunstenaar maakt kunst voor zichzelf.
Om zichzelf te bevrijden.
En toont dit jou.
Opdat jij uitgenodigd wordt tot je eigen bevrijding. 

Dit leven vraagt eenieder een kunstenaar te zijn.
Geboren zijn ís de uitnodiging. 

De wind waait alom
De vlag buiten wappert fier
De regendruppels op het raam laten mijn uitzicht dwaas worden
Bij elke druppel die plaatsneemt, wordt mijn wereld een beetje kleiner
Zit ik hier in deze kamer.

In deze kamer zit ik op deze stoel
Zit ik op deze stoel met dit lichaam.

In mijn maag klinkt het hol
Mijn smaak zegt dat het niks lekker vindt vandaag
toch de holheid vraagt om wat eten
En ook het vuurtje wil het liefst spelen in het licht
en denkt dat voeding die energie kan geven

De moeheid bracht me naar de bodem gisteren
Op kussens nam ik plaats in de blauwe zee
die het hoofd deed wegdrijven en deed opwarmen tot een rode boei

Dat er van alles gaande is
Het is de wind die rond huist in mijn wereld
En ik verwelkom haar

Zijn het de golven van de digitale detox?
Waar mijn mobiel normaliter in de straal van 1 à 2m rondom mij is
ligt hij sinds twee dagen ver van mij vandaan (lees: in de keuken)

Het checken van berichtjes, mailtjes, belletjes, betalingen en de tijd:
’t was mij volledig ontgaan hoezeer het aan energie vreet.
Ik dacht eerder dat het mij juist energie bracht..
Het in contact zijn; -met een wereld vol mensen, ideeën en mogelijkheden
Wel ook een andere kant leer ik nu kennen

De angst denkt dat wrede starre monsters op de loer liggen – indien als:
de ogen het laten afweten te kijken naar de rode knop
of wanneer Controle bootje gaat varen

De zee is woest!!
‘T zal zo zijn dat ze mij oppakken en neerzetten in een zuurstofarm hok waar ik de wind niet kan zien waaien
omdat ik niet oplette,
omdat ik niet luisterde
- naar wat de wereld van mij wilde

De wereld moet maar in zijn levende lijve bij mij aankloppen!

Tis de confrontatie van de geleefde illusie die mij nu ontdaan en kwetsbaar doet voelen
Zo’n kleine verandering: dat ik nu niet onmiddellijk overal van op de hoogte ben.

Angst doet patronen herhalen
Denkend dat het de liefde was

Kijk het starre monster aan
en weet dat niks werkelijks geschaad kan worden

Liefs

Ik besloot te stoppen met een cursus waar ik aan begonnen was.

Het was bijeenkomst 5 van de 12.
En voor mij bleek dat het eindstation.

‘Ik ben ermee gestopt’
Het duidt op iets dat niet is afgemaakt.
Maar, voor mij was het af op dat juiste moment.
Het eruit stappen ervoer ik zelfs als een ware bevrijding. 
Ik had namelijk gevoeld dat dit mijn eindstation was
én ik kon ernaar handelen. 
..uitgestapt uit de de cursus, ja ironisch, 'Kracht van het kiezen'
Ik had gekozen!

Enfin, het zette mij aan het denken over het onderwijs.
En over cursus/lesprogramma’s in het algemeen.

---

Wat zijn diploma’s?
Papiertjes die aangeven dat je geschikt bent om iets te kunnen doen?
Papiertjes die aangeven dat je het uitgestippelde pad helemaal tot het eind hebt gevolgd?
Is het niet raar, dat het leerproces in lineaire tijden is opgedeeld; dat je na X aantal jaar klaar bent met het leren over X en dat iemand anders dat voor jou aangeeft?
Is het niet raar, dat jij niet je nieuwsgierige natuur volgt, maar iemand die op zijn beurt weer een lesprogramma volgt dat door iemand weet ik niet waar- is opgesteld?

Wat gebeurt er in het schoolgebouw?
Ik zie kruiwagens met kennis naar binnen rijden.
Op vaste tijdstippen is het laden & lossen.
De kruiwagens zijn elk jaar weer hetzelfde.
En de leerlingen zijn elk jaar weer verschillend.
Wanneer het toets-moment komt zie ik ingespannen gezichtjes
Daar volgen opgeluchte blije gezichtjes of teleurgestelde gezichtjes
bij het zien van krulletjes of heel veel rode kruisjes.

Wat gaat er om in deze gezichtjes?
Krijgen ze er energie van om te leren?
Leren ze over dat wat ze leuk vinden?


Zij zegt dat ze uitkijkt naar haar papiertje (diploma).
Even ploeteren nog, maar dan heeft ze hem.
Het papiertje is de lokaas
Het papiertje biedt toegang tot de vrije weg die aan het eind van de tunnel opdoemt
waar je zelf kan gaan verkennen.

Is er aan het eind van de tunnel nog nieuwsgierigheid of verkenningsdrang in leven gebleven?
Volg je die dan?
Of wordt je verleid tot het volgende?
Geld met daaraan het plaatje van een huisje, boompje en een beestje..?
---

Kinderen spelen
Kinderen creëren
Kinderen leren
allemaal van nature

Hoe zou het zijn als de vaste leer(snel)weg in het onderwijs verandert in een weiland of strand waar je je eigen stappen kan zetten?
Vanuit intrinsieke motivatie.

Vergeet de lesprogramma’s met kenmerkende aspecten, duizend-en-een begrippen en een lijst aan jaartallen.
Jij bepaalt wat je leert.
De leraar staat aan de zijlijn om je leerproces te ervaren en ondersteuning te bieden waar nodig.

Intrinsieke motivatie is dé vlam die we in ons hebben.
Waarom staan we toe die met onze lesprogramma’s, regels en andere lariekoek te doven?

 IK ONTKETEN DE REVOLUTIE

ALLE BANDEN LOS
IK WEET HEUS WAT IK WIL, WIE IK BEN, WAT IK NIET BEN
DE WERELD IS EEN GEHAKTBAL
ALS HET MIJ NIET SMAAKT DAN EET IK HEM GEWOON NIET OP
DE KEUZE IS AAN MIJ
DE GROND LIGT ONDER MIJN VOETEN EN IK KAN OVERAL HEEN LOPEN
IK ONTKETEN DE REVOLUTIE
IK ONTKETEN MIJZELF

DE VOORZICHTIGHEID VOORBIJ
STAAN WE AAN DE VOORAVOND VAN WAT GEBEUREN GAAT
IK MAG ER ZIJN PRECIES ZOALS IK BEN
IK SLA DE DEUR DICHT
IK ROEP NAAR HAAR DAT ZE EEN BLOEM HEEFT LATEN VALLEN
EN IK VRAAG HUN DE OREN VAN HET HOOFD
NIKS WERKELIJKS KAN KAPOT
ZIJ DIE BEGINNEN OVER DE GEBROKEN VAAS
GEEF IK EEN AAI OVER HUN HOOFD
DE LIEFDE NOOIT GEDOOFD

HET VUUR BRANDT HEVIG
VANDAAG, NEE- NU, STA IK STEVIG

WAT ER OOK IS
ALLES MAG
ALLE WOORDEN; INCLUSIEF ALLE MISVERSTANDEN
ALLE BEWEGINGEN; DAARMEE OOK DE STRUIKELINGEN
ALLE GEZICHTEN; ZO OOK DE VERDRIETIGE EN DE VERMOEIDE

IK ONTKETEN MIJZELF IN ALLES WAT IK DACHT NIET TE MOGEN ZIJN
IK ONTKETEN MIJN NATUUR
HET GORDIJN OPEN

--




Tot zover sprak het vuur dat in mij op ging staan
Vanuit de grond omhoog
De eenheid dienend

Een gevoel zo sterk
Dat ik alles durf te zeggen
dat ik alles durf te zijn
Alles wat ik denk of wat ik voel

Het ene moment is het andere niet

De revolutionaire wind is gaan liggen
En alles wat komt is een uitdaging om volledig aan te kijken
en daar vanuit mijzelf expressie aan te geven.

het is zonneklaar

 

dat ik verdriet voelde
omdat ik niet met de bus wilde reizen.

dat ik verdriet voelde
omdat ik diep van binnen geloofde dat ik het niet vol zou houden
niet vol zou willen houden
te klein ben om zo’n lange rit te dragen
-dat de ruggengraat in mij het zou willen dragen
Is het dat ik haar niet volledig vertrouw?

Natuurlijk hield ik mij in
De tranen blijven binnen
Natuurlijk is dat tegen mijn natuur in

’T zou toch stom zijn om over zoiets kleins tranen te laten
De innerlijke criticus bestempelt het gevoel:
Ongepast/Kinderachtig
Met die stempel durven de tranen er niet door heen
Ik zet mij eroverheen.

Dat ik vroeger huilde om het geringste, zo was het- zo viel het
onbegrepen uit de lucht
Nam het zijn vlucht
van woorden die een weg wilde banen
naar banen van willens & wetens
Wil niemand pijn, wéét iedereen er samen te zijn
Wist niemand behalve ik- iets kleins in mij
wat het zeggen wilde.
Wist niemand behalve ik- dat het zijn tranen nooit niet verspilde.

Deze niet lopende tranen verspilden
zijn eigen natuur
in en vaatje terecht van opgesloten gevoelens

gewoelens

De maskers dragen zichzelf
toen we lachten kónden we huilen

Wat is het
wat we allemaal mee zuilen?

Hoe gaan we om met iemand die zich mentaal niet lekker in zijn vel voelt?
Kunnen we een ander helpen?

Hij voelt zich niet lekker in zijn vel.
Alsof hij in een negatieve spiraal zit wat depressieve gedachtes met zich meebrengt..
Hij vertelt dat hij er vaker last van heeft.
Dat het een tijdje goed ging, maar dat hij er nu weer middenin zit.
Hij heeft al van alles geprobeerd:
van het lezen over spirituele technieken, mediteren in een stiltecentrum tot er gewoon over praten met vrienden en met een psycholoog.
De moed zakt hem nu in de schoenen. Niks heeft gewerkt, want hij voelt zich álweer zo.
Hij weet niet wat hij met zijn leven aan moet. Hij is begin dertig.
In drie jaar tijd heeft hij 15 verschillende baantjes gehad.
Hij is verschillende studies begonnen en daarna ook weer gestopt.
Hij heeft een passie. Maar, daaraan twijfelt hij nu ook, of hij goed genoeg is en al helemaal of hij het wel kan als hij zo slecht in zijn vel zit. Hij vindt zichzelf maf.
Hij denkt misschien wel iets van ADHD of autisme te hebben. Of dat hij hoofdbegaafd is en de wereld daarom zo ervaart zoals hij het ervaart.
Waar hij eerst nog niks van de labels moest hebben, wil hij er nu juist open voor staan.
Misschien is dát wat hem rust kan geven.

Hij vertelt open over dat wat hij ervaart als zijn probleem. Voor zover de ogen het nog niet konden aflezen aan zijn lichamelijke houding, vertellen de woorden over zijn onvrede.

Wanneer mensen in de buurt van problemen komen, lijkt er bijna van nature een reactie te ontstaan van oplossen dat in gang treed. Het zit in onze lichamelijke natuur, het zelfherstellende vermogen. Dat vermogen lijkt door te lopen in ons denken en voelen dat ook gericht is op het herstellen van de natuurlijke balans.
Een ander die je liefhebt wil je daarin helpen- alsof de ander een verlengstuk is van jezelf dat je weer in evenwicht wil brengen.
Kán je die ander helpen? Zo ja, op welke wijze?

Hij wilt hem helpen.
Een zee van wijze woorden stromen uit zijn mond.
Je zou kunnen zeggen dat hij even de psycholoog uithangt.
In theorie klinkt wat hij zegt, logisch in de oren.
'Je moet er uiteindelijk gewoon op vertrouwen’.
Natuurlijk, dat zou de onvrede doen oplossen! Maar, hoe doe je dat?
Als je het vertrouwen had, dan had je het toch gewoon gegeven?
Wat er gaande is, is dat het natuurlijke vertrouwen juist geblokkeerd is (lees: het is wél aanwezig)
Dat wat geblokkeerd is, is lastig te geven.

Er zijn tal van quick fixes die je kunt ondernemen om toch weer iets van die warme levendigheid te voelen/je onvrede in te dammen. Denk aan: met vrienden afspreken, je hobby beoefenen, een complimentje ontvangen, nieuwe kleren kopen, etc.
Dit zal de oppervlakte doen raken: het zal je voor even goed laten voelen, vrolijke gedachtes geven en een glimlach op je gezicht toveren. Heel aardig natuurlijk. Als je hier tevreden over bent, zoek voor mij niet verder.
Wil je voorbij de oppervlakte, naar een vrede die duurzaam is, kijk dan verder.
Onder je denken/voelen/gedrag liggen de basisregels die je jezelf oplegt. En belangrijk, dááronder ligt het negatieve geloof. Uit dit negatieve geloof zijn al je lagen ontstaan. Wanneer je je negatieve geloof volledig aan kunt kijken, kan er een duurzame verandering optreden in je gedrag die moeiteloos vanuit zijn kern geschied.

---
Ik zou hem geen advies willen geven van hoe hij zijn weg naar vrede vinden kan.
Ik zou hem willen vragen of hij kan zien welke gedachte op de liefde is gaan zitten.

Welke negatieve gedachte over zichzelf is hij ergens in de tijd of voor zijn tijd, gaan geloven?

Dat deze negatieve spiraal alwéér optreedt, doet er niet toe. 
Er is enkel NU, dit moment. 
Dat je X aantal jaar oud bent, doet er niet toe. 
Er is enkel NU, dit moment. 
Dat je al van alles hebt geprobeerd, doet er niet toe. 
Er is enkel NU, dit moment. 

Kijk je het negatieve geloof in de ogen,
voel wat het met je doet.
Kan je het gevoel er volledig laten zijn?
----

Jan Geurtz hielp mij met zijn lijstje van negatieve geloven die overal en nergens rondschipperen.
Het zijn voorbeelden.
Ze klinken misschien wel hard en zwaar in de oren. Wel, dat zijn negatieve geloven ook.
De basisregels die we onszelf hebben opgelegd laat ons de hardheid niet zo doende ervaren. We zorgen er namelijk voor dat we met die regels ons niet zo gaan voelen zoals we dat ergens diep in onszelf geloven.

ik ben waardeloos
ik ben stom
ik ben slap
ik ben zwak
ik ben slecht
ik ben een egoïst
ik ben onbetekenend
ik ben gewoontjes
ik ben niet goed genoeg
ik ben een mislukking
ik ben een loser
ik ben onopvallend
ik ben middelmatig
ik ben laf
ik ben lui
ik ben niks

ik ben raar
ik ben lelijk
ik ben minder
ik mag er niet zijn
ik doe er niet toe
ik hoor er niet bij
ik ben tot last
ik ben dom


-----
ik heb al eerder over dit 'thema' van innerlijke vrede geschreven en merk dat dit mij aan het hart gaat - dat mijn ogen open willen kijken. 
Er schijnen tal van 'problemen' in deze wereld te zijn die schreeuwen ZUS EN ZOO!! FOUTE BOEL, ZO MOET HET NIET?! ZIJ DOEN HET VERKEERD.. ALS HET MAAR ZO & ZO WAS, etc. etc. Wel, het licht straalt zo teder door de bomen, dat ze ons doen glimlachen. Liefde is alles wat er is en in die liefde hebben we altijd de ruimte om naar binnen te keren. Wat doet dit met mij? Waarom reageer ik zoals ik reageer?
Kan ik de hemel blijven bewonderen met al zijn vogels dansend en fluitend, vliegjes heen en weer, muggen zoemend? Kan ik de hemel tot mijn innerlijk doek maken, vol overgave haar te eren - dat wat is, dat mag er zijn. 
X

We komen bijeen om de leer van de Cursus in wonderen samen te bestuderen. 
Er worden teksten uit het dikke blauwe boek voorgelezen. 
Er worden vragen gesteld en bediscussieerd, wat die zinsconstructies nou precies inhouden. 
Wanneer we het even onduidelijk is, kijkt iedereen in zijn boek om het antwoord te kunnen vinden. 
Bij het aanzicht daarvan moet ik even lachen. 
De antwoorden zitten overal. 
Voor mij even niet in het boek. 
We zijn bij elkaar en we zijn ons ergens bewust in wat voor spel we met het ego zijn verweven. Dat gegeven brengt mogelijkheden met zich mee van het kunnen oefenen.
Want, we zijn elkaars spiegel. Durven we elkaar zo ook te ' gebruiken', om onze eigen lessen te leren?
Durven we in elkaars ogen te kijken en daarmee naar binnen in onszelf?

Even komt het idee in mij naar boven om onze vooroordelen naar elkaar toe te delen. 
Vooroordelen steken binnen no-time de kop op. Ze komen vanuit het ego die zichzelf veilig wil stellen. Zodra de vooroordelen boven de grond steken, kan je ze vastpakken en naast je neerleggen. Je hoeft ze niet te geloven. Wel kun je ze tot je pakken om te zien wat ze je willen zeggen. Welk oordeel heb je (onbewust) over jezelf?

Dit idee voelde in het moment te radicaal. Het zou ego's in zoverre kunnen kwetsen dat het bewustzijn op de vlucht gaat / de liefde niet gedragen kan worden- de stilte vervlogen is. Toch, zie ik de mogelijkheid mijn les te leren en deel ik mijn vooroordelen hier in zijn ongepolijste rauwheid. 
 -

Haar vind ik een wijsneus. Met haar smalle gezicht, brilletje en kranige ogen. Iemand die wil laten zien hoe goed ze op de hoogte is van alles: slim, belezen, bewust. Hoe harder ze haar best doet, hoe minder geloofwaardig het wordt. Ze spant zich in voor het hooghouden van een illusie. Ze is niet beter dan de rest. Hoe dom van haar om zich zo te gedragen.

Zij is mijn spiegel. Mijn oordeel naar haar is mijn oordeel naar mezelf.
:ik vind mezelf een wijsneus. Iemand die veel te veel haar best doet om haar goedheid te bewijzen. Want, diep van binnen denk ik dat ik dom/onbewust ben. Door mijn opgedane kennis te delen, probeer ik mijn slimheid te bewijzen- soms door iemand daarmee te slim af te willen zijn/het beter te weten. Zo voelt het ego zich veilig. Ik vind het maar dom dat ik mij zo laat leiden door het ego en mij daarmee zo gedraag.
-Wat valt er werkelijk te bewijzen? Wat is slimheid? Wat is kennis?
>Kan ik dankbaarheid voelen voor alles wat wordt gedeeld?
Alle woorden zijn als een geschenk die ik tot mij mag nemen. Zo mag ik ook mijn geschenken geven aan een ander vanuit de liefde van het delen in heelheid.
-

Haar vind ik een ontkenner. Haar ogen staan op zo’n manier naar binnen gekeerd, dat ze niet alles aan willen kijken. Ze durft de waarheid die binnen in haar schuilt niet aan te kijken.
Hij is net zo. Hij durft niet te voelen welke pijntjes er op zijn gekregen label liggen. Een label die hij al bijna heel zijn leven met zich draagt. Hij vindt zichzelf diep van binnen niet goed genoeg, minderwaardig. Zij voelt zich net zo en daarmee voelen ze zich veilig bij elkaar. Samen schuiven ze de oordelen op de ander af. Zij zegt dat het boek dom is, omdat het niet in eenvoudige taal zijn boodschap kan geven. Hij is het er helemaal mee eens. Ze durven hun eigen veroordeelde ‘domheid’ niet aan te kijken. Hoe voelt het om iets niet te begrijpen?

Zij zijn mijn spiegel. Mijn oordeel naar hen is mijn oordeel naar mezelf.
:ik vind mezelf een ontkenner. Iemand die niet durft de waarheid in haarzelf aan te kijken, omdat het te pijnlijk is voor het ego om aan te horen. De ervaring van iets niet kunnen begrijpen wat de rest wel begrijpt, voelt zo stom dat ik ga geloven dat ik stom ben. Het doet pijn om jezelf als stom te ervaren. Met dat geloof komt het geloof dat ik het niet waard ben: dat er een gebrek is. Het idee dat er nog hard moet worden gewerkt voordat ik het waard ben- tot die tijd blijf ik mij de mindere voelen van de ander.
-

Haar ervaar ik als wijs en liefdevol. Rustig en weinig sprekend zit ze aan tafel. Dat wat ze zegt komt uit een kern van reflectie naar haarzelf, gevend naar een ander.

Haar ervaar ik ook als wijs en liefdevol. Ze heeft de kracht van het ideeëngoed ervaren en deelt daarover.

Hem ervaar ik als vrolijk levendig. Hij straalt van kracht en energie. Hij stelt heldere vragen en kan met een heldere analyse vanuit krachtige rust antwoorden.

Ze blijven vragen

of ik nog studeer
wat ik dan heb gestudeerd
wat ik later wil doen of worden
of ik niks kon vinden in de sector waarvoor ik ben opgeleid?

ik weet het niet – waar ik idealiter mijn geld mee wil verdienen
Ik weet wel – dat ik het op een natuurlijke manier wil

Dat ik doe wat ik doe, omdat het mij zin geeft.
Dat ik daarmee automatisch bijdraag aan mijn omgeving.

Dat er niet op de klok gekeken hoeft te worden:
het zijn niet de uren, die omgerekend worden tot geld.
Het is niet het jezelf voortslepen-
dat je werkt, omdat je ingepland staat om te werken. 

Het is de bijdrage, het geven- waarna ik mag ontvangen.
Dat in het geven en ontvangen ik mag voorzien in mijn levensonderhoud.

’T hoeft toch heus niet zo te voelen
Het puffen en hijgen dat er weer een werkdag op zit
of het uitkijken naar het weekend of een vakantie.
’T zou toch heus niet zo hoeven zijn
dat we ons laten bewegen door de klok
dat we om 12uur stipt ons broodtrommeltje pakken.
-

Ze kijken soms in mijn ogen met een jammerlijke blik
Denken ze dat ik de verkeerde studie heb gekozen?
Denken ze dat ik een slachtoffer ga worden van de omstandigheden?
Alsof het raar is dat ik niet weet hoe de toekomst eruit zal zien..
Alsof het dom is geweest om te hebben gekozen en elk moment weer te kiezen voor wat ik leuk vind <
Wisten zij het vroeger wel?

Hij was vroeger vrachtwagenchauffeur
De vrijheid riep hem hier
Gewoon rondrijden, onderweg zijn
Met de tijd reed de vrijheid weg en kwamen de regels tegemoet
De honderd-uren werkweek maakte hem kapot
Uiteindelijk nam zijn vrouw hem bij de hand toen hij totaal gesloopt was
Ging hij met vervroegd pension omdat hij op was.

Zij deed vroeger wat ze moest doen
Ze had geen keus.

Wel is het zo?
Heeft niet eenieder elk moment opnieuw de keus?

Zij die zeggen dat ze geen keuze hebben, willen de keuze niet zien.

De vraag die op tafel ligt blinkt groen en blauw in het woud

Wat zou ik kiezen als ik niet bang was?

 

Kom terug in dit lichaam

Kom terug in deze warmte
van liefdevol-zijn
van trage wateren die ook stromen
die ook stromen

Beweeg
het leven leeft
----

Dan is dit werkelijk
het moment te vertragen
elke beweging te voelen
Er te zijn
Aanwezig te zijn
Deze warmte te voelen

---

 

Ze zeggen dat het een teken is
van dat het je eigen pad is, dat je bewandelt
-wanneer het duister je tegemoet treedt bij het turen in de toekomst

Dat je zelf de bramenstruiken aan de kant moet schuiven
om te zien dat de weg daarachter gewoon beloopbaar is
-dat het licht je draagt.

Dit is mijn eigen pad
en het is er soms mistig van twijfels.
Een ander moment is het zonovergoten en daal ik in blijdschap het bospad af

Dit is mijn eigen pad
waarheen het loopt?
Tis dat alles altijd loopt zóals het loopt

Dezer dagen woeit de wind van het hoe-wil-ik-mijn-geld-verdienen om mij heen
Eerder vond ik het praktisch en leuk, een bijbaantje hier of daar voor 2 á 3 dagen
Nu kan ik het gewoon even niet meer vinden in het hier of daar
Sta ik plots op de punt van een berg en heb ik géén zin om te varen met maskers die dagelijkse lariekoek voor mij kletsen

De berg onder mij woelt rusteloos
Het gooit vragen omhoog van wat ik nou eigenlijk kan of wil
Staat me te doen wat ik moet doen
Staat me te doen waarvoor ik op deze berg sta

Door de mist zie ik helemaal niks
Soms vliegt er een insect tegen mijn hoofd
Hard blazen om de mist op te klaren lijkt me een verspilling van moeite
De moeiteloosheid is me te zeer aan het hard én toch wil ik tot de woelende berg spreken

Ze vroeg of ik altijd als invaller werk

Ik zou bij haar gaan schoonmaken omdat haar vaste hulp niet kon

Ik vertel haar hoe & wat
Geef haar wat kaarten die ik in handen heb
Dat ze een beetje weet welk spel ik speel
Maar, ze zal het niet wetenweten
Ze hoort mijn korte samenvatting en vraagt met een veelzeggende blik of ik dan geen geld in de kunst kan verdienen?

Het idee dat je na je opleiding geld gaat verdienen met hetgeen je voor opgeleid bent hangt in de lucht

Ik koos mijn opleiding niet voor het geld
Ik koos het omdat mijn hart er een sprongetje van maakte
Ik wil niet werken óm geld te verdienen
Ik wil bezig zijn met dingen omdat ik er zin van krijg
met het geloof dat het daarmee vanzelf zin gééft aan een ander

Ik wil nog wel meer leren, al spelende op ontdekkingstocht
Student van het leven
De planten, bomen, struiken en bodem roepen mij – met al hun bodemdiertjes
De innerlijke vrijheid en de wijsheid van het lichaam roepen ook
Die wijzen naar de weidsheid van het leven

Op de vensterbank liggen mijn natuurvondsten
de zaadjes van de rozenbottels zijn als kleine door de natuur geslepen edelsteentjes
de zaden van de cherimoya zijn net zo, maar groter, zwaarder en zwart van kleur-
als ik dacht dat ze altijd zo zouden blijven- had ik het mis
langzaam treedt er een verkleuring op naar bruin
de zaaddoosjes in de vorm van een lief klokje liggen in een cirkel en beschermen een blauwe parel
en de plakjes paddenstoel die op een kartonnetje boven de verwarming lagen
zitten nu in een potje
de paddenstoelen-geur hangt nog in de lucht
de natuur is op haar vlucht

Licht ontvlamt zich

de wilgentenen gevlochten

vanuit de grond ontsproten

De parelamaniet lijkt op de panteramaniet. 
De parelamaniet kan je eten. 
De pantheramaniet beter niet. 

Pareltje pareltje pantertje - beide witachtige plakjes op de hoed
Wel, pareltje zoet, een blozertje - kijk maar naar het roze aanslaan op hoed of steel
Of aanweziger, de ring om de parelamaniet; naar benedenhangend verticaal gestreept

Tis dat je het weet

Duikelen ze op, eet ze niet direct op
Leer ze kennen
Spreek ze aan
Misschien komen ze eens naast je staan

WERKEN

Een vorm van actief zijn- waarvoor je in ruil, geld ontvangt. 

Wat wil je worden?
Wat vind je leuk om te doen?

Als je later groot bent - zal je je eigen brood moeten verdienen.

-

Wat als het brood al op de plank ligt?
Wat als het geld er al is,
wat doe je met je tijd?

Dat we hele dagen ons blind staren, werken en vergeten dat we NU leven
Dat we alleen in de pauze kunnen uitrusten op deze wonderschone blauwe planeet die ons zoveel geeft
Dat we onszelf in gedachten mateloos beperken

Vergeten?
dat we werkelijk zoveel meer zijn dan we denken te zijn..

Wat als alles gewoon mogelijk is?
Gewoon - altijd alles NU beschikbaar is
Er geen strijd nodig is
Enkel een laten varen
gedragen word je

----
Ben ik nergens aan gebonden
over-al in verbonden
Leeft het leven zich als een droom die lacht
mij teder kietelt en uitdaagt
zacht
samen spelen samen delen
verstoppertje 
wie niet weg is, is gezien

Tante Mien zwaait de kinderen toe
Ravotten om uit te zotten
Tis dat we helemaal niks 'motten'!
De tijd vrij spel

Het spel daarin we leren
pure levenskracht
niemand bedacht
altijd gevoeld
zo bedoeld
Jong en oud
Wel, de innerlijke wereld
daarin ligt het ware goud.

 Hij zei dat zij zei dat de plannen al wel dichterbij waren.

We weten opnieuw niet hoelang we hier kunnen wonen
Binnen een maand kan het gedaan zijn
Buiten een jaar kan het nog steeds leven
Nieuwsberichten spreken over ideeën voor 2026
Wel hij zei dat zij zei dat het misschien al wel eerder is.

We zijn hier net
en de tijd vliegt
dat er al drie weken voorbij zijn.
Nu het net begint te voelen dat we geland zijn-
dat we onze kamers eigen gemaakt hebben-
draagt de tijd haar vleugels.

Hij had vandaag een sollicitatiegesprek
Zij onderweg een contract te tekenen en
ik heb mijn eerste twee werk-avonden erop zitten.

Hij was vandaag kijken in het groen
en ik zit tussen het groen van bierflesjes.
Haast staat op in mij
hij gooit de stoel waar hij op zat aan de kant
en roept hard dat hij al heel lang aan het wachten was-
welnu eens aan de beurt is?!

Ik had hem niet op die stoel zien zitten
alhoewel..
Soms zie ik hem en soms zit hij zo stil dat hij niet echt meer lijkt
Nu zat hij er weer
en met veel smart..

Is het stom dat hij zomaar daarheen loopt en de vis opeet
terwijl de stoelzittende man al drie eeuwen droomde over het bos.

Wat doe ik?
Staat dit lichaam net als de stoelzittende-man ferm op
om de vis uit het bos te halen en mijn handen ermee te overgieten?

 

Dat we lege vaten zijn

Dit alles betekent niks.

Die boom niet en die vrouw niet.

In dit betekenisloze leven vallen de verhalen ons toe.
Vallen ze ons toe en nemen ze plaats in ons vat.
Ze zitten en ze bewegen.
En deze lichamen volgen hun bewegingen.
Niks anders dan dat.

Niks anders dan dat-
is de energie die overal is.
Die over – al – is,
bovenal – is!
Niks anders dan dat

De leegte
voelbaar groot als de zee.
Die vaten blijven wel drijven
de verhalen doen verdrinken.
Niks anders dan dat.

Dit canvas
in zijn lege neutraliteit
biedt zich ons aan.

Het is aan ons.
Het is aan mij.

Gewoon
een leeg vat te zijn.

Hij draagt zijn twee dochters als kleine aapjes onder zijn arm naar de kinderopvang

De meisjes huilen en schreeuwen in koor wanneer hij weggaat
Hij stapt de geluidstornado uit naar buiten

We strikken onze veters
We rijden naar ons werk
Komen weer thuis
Halen onze oorbellen uit onze oren bij het slapengaan
We praten over de dingen die we gezien of gehoord hebben
We eten wanneer we honger hebben
en drinken als we dorstig zijn

Als hij iets doet we niet leuk vinden,
dan worden we boos.
Als hij iets doet wat juist erg lief is,
maakt ons dat blij

De nacht valt
en de zon komt weer op

Zijn we niet veel anders dan andere dieren
Niet belangrijker of ongewoner
dan wel met een bewustzijn dat denken doet over ‘onszelf’ en onze handelingen

’T kan ons bezwaren
’T kan ons verlichten
- niet onder enige illusie te verdichten -

gaat u in vrijheid

 

ik verkleum met drie truien aan,
twee paar sokken en een sjaal. 

Het is fris buiten, wel ook weer niet zó fris.
Ik ben ook niet eens buiten, maar tussen een paar muren binnen
en ik krijg het niet warm. 

De motor in dit lichaam lijkt niet te draaien, 
alsof het ergens ligt te rusten. 
Wat wil het mij zeggen?

Ik doe het grote boek open. 
Het boek van Christiane Beerlandt.
Ze schrijft over de oorzaken van verschijnselen die men ziektes noemt.

Ik lees het stukje dat gaat over koude rillingen. 

Het zou gaan over een onvoldoende aanwezig zijn in de warmte van jezelf-
het ontbreken van een besef van je eigen waarde. 
-een terugtrekken in angst en kilte. 
-een geconcentreerde energie in het hoofd, te weinig aarde. 

'Scherpe op spits gedreven ideeën doordringen je hersenen, je lichaam; je laat je meezuigen in een stroom van lichte energieën, opgeroepen uit angst.'
'Angst is er de oorzaak van, dat jij scherpe energieën oproept die je gevoelsmatig afsluiten van de buitenwereld, dat jij niet meer echt wil denken, dat jij je liever terugtrekt in jezelf.'

Ik lees het met voelsprieten op om te kijken waar voor mij de boodschap ligt. 
Dát er een boodschap in het lichaam zit, is voor mij duidelijk - en ik wil haar horen. 
Hoe de boodschap klinkt, is niet aan het boek mij als klare koek te serveren, wel om mij een kant op te laten kijken- waar ik mijn nuance zelf vinden kan. Dit boek is een waar geschenk!

Een paar dagen geleden las ik de bladzijdes over duizeligheid- die sloegen de spijker aardig op zijn kop. Ik kan mij niet herinneren de laatste keer dat ik mij duizelig voelde, maar die ochtend werd ik wakker en duizelde het voor mijn ogen. Christiane schreef over een duizelingwekkende hoeveelheid van indrukken die eraan te grondslag kan liggen. Ook, dat je je je teveel hebt opengesteld aan mogelijkheden/ideeën/etc. Dat je met je voeten in de lucht hangt te bungelen, als een leeg vat. 
Mocht het nu net zo zijn dat ik me precies zo voelde de afgelopen week. De verhuizing bracht zoveel nieuwe indrukken met zich mee en ik voelde me overweldigd van de mogelijkheden die voor mij lagen dat ik niet wist waar ik mijn vreugde kon laten gronden. Op de uitkijktoren, hoog boven de grond, zong ik de klanken van een mantra. Thuis stampte ik met mijn voeten op de grond om iets van energie kwijt te kunnen. Toch, ik bleef vol vreugde zweven en werd een aantal nachten al vroeg in de ochtend wakker om de mogelijkheden aan te willen kijken. Daar kwam dan plots de duizeling die me misselijk maakte. 

Zodra ik plaats nam op mijn stoel en het boek met zijn woorden tot mij nam, kon ik even landen. 
Na een uurtje was daarna de duizeligheid ook weer verdwenen. 

'Omhul je met de warmte van je hart; kom uit je huisje in plaats van je op te sluiten.' 

Die warmte van mijn hart kon ik gister niet ineens omzetten tot lichaamswarmte. Daarom ben ik met mijn rustende lichaamsmotor op de verwarming gaan zitten die wel draaide en dat maakte het al snel aangenamer. 

'Durf openbarsten met al je krachten en mogelijkheden, voel de aarde onder je voeten, heet jezelf welkom onder de anderen, bind je natuur niet toe.' 

De zon barst open door de vleugelnoot-boom
Haar schaduw werpend
ferm en vastbesloten
Vallen de gele bladeren teder-neder
De twee duiven fladderen op
danst de zon over het spinnendraad
wel balancerend
zeng ik mijn lied. 
Jíj bent het die deze wereld ziet!

Naar binnen en naar buiten

Dit is mijn stulpje
Helemaal voor mij alleen
Ik kan de deur op een kiertje zetten, wagenwijd open of dicht en mij tussen de dekens verstoppen.

Mijn bed is een nestje.
Met een houten trapje omhoog beklim ik mijn veilige haven.
Vroeger was het een speelplek voor kleuters uit groep 1 en 2.
Een voormalig klaslokaal
met een rustige vinyl vloer en een strookje bij de lage wasbak is betegeld.
Langs de wanden hangen lange radiatoren.
Het dak is puntig en de balken zijn zichtbaar.
De ramen groot en voor mij het speelplein met een oude vleugelnoot-boom die langzaam van groen naar geel verkleurd.

Ik heb er een tafel staan, waarop ik uitkijk op het speelplein.
Het licht stroomt naar binnen en ik kijk naar buiten.

Aan de weerszijde, heb ik ook een tafel staan.
Deze tafel kijkt uit op een hoger kleiner raam waarachter het groen is van de struiken en bomen die onderdeel zijn van de tuin van de buren. Mijn boeken staan op de vensterbank. Een houten beeldje, wat rustige kaartjes, kaarsjes en gedroogde bloemetjes liggen stil.
Het ís ook stil aan deze kant.
Niemand zal mij hier zien en ik zal hier niemand vanuit dit raam.
Ik kijk naar buiten en ik kijk naar binnen.

Het is fijn de mogelijkheid te hebben te kunnen kiezen wat op het moment goed voelt;
hoe ver ik de deur open wil hebben staan - 

naar buiten te kijken en naar binnen te kijken.

Ik ging een rondje lopen

De twee eksters zitten weer op de zandhopen
daar waar we de vorige keer in de schemer van de avond voorbij waren gelopen-
Waren ze echt? 
Ze leken te bewegen..
We wisten het niet

Welnu..
Ze zitten er weer
in het ochtendgloren
Stil voor zich uit starend
Stil alsof ze nooit hebben bestaan

Ik maak een foto van de eksters.
‘Kijk jongens, ze zijn toch niet echt’ wil ik eronder zetten om te versturen.

Ik loop verder en hoor dan plots een Hallo.
Nee, niet een ‘Hallo-goedendag-wat-fijn-dat-u-ook-hier-bent’
Het was meer een ‘Hallo-wat-doet-u-hier?!’
Even opgeschrikt van wat er in de Hallo schuilgaat,
vraag ik of hij mij iets wil vragen.

Ik loop naar hem toe.
Hij vraagt of ik foto’s aan het maken was.
En waarom dan?
Hij wilde net de post uit zijn brievenbus halen en had mij gezien bij het huis met de eksters op de zandhopen.
Ik legde hem uit wat ik net had gedaan met het verhaal van de nieuwsgierigheid naar de eksters.

Ah.
Ja ze zijn inderdaad nep, zegt hij.

Hij vraagt of ik hier woon.
Ja, zeg ik.
In het oude schoolgebouw hier verderop.
Hij dacht het al.
Hij had mij of iemand anders gezien toen hij als vrijwilliger bij de ‘Oale school’ ernaast bezig was.
Hijzelf woont hier al lang. 

Hij vraagt of ik werk.
De vraag leek gevuld te zijn met eenzelfde gevoel als de Hallo-wat-doe-jij-hier-vraag.
Een gevoel dat de open verbinding die er kán zijn, dicht wordt gehouden door de deur die met zijn oordelen maar een kiertje open kan..

Hij vertelt dat de jongeren hier veelal wegtrekken.
Pas als ze oud zijn, komen sommigen terug.
En zij die er zijn, interesseert het vrijwilligerswerk of het zorg dragen voor de oude gemeenschap niks.
Vindt hij ons, ‘jongeren’, maar luie nietsnutten?

Hij mag van alles vinden.
Alles wat hij vindt, vindt hij van zichzelf en is hij bang onder ogen te komen.
Wat mij te doen staat is hem in liefde onder ogen te komen.
Mij vooral niet te laten afschrikken door de oordelen die om de oren vliegen.
De oordelen gaan niet over míj.

Vind hij zichzelf een luie nietsnut en doet hij daarom vrijwilligerswerk om dat te bedekken?
Of voelt het voor hem alsof hij alles alleen moet doen en is dat een zware last op zijn schouders?

Het is niet aan mij deze vragen te beantwoorden.
Enkel in te zien dat liefde alles is, wat er bestaat.
Liefde of een roep óm liefde.

 

door Sander Grootendorst

Luister Sluiter Leeuwerik

De leeuwerik zong altijd zijn lied
tussen de regels van de dichter door
én er bovenuit, met een hoger decor
- het goddelijke- in het verschiet.

Ik liep door de Achterhoek, begeleid
door de zang van de veldleeuwerik;
vrolijk, onbelet en blij was ik
in die nog niet zo lang vervlogen tijd.

Er kwam een dag waarop hij zweeg,
het veld geruisloos achterliet. 
Het is héél soms dat je hem ziet
- in de lente zijn de luchten leeg.

Het onbekommerde is ver te zoeken, 
er wil geen nieuwe vreugd ontspringen, 
ik moet het stellen met herinneringen
en bladeren in oude boeken. 

Waerom veel vergeefsche sorgen;
Waerom doch soo veel verdriet.
Om d'onseekre dag van morgen?
Siet gy desen Leeuw'rik niet?

Kijk, en luister: dat is hem toch?
Hoor hem zingen, zie hem zweven
boven Sluiters Buyten-Leven.
De leeuwerik: hij is er nog. 

    Uitzicht op de uitkijktoren- waar het gedicht van Sander boven de trap hangt

een paar nachten achter elkaar word ik om 03:00 wakker

ik hoor de eikels over de dakpannen huppelen
een kat die schreeuwt
en een knaagdier dat boven mij op of in het dak lijkt te rennen

de gedachtes vliegen naar de mogelijkheden van de dag
dat de gootsteen nog wel een putje kan gebruiken
dat er rozenbottels te oogsten vallen
en er eikeltjes geraapt kunnen worden 

de vleugelnoot zal mij wel roepen als het 07:00 is
trots staat zij als beschermengel voor het schoolgebouw dat wij mogen bewonen
gevleugeld in de zon
dapper in de herfst
kinderen fietsen er rondom heen
het scheen- zo - de gevleugelde -
kent iedereen

 

het is een podium
zij kijken uit op de geknakte boom, het licht en al het groen
ze zitten op de tribune
bankjes als een trapje onder elkaar
overgroeid door de bramen
wij, allen tezamen

nieuwe wegen
dag 1

ik fiets naar de supermarkt
het is grijsachtig in de lucht
en alles is nieuw

de melancholiek zingt een beetje
dat de wind mij deze kleuren grijs geeft
geeft het mij de alleen-igheid in zijn herfstige tonen

een laan met spitse eikenbomen,
een emmer met appeltjes om mee te nemen langs de weg,
de hond blaft naar de hond die voor hem loopt
en bij de achteruitgang van de jumbo zegt zij gedag tegen haar collega

-tis niets veel anders
dan dat déze vormen ongezien zijn-

de grote parasolzwam houdt de regen tegen
ik neem haar mee in mijn fietstas
met een uitje bak ik haar boven het blauwe gasbolletje in de ruimte die als keuken gaat dienen

het is nog een beetje kamperen hier
morgen zullen de elektrische kookplaatjes hier zijn

het is een blijvende beweging dit leven
een opbouwen dat overgaat in een afbouwen
wat weer overgaat in een nieuw begin-
staat hier de leegte klaar om nieuwe geluiden te verwelkomen.

Hij droeg een zwarte zakdoek.

Het was dat hartverscheurende moment op een verlaten landweggetje
dat hij in het schemerende avondlicht dwaalde - zijn ziel verloren.
Dat niemand keek - haalde hij een zwaar stuk metaal tevoorschijn. 
De enig stralende witte ballon in de omgeving zwierf voorbij.
Het metaal bond hij aan haar zijden touwtje.

Het metaal had geheime krachten.
Het riep alle gebrekkige gedachten naar zich toe.
Van hoe klein en tekortschietend wij mensen zouden zijn,
een grote schaduw ons lichaam omvattend.
Dat we dat zouden geloven.
Dat we bang zouden zijn dat iemand onze schaduw zou zien..

Het was de giftige mist rondom de ballon
die het steeds lastiger maakte voor eenieder- 
de ware aard van de ballon gewaar te zijn.

--

Seksuele energie

Het ís een lichte ballon – en wát voor een ballon.
Je ziet het pas als je ‘em doorprikt.
De ogen van de mensen slaan open.
Een olifant trompettert en
vrolijke regendruppeltjes vallen naar benee.
De circusacrobaat slingert door de zaal:
‘Welkom bij de dansshow van het leven!’

--
Seksuele energie <> seks

Op een voetstuk in de mist slaat het donker tekeer
Je hoort de gong zwaar slaan.

Ik Houd van Jou, Jij Houdt van Mij
Jij Bent van Mij, Boijjjnk
Alleen Van Mij, Boijjjnk

Dat we ons te kwetsbaar voelen om de oneindigheid aan te kunnen kijken?


In het ballon-licht trilt een liefdevol Één
Één liefdevol verkennen.
De beweging kent geen angst.

Twee mensen komen naderbij elkaar
en verkennen het gedeelde moment in hun naakte gelaat.
Het is het moment dat ze volop ervaren fysiek op deze aarde te staan,
met het lijf dat gegeven is.
Het moment dat ze elkaar diep in de ogen kijken en daarmee in volle kwetsbaarheid zichzelf aankijken en in de kern opgaan.
Het lijf geladen met alle energie, een stralend universum-
-
Men noemt het seks.
De aantrekkingskracht van het lijf of de aanraking leidde de dans in.
Een uitnodiging die stroomt,
waar je enkel je hand aan dient over te geven en de volgende danspas zal volgen.
In ons allen levendig, die energie.
Dat we denken dat het gegoten wordt enkel in die ene uitingsvorm..
De ballon drijft gewoon verder..
Het is niet dat de lucht een keer ophoudt.
Het is niet dat de dans ergens ophoudt.
Het is niet dat ik ergens ophoud en dat jij daar begint.
Het is niet dat ik alleen jóu bemin.

Het is het hele circus, het circus van alledag-
overal door en door in doordrongen – het leven dat lacht.

Laten we dansen met onze voeten stampend, springend, jubelend over de grond-
Gegrond.
De levensdans.
Niet bang te krijgen, in alle liefde uitspattend.
Al onder ogen komend.

De olifant trompettert en de mensen lachen.
Geheimzinnige mist geklaard
Jij bent alle liefde waard _

Where you gon-na sleep to-night?
Amy Mackdonalds eindigt haar liedje This Is The Life

Dit leven.

Een paar dagen geleden ben ik in het boek van Shakti Gawain begonnen. Een boek met een stralende gele kaft, met daarop in witte letters de titel: ‘Mijn innerlijke ontdekkingsreis – op zoek naar het paradijs’. En daaronder een portret van een stralende krachtige Shakti Gawain.
Ze is in 1948 geboren in New Jersey en is in 2018 overleden.

Het boek opent met een geschiedenis van de wereld.
Niet op zo’n saaie droge manier met jaartallen en wetenswaardigheden, maar op een warme intrigerende verhalende wijze waarin ik voel dat er een waarheid in huist. Het gaat over een man en vrouw in het paradijs. 

Waar mijn opa en oma vinden dat ik nogal buiten de lijntjes kleur,
kan het volgens mij nog veel mooier of, wat zal het zijn,
nog meer afgestemd op mijn innerlijke kern.
_

Zij inspireert.

Hier komt een lap tekst van de bewegingen die Shakti Gawain maakte. Is het teveel kan je vrolijk verder lezen daaronder. De tekst is in eerste instantie een herinnering van het boek voor mezelf.

In haar kindertijd verhuist Shakti met haar moeder van hot naar her.
Die beweging houdt ze erin wanneer ze op haar eigen benen staat. Ze studeert psychologie op een hoog aangeschreven universiteit. In het derde jaar kan ze niet opbrengen om nieuwe vakken te kiezen en besluit te stoppen. Ze zal zich gaan wijden aan dans. Ze stapt over naar een andere universiteit om in dans haar diploma te kunnen halen. Ze weet niet wat de toekomst haar gaat brengen, wel voelt ze dat ze zal moeten blijven beslissen vanuit haar kern om haarzelf trouw te zijn. Tijdens haar studie dans geeft ze danslessen om het leven te bekostigen. Ze wordt vele malen verliefd. Op een tapijtreiniger waarmee ze een tapijtreinigingsbedrijf begint. Op knappe Italianen die ze in Italië ontmoet. Ze maakt vrienden en reist samen rond. Met haar Engelse vriendin uit Italië trekt ze een tijdje mee naar Engeland. Ze werkt tegen kost en inwoning bij een tehuis voor oude mensen.
Het Engeland is toch wat koud en eenzaam en ze besluit weer terug naar Italië te gaan. De relatie met de Italiaan wordt vernieuwd en ze wordt even opgenomen in hun warme familieleven. Uiteindelijk moet ze een baantje vinden en lopen de levens van de geliefdes meer langs elkaar heen dan dat ze elkaar ontmoeten. Shakti gaat weer terug naar Amerika, haar moeder had ook om haar gevraagd. Later is ze weer naar Italië getrokken, ontmoet ze twee ongelofelijk goed uitziende Amerikanen. Met een van hen krijgt ze een relatie. Samen kopen ze een busje om mee naar India te rijden. Het duurt zo’n drie maanden. In Pakistan of Afghanistan (?) verkopen ze illegaal het busje en nemen de trein naar India. India heeft een grote indruk op Shakti. Uiteindelijk vliegen de twee samen naar Japan om daar wat les in Engels te kunnen geven om weer wat geld bij elkaar te sprokkelen. De Amerikaan krijgt van zijn ouders een duur vliegticket toegestuurd om afscheid te nemen van een van zijn grootouders. Het dure ticket boeken ze om naar twee goedkope tickets en daarmee besluit Shakti haar moeder op te zoeken. Haar moeder had haar namelijk uitgenodigd voor een cursus waarvan ze zelf erg enthousiast van was geworden. Shakti neemt deel aan de cursus en wordt ook geraakt. Het is deel van haar weg naar binnen. Ze ontmoet de kracht in haar zelf waar ze de eenheid voelt van het al waar ze deel van is. Paranormale krachten, die ieder van ons ergens verstopt heeft liggen, komen bij haar duidelijk aan het licht. Ze verdiept zich dan in de kracht van het visualiseren. Ze voelt de intensiteit die hier vanuit gaat. Ze weet, zíj staat aan het stuur. Ergens in deze hele weg is het vuurtje gaan branden van spiritualiteit & bewustzijn. Het wéten van dat er méer is dan de ditjes en datjes waar onze gedachtes ons heen slingeren. Ze weet dat wanneer zij zich op deze universele kracht kan richten, alles (werk, relatie, dromen, etc etc), allemaal op hun plek zal vallen. Ze komt terecht bij een soort van leermeester en wordt onderdeel van een woon-en-leefgemeenschap. Ze woont tegen kost en inwoning en ontvangt een klein salaris. Ze begint zelf boeken te schrijven. De tijd komt dat ze de gemeenschap verlaat, door inzien van de benarde situatie die plots is ontstaan door een steeds groter wordend ego van de leider. Samen met nog meer verlaters wonen ze samen in een groot huis en bloeit er een uitgeverij op, ‘Whatever Publishing’. Shakti schrijft haar eerste boek en het wordt langzaam maar gestaag een hit. Ze begint zelf workshops te geven door het hele land. Eenmaal geeft ze een workshop op een mooi eiland en een paar jaar later besluit ze zich er te vestigen, weer met een groep vrienden en haar toenmalige geliefde woont ze er samen. Ze heeft ook lange tijd twee minnaars en gelooft in de openheid en vrijheid van de liefde. Het brengt een hoop emoties mee als jaloezie en verdriet die ze samen kiezen te transformeren. Op dat eiland ontmoet ze weer een inspirerende leermeesteres waar ze jaren achtereen groepssessies van deelneemt. Ook hier is er sprake van een groot ego dat niet de zuiverheid dient waar Shakti naar verlangt. Ze neemt afscheid.

O ja, ze werkte ook nog een tijdje voor de Vietnamese Embassade. In die tijd kreeg ze een relatie met een Vietnamees waarmee ze uiteindelijk besloot te trouwen wegens praktische redenen dat hij hier kon zijn. Dat huwelijk duurde wettelijk zo’n 14 jaar. En ze werkte een tijdlang in een bar-restaurant dat ze met vrienden van haar is gestart, waarbij ze allen samen woonde in een boshut verderop. Dat ze niet van ophouden wisten, werd dit avontuur beëindigd door het universum in de vorm van een brand die het restaurant in vlammen deed opgaan.

Oké, tot dusver de samenvatting met hetgeen ik mij zo spontaan kon herinneren.
Haar leven gaat nog verder en heb ik hier niet helemaal chronologisch kloppend neergezet, maar dat doet er niet toe. Er ligt hier voor mij zoveel levensenergie te sprankelen. Namelijk het steeds weer opnieuw handelen vanuit intuïtie. Het steeds weer opnieuw dúrven te beginnen. Jezelf als een goddelijk menselijk wezen ervaren, alles in jezelf aankijken- vooral niet weglopen voor je schaduwkanten. Jezelf niet binden aan iets of iemand. Vertrouwen dat alles komt wanneer je het nodig hebt, dus niet uit angst iets te denken te moeten opbouwen voor de toekomst. De wijze hoe dit leven bekostigd wordt, komt vanzelf toe. 
_

In vier dagen las ik het boek uit. Dat is me al lang niet meer overkomen. Gegrepen was ik door de dynamiek van Shakti’s bestaan dat ik er door heen vloog. Ik herken mezelf in haar in het verlangen naar die universele waarheid, de oneindige liefde. Shakti gaat nadat ze door die ene workshop die haar moeder ook volgde, was geraakt, vele cursussen en workshops af om alle barricades die voor de liefde staan, uit de weg te ruimen. Ze schrijft over hoe in een van de klassen aan iedereen werd gevraagd de kleren uit te doen, in het midden te gaan staan en te zeggen wat je lelijk vindt aan je eigen lichaam. En in een andere klas een oefening dat je voor drie dagen aan iemand zat vastgebonden en de volgende drie dagen aan weer een ander. Het zijn grondige pogingen om de waarheid aan te kunnen kijken. Dat je je nergens meer achter kan verstoppen en daaropvolgend niet anders kan dan het licht te zien. Ze schrijft er nuchter over en plaatst dingen in hun context. Wanneer ze zelf workshops gaat geven, een heel centrum heeft opgezet, blijft ze naar binnen kijken en erkennen altijd nog lerende te zijn. Want, ook zij is gewoon een mens van vlees en bloed met haar behoeftes en patronen.

Het verhaal van Shakti geeft mij perspectief van hoe het óok kan. Veelal word ik omgeven door mensen die van spelend kind een puber worden, chips eten en alcohol nuttigen, zichzelf mooier maken dan dat ze zelf geloven dat ze natuurlijk zijn, studeren, hier&daar wat uitvreten, even op reis gaan nu het nog kan en dan aan een serieuze baan beginnen. Ze slaan een partner aan de haal en gaan in een huisje kindjes maken en kijken elke maandag al uit naar het weekend. Niks ten nadele van dat en daarnaast, het is maar een oppervlakte-verhaal waarbij ook nog alles over maar één kam is gehaald. Maar, feit is, is dat er veel wordt geleden onder de mensen. Allerlei vormen van leed: frustratietjes over die ene collega, die vriendin die alweer te laat is of ruzie over die boete van te hard rijden. Allemaal ogenschijnlijk kleine dingen waar kindertrauma's/nare ervaringen/negatieve zelfbeelden/whatever onder liggen, wat vaak niet onder ogen wordt gekomen en zo zich maar blijft herhalen.

Geef mij dus maar het verhaal van Shakti, een waarlijk stralend licht dat vol liefdevolle bereidheid haar innerlijk en uiterlijk wezen heeft aangekeken en geleefd. Laat ik mij haar herinneren, dat ik ook datzelfde vertrouwen mag uitdragen.

Opdat we vrij zijn,
van onszelf, van wie ik 5 minuten geleden was.
Opdat we vrij zijn,
onszelf in de spiegel kijken en herinneren dat we goddelijke wezens zijn.
Opdat we vrij zijn,
dat we elke dag stap zetten in een paradijs waar alles mogelijk is.
_
Opdat we vrij zijn,
dat we ontmoeten wat voor ons ligt en omarmen wat ons toeschijnt.
Opdat we vrij zijn,
de emoties te laten stromen, doorvoelen en waarlijk een plekje geven die de lucht doet verdampen
en nieuwe ademruimte doet toestromen.
_
Opdat we vrij zijn,
een ander in liefde te ontmoeten,
de liefde die we zelf zijn. 
_
Opdat we vrij zijn.

Het is de tijd dat de ganzend gakkend overvliegen

dat de ochtend de mist raakt in haar frisse oranje nevelen.

Het laatste gras is gemaaid

en in de bossen zijn de paden nóg zichtbaar.

Wel, de bladeren beginnen een voor een te blozen.

Ruik eens.

De tijd komt dat ze hun verblijfsplek opzeggen en zich overgeven aan het lot van hun bestemming.

De eerste kastanjes liggen al te pronken op de grond.

De teunisbloemen haasten zich niet en laten hun laatste bloemen aan de wereld zien

en de zonnebloemen zijn het licht zelve.


Neem me mee in uw kern

Neem me mee naar binnen en omhul mij in de koude nacht

met uw deken van geborgenheid en mystieke kracht.

Laat mij uw kennen, bron van kracht.

Sta mij toe, sta in mijn kracht.

Het is het leven dat lacht.

 

Ze vroeg mij of zij ook niet toevallig mijn blog zouden lezen.
Zij dacht namelijk, dat wát ik over hen had geschreven, dat ze dat niet leuk zouden vinden.  

Die gedachte was mijzelf ook al eens gepasseerd – en ik had ‘em uiteindelijk laten lopen.
Nu zij erover begint krijg ik even de neiging om alsnog terug te lezen wat ik geschreven had. Was ik nauwkeurig genoeg geweest? Moest er iets veranderd worden om misvattingen te voorkomen?

Wel..
Ten eerste, misvattingen zullen altijd plaats kúnnen vinden.
Wat ik schrijf, komt uit mijn belevingswereld.
Jij die dit leest, leest dit vanuit jouw belevingswereld.
Hoe die werelden van elkaar verschillen, dat weten we niet.
Dát ze verschillen, kunnen we wel stellen.
Met dit gegeven kunnen we misschien wel concluderen dat misvattingen helemaal niet benoemenswaardig zijn, omdat ze eigenlijk continu aanwezig zijn. Want, wat gebeurt er tijdens het lezen?
Twee belevingswerelden ontmoeten elkaar hier op stukjes tekst. De ene wereld kan de andere wereld niet volledig binnen treden, enkel naderen. In dit gegeven zullen ze elkaar altijd een beetje ‘misvatten’.
De ene wereld botst tegen de andere wereld. Een paar stukjes van die twee werelden kleven aan elkaar vast en daar lijkt (be)grip te liggen. Hoe groot dit aandeel van be(grip) is zal misschien per interactie verschillen.
Enfin. <>
 
Belangrijker in het vraagstuk van het schrijven:
waartoe dient deze blog?
Waarom schrijf ik?

Het zijn telkens weer neerdalingen uit een binnenplaats.
Ik wandel door deze wereld en wil daarin mijn eigen waarheid aankijken.
Voorbij het goede en het foute.
Voorbij de namen van de personen.
Voorbij de tijd.

Ik schrijf voor mezelf.
Al jaren schrijf ik schriftjes en boekjes vol.
Ik schrijf, omdat het voor mij een middel is om mijn ervaringen te verwerken.
Om gedachtes over situaties een plaats te geven. 
Zo kan ik in het Hier & Nu zijn. 
_

Mijn eerste dagboek, een roze Diddl-boekje, heb ik helemaal verscheurd en in de container gemieterd. Mijn geheimen waren niet veilig, mijn lieftallige zusjes hadden destijds dat dagboek gelezen. De latere schriftjes-dagboeken verstopte ik, soms zo goed dat ik ze zelf niet weer kon vinden.Voorin de schriftjes stond meestal de vraag of mijn privacy gewaarborgd kon worden, soms op een lieve manier en soms wat meer afschrikkend.

Eens was ik een blog begonnen, ‘hello deer’ heette het, met een hertje als logo.
Wat ik daar precies postte, weet ik niet meer. In ieder geval was ik op zoek naar interactie met de lezer. Dat is niet zo van de grond gekomen als ik toen gewenst had. Daarmee is de blog al snel onder het stof geraakt en haalde ik mijzelf snel weer uit de schijnwerpers van het internet. Wat dacht ik wel niet, dat iemand op mijn onprofessionele ongestructueerde boel zat te wachten?

Oké, dat was toen.
Deze blog is anders.
Verwachtingen van de blog heb ik niet.
Verwachtingen van de lezer ook niet.
Soms krijg ik dan toch reacties en dan is de stilte van het papier plots vervlogen.
Waarom ik de woorden op internet plaats en niet gewoon in een schriftje is mij niet helemaal duidelijk.
In ieder geval leek het mij een uitdaging om vrij te schrijven- 
om in plaats van woorden te verstoppen, ze de ruimte te geven. 
En zolang ik er plezier in heb ga ik daar vrolijk mee verder..
-

Verder met kijken en vragen.
Waarom mensen handelen zoals ze handelen
en
Waarom mensen zijn zoals ze zijn

Het is een lopend onderzoek.
Met de liefde als hypothese.